Γεράσιμος Γεvνατάς: “Αυτοί οι καραγκιόζηδες, που καμώνονται τους εθνάρχες, μας βλέπουν σαν σκουλήκια!”

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, ο Γεράσιμος Γεννατάς ήταν πραγματικός χείμαρρος. Δεν “μάσησε τα λόγια του”, μιλώντας σκληρά για τους πολιτικούς, την εκκλησία, τις κοινωνικές και τις θρησκευτικές προκαταλήψεις. Λύση σε αυτά τα αρνητικά φαινόμενα δίνουν το θέατρο και ο πολιτισμός, γενικότερα. Γι’ αυτό και o πολιτισμός είναι, όπως πιστεύει ο κ. Γεννατάς, το αποπαίδι των πολιτικών.

-Μιλήστε μου για την παράσταση “η κατάρα της Ίρμα Βεπ” και για τον συγγραφέα Τσαρλς Λάντλαμ.
Η παράσταση ξεκίνησε στις αρχές του 90 από τον Τσαρλς Λάντλαμ, έναν αμερικανό συγγραφέα, ο οποίος ήταν εισηγητής του “Θεάτρου της γελοιότητας”. Ο προσανατολισμός του ήταν σαφής. Ήθελε να καταδείξει τον μπουφόνικο και σαρκαστικό χαρακτήρα του θεάτρου. Δείχνει ότι όλοι εμείς οι θεατρίνοι καταγόμαστε από τους μπουφόνους που βγαίνανε στην πλατεία και παρίσταναν πράγματα. Επίσης, το θέατρο του έχει μία ιδιαίτερη αισθητική και ύφος. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά έχει και η Ίρμα Βεπ, που σαρκάζει όλα τα είδη θρίλερ- από τα ψυχολογικά μέχρι τα σπλάτερ, με πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.

-Ποιές ερμηνευτικές προκλήσεις σας έβαλε η συμμετοχή σας στην παράσταση αυτή;
Όλη αυτή η διαδικασία του να εναλλάσσεις τόσους διαφορετικούς ρόλους μεταξύ τους και την ίδια στιγμή να χρειάζεται μέσα σε δευτερόλεπτα, να αλλάξεις ρούχα, είναι προκλητική. Πηγαίνει στην πολύ αρχική μορφή του θεάτρου, που μοιάζει με τον τρόπο που παίζουν τα παιδιά. Αυτά, με μεγάλη ευκολία καμώνονται πως παριστάνουν κάτι κι αμέσως μετά αλλάζουν τη φωνή τους και τη στάση του σώματός τους, παίζοντας κάτι άλλο. Έτσι γίνεται κι εδώ. Είναι ένα στοιχείο γοητευτικό και γαργαλιστικό.

-Σε κάποιο σημείο του έργου λέει μια γυναίκα: “Ένας άντρας που ντύνεται γυναίκα δεν μπορεί να είναι για πέταμα!” Συμφωνείτε;
(Γέλια) Κατ’ αρχάς ο Τσαρλς Λάντλαμ ήταν ομοφυλόφιλος. Είναι ένας σαρκασμός ακόμα και για τον ίδιο. Αλλά είναι κι ένας σαρκασμός για την ίδια μας την ύπαρξη. Δηλαδή, ας μην τα παίρνουμε όλα πολύ στα σοβαρά. Η ζωή τα έχει όλα μέσα. Κι εμείς, αντί να την κριτικάρουμε και να βάζουμε στεγανά, όπως κυρίως κάνουν οι κοινωνικές και οι θρησκευτικές προκαταλήψεις, ας χαιρόμαστε τη ζωή μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι γι’ αυτούς που ταλαιπωρούν τη ζωή μας.

– Το έντονο μακιγιάζ στην παράσταση, τι δηλώνει;
Είναι μέσα στα πλαίσια του γκροτέσκο χαρακτήρα και ενός ύφους φιλμ νουάρ, γιατί διαδραματίζεται, σύμφωνα με την υπόθεση, στο μεσοπόλεμο.

-Το έργο είχε πολλές αναφορές στον Σαίξπηρ. Γιατί;
Γιατί ο ίδιος ο Λάντλαμ ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος. Ήταν πολύ διαβαστερός, ζωγράφιζε, έφτιαχνε ο ίδιος τα σκηνικά. Και είχε πολύ μεγάλη αγάπη και σεβασμό στους μεγάλους συγγραφείς. Υπάρχει αναφορά και στον Τσέχωφ. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές βάζει τον πιο μπρουτάλ τύπο της ιστορίας να λέει αυτά τα ποιητικά λόγια.

