Πρόκειται, για μία κλασική σύγχρονη τραγωδία, που κινείται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι καθαρά πολιτικό, καθώς περιγράφει με ενάργεια και χιούμορ την κατάρρευση του Αμερικάνικου καπιταλιστικού συστήματος. Το δεύτερο είναι εξίσου σημαντικό, διότι ασχολείται με την αποδόμηση των ανθρώπινων σχέσεων και ειδικά των οικογενειακών, καθώς οι τρεις ανδρικοί χαρακτήρες του έργου συγκροτούν μια ιδιότυπη οικογένεια.
Ο «Αμερικάνικος Βούβαλος», είναι μία επίκαιρη θεατρική παράσταση, καθώς το ελληνικό όνειρο του εύκολου και ανώδυνου πλουτισμού κατέληξε σε μια αληθινή τραγωδία. Η νεολαία παίζει στο έργο έναν καταλυτικό ρόλο, γιατί γίνεται η αφορμή να κατανοήσουν οι “ενήλικες” την πλάνη τους. Ο Μάμετ δείχνει καθαρά ότι, σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο από χρήμα, ο άνθρωπος θα συνεχίσει να αποζητά παθιασμένα και με οποιοδήποτε τίμημα, τις σχέσεις και τα αισθήματα. Η επιχειρηματικότητα και η εγκληματικότητα ταυτίζονται στα μάτια του συγγραφέα γεγονός που προκαλεί έκπληξη και εγείρει ενδεχομένως διαφωνίες, όμως δεν θα πρέπει να ξενίζει σ’ έναν κόσμο που πλέον υπάρχει η αίσθηση ότι διοικείται από τραπεζίτες, χρηματιστές και μεγαλοκομπιναδόρους.
Όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, στο ιστορικό θέατρο «Εμπρός», το 1992, σε μετάφραση του Δημήτρη Τάρλοου και σκηνοθεσία του αείμνηστου Τάσου Μπαντή, με τους Δημήτρη Καταλειφό, Γιώργο Κέντρο και Δημήτρη Τάρλοου στους τρεις ρόλους, σημείωσε τεράστια επιτυχία και παίχτηκε για δύο συνεχόμενα χρόνια. Η τωρινή παράσταση είναι ένα μεγάλο στοίχημα, καθώς θα πρέπει αναγκαστικά να αναμετρηθεί μ’ αυτήν την πρώτη ιστορική παραγωγή αλλά και την αξιοσημείωτη αλλαγή των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών στην χώρα μας. Το λούμπεν προλεταριάτο του Αμερικάνικου Βούβαλου είναι πλέον ανατριχιαστικά οικείο, καθώς όλο και περισσότεροι “αξιοπρεπείς” συμπολίτες μας ψάχνουν σε σκουπιδοτενεκέδες, στα αποφάγια μεγάλων σουπερμάρκετ, την καθημερινή τους τροφή. Το εμβληματικό τάληρο του τίτλου, που παραπέμπει σε ένα ηρωικό όσο και μυθικό far – west, σε μια ουτοπία κατ’ ουσίαν, θα μπορούσε να είναι εν έτει 2011 το ευρώ, που μετατράπηκε από έμβλημα των Ευρωπαίων, σε πιθανή ταφόπλακα των ονείρων τους.
Καλλιτεχνικοί Συντελεστές:
Σκηνοθεσία – μετάφραση: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνικά – κουστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Felice Ross
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαλβίνα Μπαλάσκα
Βοηθός φωτιστή: Σοφία Αλεξιάδη
Βοηθός σκηνογράφου: Τίνα Τζόκα
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
- Γιάννης Τσορτέκης: «Δεν κάνουμε ούτε εικονοποίηση, ούτε μίμηση του Στράτου Διονυσίου»
- Yes I Can: Ο Νικόλας Κονταξής μετατρέπει το Παναθηναϊκό Στάδιο σε έναν ζωντανό καμβά σύγχρονης τέχνης
- Όταν η Τεχνητή Νοημοσύνη σκοτώνει τον Φάουστ: Μια lecture performance των Theo Dirix και Elke Robersscheuten στο Τρένο στο Ρουφ
