Πολίτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης…
Κάποτε κατηγορούσαν τους πολίτες οι δημοσιογράφοι ότι κάθονται βολεμένοι στους καναπέδες τους κι ανέχονται με απάθεια τα όσα συμβαίνουν. Αυτές ήταν οι εποχές που πλέον θα θυμόμαστε με νοσταλγία. Γιατί πλέον ούτε στους καναπέδες μας δεν μπορούμε να νιώσουμε ηρεμία. Ίσα- ίσα, όταν η τηλεόραση είναι ανοιχτή, ανοίγει κι ένα παράθυρο πανικού που εισβάλλει στον ιδιωτικό μας χώρο και αναστατώνει τα πάντα.
Η ιστορία με το δημοψήφισμα επιδείνωσε ακόμα περισσότερο το μαρτύριο της σταγόνας που υποφέρει η κοινωνία. Συνεχώς, ξεπετάγονται καταστάσεις τρομερής αγωνίας για τον κόσμο, ο οποίος δεν έχει και πλήρη ενημέρωση. Σε αυτό συμβάλλουν και οι δημοσιογράφοι, που πουλάνε πανικό. Αλλά ακόμα περισσότερο οι πολιτικοί, που λένε μισόλογα, ψέματα και με τις πράξεις τους διαρκώς αντιφάσκουν.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχονται διάφοροι υπεύθυνοι άνθρωποι- πολιτικοί και τεχνοκράτες- οι οποίοι σε πανικοβάλλουν ακόμα περισσότερο. Μιλάνε για καταστροφές που θα ζήσουμε, οι οποίες δεν θα έχουν προηγούμενο. Ούτε η Μικρασιατική καταστροφή, ούτε η κατοχή- περίοδοι δηλαδή που εκτός από μεγάλη φτώχια, είχαν και πολλές χιλιάδες θύματα- θα συγκρίνονται με αυτά που θα μας βρουν!
Εγώ, πάντως, δεν αντέχω να συγκρίνουν τον Έλληνα της Κατοχής, που δεν είχε λεφτά να αγοράσει ένα πιάτο φασόλια, με τον Έλληνα σήμερα, που έχει ένα ή δύο αυτοκίνητα, πέντε τηλεοράσεις, δικό του σπίτι (τουλάχιστον οι περισσότεροι, ενώ πολλοί έχουν κι εξωχικά…) Πόσο δηλαδή μπορεί να διολισθήσει το βιοτικό μας επίπεδο, για να φτάσουμε στα επίπεδα της κατοχής;
Θεωρώ ότι η κατάσταση της Ελλάδας είναι όντως πολύ άσχημη, περισσότερο από όσο θέλουν πολλοί από μας να το παραδεχθούν. Αλλά αυτές οι ασκήσεις πανικού, που γίνονται κάθε μέρα από το πολιτικό σύστημα και τα media και διάφορους συνδικαλιστές και τεχνοκράτες, απλώς επιτείνουν την μαζική υστερία κι έχουν φέρει την ελληνική κοινωνία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Και είναι μια κατάσταση από την οποία είναι πολύ δύσκολο να μας βγάλουν οι πολιτικοί μας. Διότι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης βρίσκονται και αυτοί.
Γιώργος Σμυρνής
