Δημήτρης Αλεξανδρής: -H “ατέλειωτη βροχή” μου θυμίζει το “Αποκάλυψη τώρα”

Αυτό όμως δεν είναι στα άμεσα πλάνα του. Προς το παρόν, πρωταγωνιστεί μαζί με τον Γιάννη Στάνκογλου στην παράσταση “Ατέλειωτη βροχή” σε σκηνοθεσία Α. Καφετζόπουλου στο θέατρο “Ροές”. Παράλληλα, βρίσκεται ήδη σε πρόβες, μαζί με την Μαρία Σολωμού και την Ηρώ Μανέ, για το νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, “Πήρε τη ζωή του στα χέρια της” που θα ανέβει τον Φεβρουάριο στο θέατρο του Ελληνικού Κόσμου.

Ο Δημήτρης Αλεξανδρής μας παραχώρησε συνέντευξη, στην οποία μας μίλησε για την Ατέλειωτη Βροχή, αλλά και τη ζωή, που δεν πηγαίνει ποτέ όπως την προγραμματίζουμε και τελικλα την παρακολουθούμε από την θέση του θεατή. Φιλοσοφημένος, αν μη τι άλλο.

– Μιλήστε μας για την παράσταση “Ατέλειωτη Βροχή” του Κιθ Χαφ…
Είναι μια ιστορία δύο παιδικών φίλων, που είναι μαζί από το νηπιαγωγείο και είναι αστυνομικοί στο Σικάγο. Το έργο πραγματεύεται θέματα όπως η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας, η ευθύνη και το πώς τα πράγματα δρουν εναντίον των πρωταγωνιστών ή εναντίον τους. Ένα ταξίδι στο μυαλό αυτών των δύο ανθρώπων.

-Τί σηματοδοτεί η “ατέλειωτη” αυτή βροχή στο έργο αυτό;
Σε ένα ρεαλιστικό επίπεδο, η βροχή είναι κάτι παράξενο, που συμβαίνει μέσα στο καλοκαίρι στο Σικάγο. Είναι ένα καλοκαίρι πάρα πολύ σπάνιο. Επίσης, η βροχή σηματοδοτεί κι ένα κομμάτι κάθαρσης. Τα πράγματα φαίνονται πιο αποπνικτικά- πιο δύσκολα… Όλα αυτά μαζί.

-Ποια είναι η πρόκληση στον ρόλο που ερμηνεύετε στην παράσταση;
Η πρόκληση είναι ότι είμαστε δύο ηθοποιοί που πρέπει να πούμε μια ολόκληρη ιστορία γι’ αυτό το καλοκαίρι, αλλά και να δώσουμε στους θεατές την αίσθηση αυτού του κόσμου που περιγράφουμε- την επικινδυνότητα, την βρομιά. Η πρόκληση όσον αφορά τον Ντένι, είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ αντιφατικό χαρακτήρα. Και πρέπει αυτά τα αντιφατικά χαρακτηριστικά να τα παρουσιάσεις έτσι, ώστε να γίνουν άνθρωπος. Σε αυτό το έργο οι ήρωες αλληλεπιδρούν και σπάνε τον τοίχο με τους θεατές.

-Θεωρείτε ότι υπάρχει κάτι το διαδραστικό στο έργο;
Κατά κάποιο τρόπο. Δεν μιλάει ο κόσμος. Αλλά με τα μάτια του και την ενέργειά του συμμετέχει.

-Το έργο μιλάει και για το ρατσισμό. Θεωρείτε ότι υπάρχει ρατσισμός στην Ελλάδα, ή αφορά την Αμερική;
Το έργο δεν είναι τόσο αμερικάνικο, όσο φαίνεται. Ανοίγει σε πράγματα που αφορούν όλες τις κοινωνίες. Η φοβία για τον ξένο, η φοβία για τον άνθρωπο που δεν γνωρίζω, η σχέση με την οικογένεια και τους ανθρώπους που θεωρώ οικογένεια μου, τα θέματα δηλαδή του έργου, δεν έχουν να κάνουν ειδικά με την Αμερική ή με την Ελλάδα ή με τη Ρωσία… Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει παντού. Π.χ. Στη Ρωσία έχουν γίνει τρομερά περιστατικά ρατσισμού και βίας απέναντι στους μετανάστες.

