Γιάννης Στάνκογλου: μικρός έμπλεκα πάντα σε φασαρίες κι αλητείες…

Είναι το Τρίτο Στεφάνι ένα από τα σημαντικότερα νεοελληνικά μυθιστορήματα και γιατί;
Είναι όντως από τα πιο σημαντικά έργα που έχουμε. Αποτυπώνει μια ιστορική περίοδο της χώρας αρκετά ταραχώδη που χαρακτηρίζεται από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Το θεωρώ όμως σημαντικό κυρίως για το λόγο του: κατέγραψε την πραγματική αλήθεια, τον κόσμο κάποιων αστών, με σχεδόν ντοκιμαντερίστικο τρόπο. Όλα αυτά τα περιγράφει ο Κώστας Ταχτσής με μια κοφτερή γλώσσα. Επίσης το μυθιστόρημα βρίθει συμβολισμών: π.χ. για μένα η Εκάβη είναι η μητέρα-Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της, τα κακομεταχειρίζεται.

Έχει κάποια επικαιρότητα σήμερα αυτό το κείμενο ή απλώς μια θυμίζει μια ιστορική περίοδο της Ελλάδας;
Έχει αρκετές επίκαιρες αναφορές. Ακούω φράσεις μέσα στο έργο, τώρα που παίζω, που με κάνουν να σκεφτώ για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Ούτως ή άλλως το μυθιστόρημα αποτυπώνει το ελληνικό μικροαστικό περιβάλλον σε μια εποχή μεταβατική, ταραχώδη, δύσκολη. Δεν είναι αυτή μια συνθήκη που επικρατεί και σήμερα; Πιστεύω ότι είναι αρκετά σύγχρονο. Αυτή η Ελλάδα υπάρχει ακόμη γύρω μας.

Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι η παράσταση αυτή γνωρίζει τόσο μεγάλη επιτυχία, παρόλο που επαναλαμβάνεται για δεύτερη σεζόν;
Καταρχάς για το ίδιο το κείμενο. Νομίζω ότι το έχουν διαβάσει περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες. Επίσης πιστεύω ότι έχουν κάνει τρομερή δουλειά στη διασκευή του λογοτεχνικού έργου ο Σταμάτης Φασουλής και ο Θανάσης Νιάρχος. Ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, καθώς το βιβλίο διατρέχει πολλές διαφορετικές περιόδους, έχει πολλούς χαρακτήρες και διαδραματίζεται σε αρκετούς χώρους. Επίσης η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή με τα φλας μπακ, τα μπρος – πίσω στο χρόνο προσφέρουν μια πολύ ωραία και συνεκτική αφήγηση. Το μεγάλο ατού όμως της παράστασης είναι οι δύο πρωταγωνίστριες. Η Νένα Μεντή και η Φιλαρέτη Κομνηνού είναι εξαιρετικές στους ρόλους τους, ως Εκάβη και Νίνα.

Έχει αλλάξει κάτι στην παράσταση σε σχέση με την πρώτη εκδοχή που είδαμε στο Εθνικό Θέατρο;
Όχι, μόνο η προτελευταία σκηνή του έργου που θύμιζε στην πρώτη εκδοχή μιούζικαλ. Από αυτή τη σκηνή που είχε πολλά τραγούδια και χορούς, έμεινε μόνο ένα ταγκό. Κατά τα άλλα, η παράσταση είναι η ίδια, πέρα βέβαια από τις δύο-τρεις αντικαταστάσεις που έπρεπε να γίνουν.

Εσύ είσαι χαρούμενος από αυτή τη μεγάλη επιτυχία;
Είμαι πολύ χαρούμενος. Με κουράζει βέβαια λίγο η μεγάλη διάρκεια. Είναι κουραστικό να περιμένεις να βγεις και μετά να περιμένεις για ξαναβγείς. Δεν περνάει η ώρα. Είναι διαφορετικό, αν είσαι συνεχώς πάνω στη σκηνή. Ήταν μια εμπειρία που τη χάρηκα όμως. Βλέπεις την απήχηση που έχει στον κόσμο και σε γεμίζει όλο αυτό. Μου άρεσε βέβαια πολύ και ο χαρακτήρας που ερμηνεύω, αλλά και η παρέα που κάνουμε με τους υπόλοιπους ηθοποιούς.

