Ο εμπνευστής τής No Music Day, Bill Drummond, πολυπράγμων καλλιτέχνης και συγγραφέας, θέλησε με αυτό το project να επιστήσει τη διεθνή προσοχή σχετικά με τον ευτελισμό της μουσικής ως τέχνης. Προέτρεπε λοιπόν το κοινό να μην ακούει καθόλου μουσική την ημέρα αυτή, και τους μουσικούς και τραγουδιστές να μην παίζουν και να μην τραγουδούν, ώστε όλοι να αναλογιζόμασταν πώς επιθυμούμε να είναι αυτή η τέχνη. Μη θέλοντας να καταντήσει γραφικός και ο ίδιος, έθεσε ένα χρονοδιάγραμμα ισχύος 5 χρόνων για την προτροπή του, η οποία βρήκε μια σχετικά ικανοποιητική απήχηση στο εξωτερικό.
Ο Drummond δεν είχε άδικο που είχε αγανακτήσει σε τέτοιο βαθμό. Η διείσδυση της μουσικής σε κάθε σχετική ή άσχετη πτυχή της ζωής μας και η προσπάθεια των πάντων να συνδέσουν το όνομα και την υπόστασή τους με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο με την μουσική, έχουν εκλάβει τέτοιες διαστάσεις και πλασάρονται με τέτοιο τρόπο, που καταντάει παρανοϊκό, κουραστικό και ανέμπνευστο. Για να μην επεκταθούμε και στην πρεμούρα που έχουν «όλοι» να γίνουν τραγουδιστές (ή έστω groupies).
Μπαίνεις σε ένα μαγαζί, και μαζί με τα ψώνια παίρνεις δώρο έναν πονοκέφαλο. Η δυνατή μουσική, αγαπητοί marketeers, δεν με αποβλακώνει για να αγοράζω περισσότερα, ίσα-ίσα που με αφυπνίζει και με κάνει να θέλω να βγω από το κατάστημα το συντομότερο δυνατό.
Κάνει ο καλλιτέχνης (με εισαγωγικά ή χωρίς) ένα βίντεο κλιπ, και αυτό έχει τόσο απροκάλυπτο product placement, που ακόμα και το Truman Show ωχριά μπροστά του. Χρειάζονται και οι χορηγίες, αλλά τελικά έτσι όπως γίνεται η σύνδεση των δύο, ποιος χορηγεί ποιον; Το προϊόν χορηγεί την μουσική, ή η μουσική το προϊόν; Εκεί που χορεύει π.χ. στο «σέξι» βίντεο κλιπ η τραγουδίστρια σε beach bar, και ενώ τα πλάνα εστιάζουν σε ευνόητα σημεία του -γυναικείου- σώματος, ξαφνικά τη βλέπουμε να ψεκάζεται με προϊόν γνωστής μάρκας αντηλιακών. Ζντόινγκ! Σε σειρά βίντεο κλιπ δημοφιλούς τραγουδιστή, το κόνσεπτ δείχνει να λέει, «είμαι που είμαι καψούρης, δεν μασάω και καμιά τσίχλα τουλάχιστον, να πάνε κάτω τα φαρμάκια;» (στο πακέτο της οποίας η κάμερα κάνει το απαραίτητο “κοντινό”). Αν το θέμα είναι οι πόροι για τη δημιουργία ενός βίντεο κλιπ, μπορεί κανείς να κάνει θαύματα με μηδενικό μπάτζετ, αλλά ακόμα κι αν πρέπει οπωσδήποτε να περιέχεται product placement, η σύνδεση μπορεί να γίνει πολύ πιο κομψά και ευρηματικά, ώστε να μην γελοιοποιείται το μουσικό προϊόν.
Χρειάζεται η δείνα σοκολάτα μια πρόφαση για να προβαίνει σε τακτικές αναρτήσεις στη fan page της στο Facebook; Αναλαμβάνει τον ρόλο μουσικής εγκυκλοπαίδειας για να μας μιλήσει για καλλιτέχνες, σχήματα και τραγούδια που έχουν «σημαδέψει» την ιστορία της μουσικής. Μόνο που με βάση τις συγκεκριμένες αναρτήσεις, η ιστορία της μουσικής περιορίζεται σε ό,τι θα παιζόταν σε ένα ακόμα mainstream 80’s party, στο λεγόμενο «έντεχνο» ελληνικό ρεπερτόριο, σε κάποιους πολυπαιγμένους νεόκοπους «σταρ», άντε και σε κάποιες προβλεπόμενες αναφορές στα 70’s και στα 60’s. Να βρίσκαμε καμιά άλλη απλή ιδέα πιο σχετική με το προϊόν μας, όπως π.χ. ρετρό visuals διαφημίσεων της σοκολάτας ή έστω στην τελική ταινίες ή τραγούδια στα οποία αναφέρονται γλυκίσματα, δεν μας περνάει καθόλου απ’ το μυαλό.
«Όταν πάω να κουρευτώ, δεν θέλω ν’ ακούσω μουσική, θέλω μόνο να κουρευτώ!»: H δήλωση αυτή δεν ανήκει σε ηλικιωμένο που πηγαίνει στον μπαρμπέρη, αλλά σε κάποιον που «ζει και αναπνέει» για την μουσική: τον Βασίλη Χριστόπουλο, Καλλιτεχνικό Διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και Κορυφαίο Αρχιμουσικό της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νοτιοδυτικής Γερμανίας. Την είχε κάνει σε συνέντευξή του στο περιοδικό ΜΟΝΟΠΟΛΗ, όταν ακόμα ήταν αρκετά νεαρός, και πραγματικά ώρες-ώρες θα θέλαμε να αναφωνήσουμε κάτι παρόμοιο…
