‘I will survive’ -Βάνα Μπάρμπα κι ασυνάρτητος χαβαλές!

To I will survive, το οποίο σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης, είναι μια κωμωδία με κάποιους αυτοσχεδιασμούς και λίγες διαδραστικές σκηνές, που μιλάει για το τέλος του κόσμου και την επιβίωση. Υπάρχει μία υποτυπώδης υπόθεση, για δύο επιζώντες μιας τεράστιας καταστροφής, για την οποία, όπως μας προϊδεάζουν, ευθύνεται η Βάνα Μπάρμπα. Οι δύο τύποι είναι τελείως διαφορετικοί. Ο ένας είναι ένας φλώρος επιστήμονας και ο άλλος (Αλμπάνης) ένα αλάνι, που θυμίζει σε καφρίλα τον Περιστερόπουλο στο σίριαλ Singles.

Οι δύο τύποι τσακώνονται, θυμούνται τα παλιά, περιγράφουν τους εαυτούς τους και ψάχνουν- ανεπιτυχώς- για άλλους επιζώντες. Το επιμύθιο είναι πως αν αυτοί οι δύο τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες καταφέρουν να συμβιώσουν, τότε το (ήδη εξαφανισμένο) ανθρώπινο είδος, έχει ελπίδες… Βγάζετε νόημα; Εγώ όχι! Αφού η ανθρωπότητα έχει ήδη εξοντωθεί, πως έχει ελπίδα; Κι αφού οι μόνοι επιζώντες είναι δύο άντρες, πώς θα αναπαραχθούν;

Ίσως μια λύση, που θα έπρεπε να προτείνει το έργο, να ήταν ότι ο επιστήμονας θα μπορέσει να φτιάξει παιδιά του σωλήνα ή κάτι τέτοιο. Αλλά αυτό οι κειμενογράφοι της παράστασης δεν το σκέφτηκαν. Τους είχε απορροφήσει, φαίνεται, υπερβολικά η σκηνή από το σίριαλ “Σημάδι του έρωτα” με την Βάνα Μπάρμπα και τον Τζώρτζογλου, την οποία… “παρωδούσαν”.

Η παράσταση προσπαθεί να βγάλει γέλιο, αλλά δεν νομίζω ότι τα καταφέρνει. Το χιούμορ της δεν είναι ευρηματικό, οι χαρακτήρες είναι σχηματικοί, η υπόθεση μπάζει από παντού, δομή δεν υπάρχει. Βέβαια, οι performers μας λένε να μην έχουμε απαιτήσεις. Αντιγράφοντας έναν αυτοσαρκασμό της “Κατσαρίδας” του Μαυρογεωργίου, οι Αλμπάνης και Παπαγεωργίου -απευθυνόμενοι στο κοινό- λένε όλη την ώρα ότι δεν κάνουν Τσέχοφ. Όμως, ούτε Μαυρογεωργίου κάνουν, αν και πολύ θα το ήθελαν.

Η σύλληψη έχει τόσες ελλείψεις, που ακόμα κι αν έπαιζαν σε αυτό κορυφαίοι κωμικοί, το αποτέλεσμα δύσκολα θα βελτιωνόταν. Πάντως, οι ηθοποιοί δεν έδειξαν κάτι ιδιαίτερο. Οι δύο ηθοποιοί ως επί το πλείστον έπαιζαν δύο συγκεκριμένους ρόλους. Πότε- πότε ενσάρκωναν και κάτι δεύτερα ρολάκια, αλλά σε ελεγχόμενο βαθμό.

Η παράσταση προσπάθησε να γίνει διαδραστική, αλλά η συμμετοχή των θεατών- ευτυχώς- ήταν περιορισμένη. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνουν ήταν να φορέσουν κάτι μάσκες και να πετάξουν κάλτσες στον έναν από τους δύο πρωταγωνιστές.

Συνολικά, βρήκα το έργο ελαφρύ και ανέμπνευστο. Είναι μια παράσταση με διάθεση χαβαλέ, αλλά όχι τόσο ευρηματική, ώστε να δικαιώνει το ρόλο της. Όσο για την παρωδία των κλισέ στις ταινίες καταστροφής και στα ερωτικά σίριαλ, γίνεται αποσπασματικά και χωρίς ουσία.

Γιώργος Σμυρνής