-Αλλάξατε τίποτα σε σχέση με το προηγούμενο ανέβασμα της παράστασης;
Η σκηνοθεσία νομίζω έμεινε ίδια. Βέβαια, γι’ αυτά πιο αρμόδιος είναι ο σκηνοθέτης, ο κ. Αρβανιτάκης, ο οποίος είναι πολύ καλός στη δουλειά του. Αλλά, σαν ηθοποιοί, εγώ και ο Αντώνης, ξεκινήσαμε από την αρχή. Αλλά η σκηνοθετική δομή έμεινε ίδια.

-Κάπου στο έργο τίθεται κι ένα ταξικό ζήτημα, όταν η υπηρέτρια απορρίπτει τον σταβλίτη ως μη αντάξιο της. Αποτυπώνει, νομίζω, μια κατάσταση κόντρας που βλέπουμε συχνά ανάμεσα σε προλετάριους.
Οι προκαταλήψεις κάνουν τον άνθρωπο να βγάζει την εξουσία του, όπου μπορεί. Όπου βρει κάποιον λίγο πιο αδύναμο από αυτόν, προσπαθεί να τον πατήσει. Αυτό είναι και γονιδιακό. Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που προσπαθεί να ασκήσει την εξουσία του σε ό,τι βρει. Αλλά, υποτίθεται, ο πολιτισμός αυτό το πράγμα έρχεται να εξωραΐσει και να γλυκάνει. Να ζούμε τη ζωή μας όλοι μαζί, χωρίς την προκατάληψη που μας δημιουργούν οι ισχυροί.
Καλύτερο παράδειγμα από το σήμερα δεν υπάρχει, με όλη αυτή τη γελοιότητα και το ξεβράκωμα της πολιτικής σκηνής, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια. Όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες που καμώνονται τους εθνάρχες, που χειρίζονται τα κοινά, μας βλέπουν σαν σκουλήκια. Ο μόνος τρόπος να αντιταχθούμε σε αυτό, είναι να αποχτήσουμε συνείδηση του τι ακριβώς είμαστε.

-Σε αυτό βοηθάει και το θέατρο;
Βοηθάει ο πολιτισμός γενικότερα. Η 20ετία που πέρασε, που υποτίθεται ότι ήταν μια εποχή ευμάρειας, δεν ήταν ευμάρεια για το λαό, αλλά για τους πολιτικούς που τα τρώγανε. Ακόμα και τότε, όμως, ο πολιτισμός ήταν ένα πράγμα πολύ δεύτερο και τρίτο. Ο πολιτισμός θεωρείται πάντα ένα παραπαίδι της κοινωνίας για την εξουσία. Γιατί έχει αυτόν τον παιδευτικό ρόλο, που οι πολιτικοί δεν τον επιθυμούν για τους ανθρώπους. Κι έτσι πριμοδοτούν τον παραπολιτισμό. Στη χώρα μας το είδαμε με τη γελοιότητα της Eurovision, με τα σκυλάδικα κι όλα όσα πριμοδοτούσαν οι κρατούντες.

-Να υποθέσω, λοιπόν, ότι δεν συμφωνείτε με το “Μαζί τα φάγαμε” του Πάγκαλου.
Αυτό που οι πολιτικοί ονομάζουν δημοκρατία, στην ουσία είναι ένας απροκάλυπτος φασισμός. Και τους δίνει τη δυνατότητα να λένε ό,τι γουστάρουν, ό,τι ασυναρτησία θέλουν, χωρίς να τιμωρούνται.

-Για τη Eurovision όμως και τα σκυλάδικα, που είπατε, δεν έχει και το κοινό ευθύνη, που τα προτιμάει όλα αυτά;
Εγώ δε λέω ότι είμαστε άμοιροι ευθυνών. Όμως ο ρόλος του οργανωμένου κράτους είναι να βάλει τους πολίτες του σε μία καλύτερη μοίρα. Αυτό ξεκινά από τα σχολεία, την οικογένεια. Δεν θα έρθει από το Διάστημα, ούτε θα μας το στείλει ο καλός Θεούλης. Είδαμε ο καλός Θεούλης τί μας στέλνει. Μια εκκλησία, που το μόνο που τη νοιάζει, είναι τι λεφτά θα βγάλει.

-Εκτός από την Ίρμα Βεπ, σε τι άλλο συμμετέχετε;
Συμμετέχω στην παράσταση “Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια” στο Badminton. Θα είμαι μόνο δύο Δευτέρες, στις 5 και στις 12 Δεκεμβρίου. Στην παράσταση αυτή λέω τρία τραγουδάκια, τα οποία έχω κάνει σαν μικρές ιστορίες, τα έχω θεατρικοποιήσει και νομίζω ότι είναι χαριτωμένα. Επίσης, προτίθεμαι να κάνω μία παράσταση με πολύ μουσική, τραγούδια και κείμενα, που είτε θα είναι από μαρτυρίες, είτε θα είναι πρωτότυπα. Και θα έχει έναν αμιγώς πολιτικό χαρακτήρα, με καταγγελτική κατεύθυνση.