Πώς θα περιέγραφες εσύ τον Δημήτρη, τον ρόλο που ερμηνεύεις;
Είναι ο γιος της Εκάβης, μιας γυναίκας που δεν τρώγεται και αν τη φας θα πεθάνεις! (γέλια). Ο Δημήτρης έχει μεγαλώσει σε μια οικογένεια διαλυμένη. Ο πατέρας εγκαταλείπει τη μάνα, για την ξαδέλφη της και τα παιδιά τους ζουν με την ξαδέλφη. Κάποια στιγμή ξανασυναντιούνται. Ο μικρός γιος που ερμηνεύω εγώ έχει μπλέξει, αντίθετα από τον μεγάλο αδελφό. Είναι ένας αλητάμπουρας, που πήρε τον κακό δρόμο και την εύκολη ζωή. Επειδή δεν είχε τις βάσεις, δεν κατάφερε να γλυτώσει το κεφάλι του. Κι η μάνα του δεν τον βοήθησε καθόλου. Είναι ένας ρόλος που τον καταλαβαίνω αρκετά, γιατί κι εγώ ήμουν μπλεγμένος από μικρός. Κι εγώ μεγάλωσα σε μια λαϊκή γειτονιά, έμπλεκα πάντα σε φασαρίες κι αλητείες.

Μετά «Το τρίτο στεφάνι» τι ακολουθεί;
Από τα μέσα Νοεμβρίου θα είμαι στο θέατρο Ροές στην παράσταση «Μόνο Βροχή» του Κιθ Χαφ που σκηνοθετεί ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Παίζω με τον Δημήτρη Αλεξανδρή ένα ντουέτο διεφθαρμένων αστυνομικών. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Broadway το 2009 με πρωταγωνιστές τον Χιου Τζάκμαν και τον Ντάνιελ Κρεγκ και πραγματικά έσκισε. Επίσης, τον Ιανουάριο το «Τρίτο Στεφάνι» θα ανεβεί στη Θεσσαλονίκη για ένα περιορισμένο κύκλο παραστάσεων.

Ξέρω, ότι υπάρχουν και πολλά κινηματογραφικά ραντεβού.
Πραγματικά είναι διάφορες ταινίες που άλλες έχουν ημερομηνία εξόδου και άλλες όχι. Την 1η Δεκεμβρίου βγαίνει στις αίθουσες «Το τανγκό των Χριστουγέννων» του Γιάννη Ξανθούλη σε σκηνοθεσία του Νίκου Κουτελιδάκη. Είδα την ταινία και πρέπει να ομολογήσω ότι έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. Είμαι σίγουρος ότι θα κάνει γκελ στο κοινό. Παίζουν επίσης οι Γιάννης Μπέζος, Αντίνοος Αλμπάνης, Βίκυ Παπαδοπούλου και η Ελένη Κοκκίδου. Άλλο ένα βιβλίο που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο είναι «Τα δεσμά αίματος» της Μαρίας Πάουελ σε σκηνοθεσία του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Αυτό αναμένεται μετά τις γιορτές. Υπάρχουν επίσης το «Forget me not» του Γιάννη Φάγκρα, που γυρίσαμε πριν από τρία χρόνια στην Αλάσκα και τη Νέα Ορλεάνη που δεν ξέρω πότε θα βγει. Επίσης το «Illusion» του Σάββα Καρύδα και το «Chinatown. Τα τρία καταφύγια» της γυναίκας μου Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν, στο οποίο έχω ένα δεύτερο ρόλο.

Τηλεόραση;
Το πρόγραμμά μου ήταν αρκετά φορτωμένο στην αρχή αυτής της σεζόν. Συζητώ για κάτι πολύ διαφορετικό και απροσδόκητο που έχει να κάνει με εκδρομές και φύση. Δεν μπορώ να πω ακόμη τις λεπτομέρειες, γιατί δεν έχει κλείσει η συμφωνία.

Η σημερινή οικονομική κρίση που περνάει η Ελλάδα σε έχει επηρεάσει;
Όλους μας έχει επηρεάσει. Να σου πω την αλήθεια, δεν ήμουν άνθρωπος της κατανάλωσης και δεν μου λείπει τίποτε από καταναλωτικά αγαθά. Ποτέ δεν έκανα κάτι τρελό και ποτέ δεν ζούσα παραπάνω από τις δυνατότητές μου. Απλώς αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα, καθώς ακόμη και εγώ με τόσες δουλειές τον τελευταίο καιρό, δεν μένει φράγκο για αποταμίευση. Η κρίση έχει επηρεάσει την ψυχολογία μας και αυτό είναι το χειρότερο. Σίγουρα φταίμε κι εμείς για το σημείο που έχουμε φτάσει αλλά το κυριότερο μερίδιο ευθύνης το έχουν αυτοί που μας διοικούν, οι οποίοι έριξαν τη χώρα στα βράχια. Δυστυχώς οι μάζες δεν μιλούν, μιλούν μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, ψηφίζοντας, είτε όταν αποφασίσουν ότι δεν πάει άλλο και βγαίνουν και καίνε το σύμπαν. Τότε κάποια άλλα λαμόγια παίρνουν την εξουσία και το σύστημα διαιωνίζεται. Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει αυτό το βρώμικο παιχνίδι.