Ταξιδεύοντας με τον Σταυρό του Νότου

Το παραμύθι βασίζεται στα θρυλικά τραγούδια του «Σταυρού του Νότου» τα οποία έχουν αγαπηθεί από πολλές γενιές.

Η νέα παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών απευθύνεται στην φαντασία και στην ωριμότητα των παιδιών αλλά και στην παιδικότητα και την ευαισθησία των μεγάλων. Ένα πολυθέαμα για μικρούς και μεγάλους με τραγουδιστές, μουσικούς, ηθοποιούς και χορευτές. Η μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών μεταμορφώνεται μέσα από τα σκηνικά του Γιώργου Βαφιά σ΄ ένα μεγάλο καράβι και μπαρκάρει για τον κόσμο της φαντασίας εκεί που ζούνε πειρατές, θαλασσόλυκοι, γοργόνες και καρχαρίες, χελιδονόψαρα, φάλαινες και ψάρια νησιά.

Οι χορογραφίες της Σεσίλ Μικρούτσικου συντροφεύουν πάντα τα τραγούδια όπως οι γλάροι τα καράβια. Το καράβι ταξιδεύει σε διαφορετικές εποχές σε θάλασσες, στο βυθό και στα αστέρια όπως ακριβώς και στα όνειρά μας. Φουρτούνες, ναυάγια, ψάρια-νησιά, πειρατές στην κοιλιά ενός γιγάντιου ψαριού Οι ιστορίες άλλοτε είναι η συνέχεια των τραγουδιών, άλλοτε παραμύθια ναυτικά με φάλαινες και καρχαρίες κι άλλοτε απλά μια προσευχή.

Με ερμηνευτές σπουδαίους παραμυθάδες τραγουδιστές, τον Χρήστο Θηβαίο, τον Κώστα Θωμαίδη, τη Ρίτα Αντωνοπούλου και την Άννα Λινάρδου συνεπικουρούμενους από δυο έλληνες μουσικούς ευρωπαϊκής κλάσης: τον Θύμιο Παπαδόπουλο στα πνευστά και τον Νίκο Τουλιάτο στα κρουστά . Μαζί τους το πιάνο του Θάνου Μικρούτσικου

Ο Θάνος Μικρούτσικος γράφει για την συνάντησή του με την ποίηση του Νίκου Καββαδία: « Γνώρισα ένα ποιητή παραμυθά που μ΄ έσπρωχνε να φύγω από μια πραγματικότητα που πετσοκόβει τα όνειρα και αφοπλίζει το πάθος μας. Ένα ποιητή παραμυθά που σε ταξιδεύει εκεί που δεν υπάρχουν όρια, λιμάνια, στεριές, που σε καλεί να ονειρεύεσαι γιατί χωρίς το όνειρο ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Γιατί «πρέπει να χορέψεις πάνω στο φτερό του καρχαρία» δηλαδή να ξεπεράσεις τα όριά σου, να κατακτήσεις το αδύνατο. Και πάνω σ΄ αυτά δούλεψα και δουλεύω 30 και πλέον χρόνια. Και ταξιδεύω με τα νέα παιδιά και αυτό είναι που με κινητοποιεί σ΄ αυτούς τους βάρβαρους καιρούς.»

Ενθουσιασμένος για τη νέα παραγωγή, εμμονή του πολλά χρόνια τώρα, ένα θέαμα για παιδιά και μεγάλους πάνω στην ποίηση του Νίκου Καββαδία σημειώνει: «Ταξιδεύοντας με τον Σταυρό του Νότου και τις Γραμμές των Οριζόντων, με επιβάτες τους νέους τριών διαφορετικών γενιών, τώρα κάνουμε στάση για να πάρουμε την τέταρτη γενιά με ένα μουσικό παραμύθι χωρίς εκπτώσεις σε δήθεν παιδικές φόρμες αφού είναι πια αποδεδειγμένο ότι η φαντασία των παιδιών υπερβαίνει κατά πολύ τον ρεαλισμό και τον τρόπο των μεγάλων.

Αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε με το πλοίο «Τραβέρσο» αντιστεκόμενοι σε ότι μας πνίγει. Και αυτόν ειδικά τον καιρό μας πνίγουν πολλά. Όμως εμείς μαζί με τα παιδιά, απόγονοι του Περσέα, ας κυνηγήσουμε το τέρας μέχρι τέλους.
Αξίζει τον κόπο.»

Η Μαρία Παπαγιάννη γράφει στο πρόγραμμα της παράστασης: Όταν η πρόταση έγινε πιο συγκεκριμένη άρχισαν να ταξιδεύουν νύχτα μέρα κάτω από τα πόδια μου γοργόνες, καρχαρίες, γλάροι, σμέρνες, δελφίνια, άλογα, χελιδονόψαρα, μαϊμούδες, παπαγάλοι και εξωτικοί προορισμοί. Να κάνουμε μια ιστορία ή πολλές; Να είναι ήρωας ο ίδιος ο ποιητής ή ένα φανταστικό πρόσωπο φτιαγμένο από τα δικά του υλικά; Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα ποιήματά του και τα κείμενά του αλλά ούριος άνεμος δεν φυσούσε.
«Τα πάμε τα καράβια ή μας πάνε;».

 Έψαξα και ξαναδιάβασα ιστορίες που με είχανε ταξιδέψει στο παρελθόν. Αγαπημένες σελίδες. Το Μόμπυ Ντικ, την Οδύσσεια, τις περιπέτειες του Σεβάχ του Θαλασσινού, ελληνικά και ιρλανδέζικα παραμύθια και πειρατικές ιστορίες. Καινούργιοι ήρωες άρχισαν να ανεβαίνουν στα καράβια του Καββαδία.
Κι ύστερα έκανα αυτό που κάνω πάντα όταν θέλω να ξεκινήσω μια ιστορία. Άρχισα να την λέω σ΄ ένα φανταστικό ακροατή όπως τις ατέλειωτες ιστορίες που ακούμπησα στα μαξιλάρια των παιδιών μου. Κι έτσι λίγο λίγο κίνησε το παραμύθι:

Σήμερα θα σου πω μια ιστορία για τη ζωή που είναι σαν τα κύματα. Άλλοτε πάνω κι άλλοτε κάτω. Για τη ζωή που είναι ταξίδι. Υπάρχουν ξέρεις εκεί έξω πολλά πλοία που σε περιμένουν να σε πάνε σε άγνωστους τόπους. Πολλά διαφορετικά ταξίδια πολλές διαφορετικές ζωές όπως οι άνθρωποι που αγαπάς και σε συντροφεύουν στη ζωή σου. Πολλά ταξίδια- περιπέτειες για να ΄χεις να ονειρεύεσαι. «Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται» έλεγε ένας ποιητής κι αυτούς που δεν άκουσαν ποτέ στη ζωή τους παραμύθια, λέω εγώ. Σ΄ εκείνο το ταξίδι λοιπόν, το πλοίο τους το λέγανε «Τραβέρσο» που πάει να πει
να ταξιδεύεις κόντρα στον καιρό, που πάει να πει να τα δίνεις όλα για να ζήσεις το δικό σου όνειρο….