Το πορνό τώρα δικαιώνεται…;
«Όταν παντού γύρω μας κυριαρχεί το στρες, το άγχος και η απαισιοδοξία που φτάνει στα όρια της κατάθλιψης, ο πηγαίος ερωτισμός και η ανάγκη για υγιή ερωτική και σεξουαλική έκφραση είναι μια δυναμική απάντηση… μια πραγματική υπερπαραγωγή της ερωτικής βιομηχανίας, η οποία θα εξελιχθεί σε μια μεγάλη γιορτή του έρωτα»: το απόσπασμα είναι από το δελτίο Τύπου του 1ου Erotic Festival, που διεξήχθη το τριήμερο 4-6 Νοεμβρίου στο κλειστό γήπεδο Tae Kwon Do στο Φάληρο, και το οποίο περιλάμβανε έκθεση ερωτικών προϊόντων, ζωντανά πορνο-σόου και άλλα happenings, υπό τη γενική φιλοσοφία «κάντε έρωτα, όχι πόλεμο».Από την Αργυρώ Σταυρίδη
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το φεστιβάλ ήρθε για να παραμερίσει τη «φλυαρία» ή ακόμα και υποκρισία των συγκεκαλυμμένων ή πιο τολμηρών σεξουαλικών αναφορών με τις οποίες μας βομβαρδίζει η σύγχρονη pop culture, και με «ειλικρίνεια» να εισαγάγει τους επισκέπτες κατευθείαν «στο ψητό». Όσον αφορά στο εμπορικό εκθεσιακό μέρος, τέτοιες διοργανώσεις μπορούν να είναι πολύ χρήσιμες, τόσο για τους επιχειρηματίες όσο και για το κοινό, καθώς συγκεντρώνουν πλήθος διαφορετικών προϊόντων σε ένα μέρος. Όμως αναφορικά με τα live porn shows, αναρωτιέται κανείς: θα μπορούσε αλήθεια μία ολοζώντανη επίδειξη πορνό να «σταθεί» σαν παράσταση με ανοικτό χαρακτήρα, όπως τα υπόλοιπα σκηνικά δρώμενα που απευθύνονται σε κοινό, φέροντας επιπλέον το «πλεονέκτημα» ότι το σεξ είναι κάτι που ενδιαφέρει και συγκινεί τους πάντες; Και πώς θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί από το κοινό, απελευθερωτικά με ό,τι αυτό συνεπάγεται ή σαν… “θέατρο”;
Σε μια απόλυτα ανοικτή εκδήλωση με ζωντανό ηδονοβλεπτικό θέαμα λοιπόν, πόσο «ερωτικό» είναι π.χ. το να συνωστίζεται κανείς ανάμεσα στο πλήθος και κάτω από μια σκηνή για να παρακολουθήσει απλά ή να τραβήξει βίντεο με τα τεκταινόμενα πάνω σε αυτή; Μήπως αντί κάτι τέτοιο να απελευθερώνει, περιορίζει, και επιπλέον μας υποβιβάζει ως οντότητες; Γιατί πώς είναι δυνατόν να μη νιώσει κανείς μια ψυχική “δυσφορία” αντιλαμβανόμενος πως είναι μέρος μια τέτοιας εικόνας; Κατ’ επέκταση, ο ίδιος συλλογισμός ισχύει και στην περίπτωση των strip clubs, αν και μέχρι τώρα το marketing αυτών των επιχειρήσεων κρατά κάποια διαφημιστικά “ταμπού”, διαφυλάσσοντας την πιο “πριβέ” ταυτότητά τους.
Η ιδιότητα του «ερωτικού» δεν πηγάζει κατά βάση από την αίσθηση του απαγορευμένου ή του προκλητικού, αλλά κυρίως από τη γοητεία της ύπαρξης ενός μικρού ή μεγάλου βαθμού ιδιωτικότητας (όχι απαραίτητα δυαδικής, χωροταξικής ή δεσμευτικής). Είναι αυτή η περιβόητη “γενετήσια αιδώς” (που δεν πρέπει να συγχέεται με την σεμνοτυφία), η οποία ανάγει την σεξουαλική έκφραση σε κάτι ξεχωριστό, καθιστώντας ενδιαφέροντα ένα στόχο ή μια δραστηριότητα και κάνοντάς μας να τα αντιλαμβανόμαστε ως κάτι έντονα επιθυμητό και σημαντικό. Διαφορετικά ο “πολιτισμένος” κόσμος μας δεν θα διέφερε σε τίποτα από το ζωικό βασίλειο και δεν θα απείχαμε από τον πρωτογονισμό, κάτι που βέβαια δεν θα ήταν τόσο άσχημο, με δεδομένο όμως ότι θα ζούσαμε σε έναν κόσμο “αγγελικά πλασμένο”, προσδοκία που φυσικά αποτελεί ουτοπία. Όσο πιο μειωμένος λοιπόν είναι αυτός ο βαθμός ιδιωτικότητας, όπως συμβαίνει σήμερα με τον κορεσμό από την κουλτούρα του σεξ που προβάλλεται πανταχόθεν και παντού, τόσο φθίνει σε αξία και ενδιαφέρον ή ακόμα και αυτοακυρώνεται ό,τι προβάλλεται ως “ερωτικό”.
Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα έπρεπε να φτάσουμε στο άλλο άκρο και να επιστρέψουμε σε πουριτανικές καταστάσεις για να φαντάζει κάτι ερωτικά “ενδιαφέρον”. Απλά το πορνό δεν χρειάζεται να τοποθετείται εκτός του “χώρου” του, να θεωρείται λύση ή απάντηση σε προβλήματα και να επιφορτίζεται με ωραιοποιήσεις και ιδιότητες που δεν αποτελούν αναπόσπαστα μέρη της υπόστασής του, ούτε βέβαια να δαιμονοποιείται. Έχει τη χρησιμότητά του και εκτιμάται γι’ αυτό που είναι.
Όσο για το αν τώρα δικαιώνεται, κατά τα φαινόμενα και τα γεγονότα των καιρών, μάλλον έτσι είναι. Γ… ο Δίας…
