Ο Μίχαελ είναι ένας φιλήσυχος, κάπως μοναχικός 35άρης, αποτελεσματικός στη δουλειά του σε μια ασφαλιστική εταιρία. Αυτό που κανείς δεν γνωρίζει είναι ότι ο Μίχαελ κρατάει στο σπίτι του, κλειδωμένο σε ένα ηχομονωμένο δωμάτιο στο υπόγειο, ένα δεκάχρονο αγόρι…
Η ταινία του Μάρκους Σλάιντσερ, που δίχασε στο Φεστιβάλ των Καννών, αντιμετωπίζει με τρόπο ευθύ και χωρίς περιστροφές το ακανθώδες θέμα της παιδεραστίας, αποφεύγοντας επιδέξια και τη χυδαία εκμετάλλευση και την εύκολη ηθικολογία. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Αυστριακός σκηνοθέτης (δεν είναι έκπληξη ότι είχε συνεργαστεί με το Μίχαελ Χάνεκε) παρακολουθεί με τη σχολαστικότητα εντομολόγου και καταγράφει με αδυσώπητη επιμονή, τηρώντας μια ουδέτερη, σχεδόν κλινική προσέγγιση. Είναι αυτή ακριβώς η ματιά που δίνει τροφή για σκέψη και μπορεί να συγκλονίσει έναν θεατή, η –αντίθετα- να απωθήσει κάποιον άλλο. Πάντως, ο έλεγχος που ο Σλάιντσερ έχει πάνω στο τόσο δύσκολο θέμα του, η ακρίβεια της παρατήρησης και η φυσικότητα των ερμηνειών είναι στοιχεία αξιοθαύμαστα.
Θοδωρής Τσιάτσικας
