“A steady rain” στο θέατρο Ροές – Ο θάνατος σου, η ζωή μου!

Τις περιπέτειες των δύο αστυνομικών μας εξιστορεί το έργο A steady rain– Ατέλειωτη Βροχή του Keith Huff, ανεβαίνει στο θέατρο Ροές, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καφετζόπουλου. Το έργο είναι μια ιδιότυπη αστυνομική ιστορία που θυμίζει Hollywood και περιπέτειες με διεφθαρμένους μπάτσους. Και ίσως θα του ταίριαζε περισσότερο να γυριστεί σε ταινία από ό,τι να γίνει θεατρική παράσταση.

Οι δύο αστυνομικοί είναι οι αφηγητές της δράσης. Οι αντιθέσεις ανάμεσα τους είναι τεράστιες. Το μόνο που τους ενώνει-τελικά- είναι πως πρόκειται για δυο Ιρλανδούς στην Αμερική. Το στοιχείο της καταγωγής είναι έντονο. Στο κάτω-κάτω, το θέμα του ρατσισμού διαρκώς ανακύπτει.

Παράλληλα, τίθενται διάφορα οικογενειακά ζητήματα, μελοδραματισμοί, πάθη και συγκινήσεις, διαποτισμένα από μια σειρά άγριων εγκλημάτων, βεντετών ανάμεσα στην αστυνομία και τον υπόκοσμο, τις λεπτές κόκκινες γραμμές ανάμεσα στη νομιμότητα και το κυνήγι των εγκληματιών… Και όλα αυτά, ενώ η βροχή δεν λέει να σταματήσει, τρελαίνοντας ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους. Το μοτίβο “ο θάνατός σου, η ζωή μου” είναι διαρκές και στο τέλος αγγίζει τους δύο πρωταγωνιστές με αμείλικτο τρόπο.

Γενικά, αυτό το έργο έκανε επιτυχία στην Αμερική με πρωταγωνιστές τους Hugh Jackman και Daniel Craig, δύο ηθοποιούς που έχουν ταυτισθεί από το κοινό παίζοντας πολύ σκληρούς ήρωες σε ταινίες του Hollywood. Δεν ξέρω αν οι Jackman και Craig υπήρξαν ιδανικοί ερμηνευτές για τη συγκεκριμένη παράσταση- καθώς δεν τους έχω δει να παίζουν. Θεωρώ, όμως, η ίδια η καριέρα τους δημιουργεί στο κοινό συνειρμούς που ταιριάζουν σε μια περιπέτεια (καθώς θυμίζουν Woolverin και James Bond). Στην Ελλάδα, εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάποια αντιστοιχία στο casting, γιατί εδώ περιπέτειες κινηματογραφικές δεν γυρίζονται, λόγω κόστους και έλλειψης τεχνογνωσίας.

Η σκηνοθεσία του Καφετζόπουλου δεν ενθουσιάζει. Τα σκηνικά είναι τελείως λιτά, ενώ ούτε καν η βροχή δεν εμφανίζεται κάπου, ως ήχος ή εικόνα, για να μας βάζει στο κλίμα αυτής της νοσηρής αίσθησης, για την οποία το κείμενο μιλάει. Η jazz μουσική είναι λίγο αργόσυρτη. Ο Δημήτρης Αλεξανδρής δεν είναι καθόλου πειστικός σαν ο σκληροτράχηλος αστυφύλακας. Ο Γιάννης Στάνκογλου είναι σαφώς καλύτερος και γίνεται συγκινητικός στο φινάλε του έργου. Πάντως, ούτε αυτός συγκλονίζει.

Στο κείμενο του υπήρχαν αρκετές υπερβολές σε δράση και συγκίνηση στο κείμενο του Huff, τα οποία δεν έρχονταν σε ισορροπία με την υπερβολική -επίσης- λιτότητα της σκηνοθεσίας. Η παράσταση μου έδινε μια αίσθηση ανολοκλήρωτου, αν και το σασπένς της μου κρατούσε το ενδιαφέρον.

Γιώργος Σμυρνής