Για όλα φταίει… η γενιά του Πολυτεχνείου!
Ήταν μια πράξη ορόσημο της αντίστασης πολιτών έναντι της στρατιωτικής δικτατορίας που κατέλαβε την εξουσία επί επτά χρόνια. Υμνήθηκε σαν μέγιστη ενέργεια αλτρουισμού και γενναιότητας. Δημιούργησε μια γενίκευση, ονομάζοντας μια ολόκληρη γενιά, τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Ο όρος “γενιά του Πολυτεχνείου” κάποτε ήταν τιμητικός κι ακουγόταν ευχάριστος. Παρουσιάστηκε έτσι σαν ένα ξέσπασμα όλου του ελληνικού λαού (κάτι που είναι λάθος βέβαια, διότι λίγοι πήραν μέρος) εναντίον της τυραννίας. Πλέον, καθώς τα πράγματα έχουν σφίξει και τα οικονομικά προβλήματα πνίγουν την ελληνική κοινωνία, έχει καταντήσει σχεδόν σαν προσβολή. “Η γενιά του Πολυτεχνείου υποθήκευσε τις επόμενες γενιές” λένε κάποιοι.
Το ότι κάποια στελέχη κομμάτων συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου κι έκαναν μεγάλη πολιτική καριέρα, έχει οδηγήσει στην εξής σκέψη: αυτοί που επί Χούντας αντιστέκονταν στο καθεστώς, σήμερα μας κυβερνούν. Άρα η “γενιά του Πολυτεχνείου” ευθύνεται για τα δεινά του τόπου. Το Πολυτεχνείο και όσοι συμμετείχαν σε αυτό πληρώνουν τα σπασμένα για όλα τα στραβά της μεταπολίτευσης.
Αυτό είναι άδικο. Υπάρχει από καταβολής του νέου ελληνικού κράτους. Δεν μας κυβερνούν μόνο άνθρωποι του Πολυτεχνείου, αλλά και πολλοί άλλοι, που δεν είχαν καμία σχέση με τα γεγονότα. Παράλληλα, τα προβλήματα ήταν χρόνια και δεν τα δημιούργησαν μόνο συνομήλικοι των φοιτητών του Πολυτεχνείου, αλλά και μεγαλύτεροί τους, καθώς και νεότεροί τους. Επίσης, η αντίσταση του Πολυτεχνείου είναι άσχετη με τα προβλήματα που παρουσιάζει η δημοκρατία της μεταπολίτευσης και το πολιτικό σύστημα. Το πελατειακό σύστημα δεν ανακαλύφθηκε επί Πολυτεχνείου, ούτε καν επί μεταπολίτευσης.
Είναι σημείο των καιρών, κάτι που θεωρήθηκε κάποτε ως μέγιστη τιμή, να έχει αρχίσει σήμερα να κηλιδώνεται. Άλλωστε, τα μεγάλα ορόσημα δημιουργούν μεγάλες προσδοκίες. Και οι μεγάλες προσδοκίες υπάρχουν για να διαψεύδονται. Το Πολυτεχνείο και η πτώση της Χούντας οδήγησαν σε μια καλύτερη Ελλάδα, αλλά δεν μπόρεσαν να λύσουν όλα της τα προβλήματα. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε;
Γιώργος Σμυρνής