-Κάποια στιγμή ο χαρακτήρας που ερμηνεύετε κατηγορεί το σύστημα για αντίστροφο ρατσισμό. Ότι προωθεί μετανάστες στις προαγωγές, μόνο και μόνο για να μην τους κατηγορήσουν για ρατσιστές. Θεωρείτε ότι ισχύει κάτι τέτοιο ή το βγάζει από το μυαλό του;
Δεν το βγάζει απ’ το μυαλό του. Είναι ένα οξύμωρο του έργου. Το σύστημα, το οποίο υπηρετεί αυτός, τον αφήνει στην άκρη, γι’ αυτούς τους περίεργους λόγους, που ο ίδιος δεν αισθάνεται καλά. Και αυτό είναι ένα κομμάτι της περιθωριοποίησης αυτών των ανθρώπων.
Σε αυτό το έργο κανείς δεν είναι αθώος. Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζεις την ευθύνη αυτού που έχεις κάνει. Κανένας από αυτούς τους δύο ήρωες, δεν αρνούνται την ευθύνη αυτών που έχουν κάνει.
Γενικότερα, ο τρόπος με τον οποίο το έργο αντιμετωπίζει αυτούς τους δύο ήρωες είναι λίγο σαν τον Μάρλον Μπράντο στο “Αποκάλυψη Τώρα”. Είναι ένας αξιωματικός, που είναι κομμάτι της πολεμικής μηχανής της Αμερικής. Όμως, μετά από λίγο, ο τρόπος που σκοτώνει δεν ταιριάζει στο πολιτικά ορθό σύστημα της Αμερικής και στέλνει κάποιον άλλο να τον δολοφονήσει, επειδή δεν σκοτώνει σωστά. Αυτό είναι λίγο αντιφατικό… Τι πάει να πει σκοτώνω σωστά; Αυτό συμβαίνει και με τους δύο ήρωες.

-Έχετε πει σε δηλώσεις σας ότι σας αρέσει πολύ το σινεμά, αλλά και ότι θέλετε να γίνετε σκηνοθέτης. Σκηνοθέτης του σινεμά ή του θεάτρου;
Είναι κάτι το οποίο πια το βλέπω πιο καθαρά, αν και δεν είμαι έτοιμος να κάνω κάτι τέτοιο. Θεωρώ ότι πιο εύκολα θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο στο θέατρο. Στο σινεμά- αν κι έχω κάνει αρκετό- υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν τα γνωρίζω, για να αναλάβω μια τέτοια ευθύνη. Το θέατρο με ερεθίζει πιο πολύ.

Έχετε πει σε μια συνέντευξή σας: “δεν πιστεύω πια ότι επιλέγουμε τα όσα νομίζουμε ότι επιλέγουμε”. Μπορείτε να μας το αναλύσετε;
Ο δυτικός πολιτισμός, πέρα από το ότι είναι ανθρωποκεντρικός, θεωρεί ότι αν θέλει κάποιος να πετύχει κάτι, θα το καταφέρει και όλα βασίζονται στις δικές του δυνάμεις. Εγώ θεωρώ ότι η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Υπάρχει μία ταινία, το “Ιμαλάια” που δείχνει έναν μοναχό, που ζωγραφίζει έναν πίνακα. Και του λένε: “Πότε θα τελειώσει αυτός ο πίνακας;” Και τους απαντάει: “από τον πίνακα εξαρτάται!” Εγώ αυτό πιστεύω ότι είναι ζωή. Τα πράγματα έχουν μια δική τους ζωή. Μια δική τους ύπαρξη. Κι εμείς, τις περισσότερες φορές, είμαστε παρατηρητές της ζωής.

-Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Γιάννη Στάνκογλου και τον Αντώνη Καφετζόπουλο;
Με τον Αντώνη Καφετζόπουλο η συνεργασία μας ήταν εξαιρετική. Έχει βάλει εξαιρετικά πράγματα στο έργο και το χειρίστηκε με τρομερή δεξιοτεχνία και ευαισθησία. Τον εκτιμώ πάρα πολύ και νομίζω ότι ήταν ένα πολύ καλό timing, γιατί όλοι μας “γουστάραμε” πάρα πολύ αυτό που κάναμε! Ήταν μια πάρα πολύ δημιουργική φάση και με το Γιάννη Στάνκογλου, ο οποίος είναι ένα εξαιρετικό παιδί και ηθοποιός.

-Ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Κάνω πρόβες για το καινούριο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη στον Ελληνικό Κόσμο, που θα ανέβει αρχές Φλεβάρη. Θα λέγεται “Πήρε τη ζωή του στα χέρια της” και θα παίζουν, εκτός από μένα, η Μαρία Σολωμού, η Ηρώ Μανέ και ο Νίκος Αρβανίτης. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν κουβέντες για κάποιες ταινίες, αλλά αυτήν την περίοδο δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, κατά πόσον θα προχωρήσουν.