Σωτηρία Μπέλλου στο θέατρο Κάππα- Κρατάς κρυμμένα μυστικά…

Ο λόγος για το θεατρικό έργο της Σοφίας Αδαμίδου με τίτλο «Σωτηρία Μπέλλου – Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας» με την Ντίνα Κώνστα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Αθανασία Καραγιαννοπούλου.

Σε μια αφήγηση διανθισμένη με τα σημαντικότερα τραγούδια της ρεμπέτισσας που σφράγισε το λαϊκό τραγούδι για πολλές δεκαετίες, η Μπέλλου αξιολογεί σημαντικούς τομείς της προσωπικής της ζωής, της ψυχολογίας και της διάθεσή της γενικότερα που επηρεάστηκαν σημαντικά από συνθήκες και γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής.

Άτομο αμφιλεγόμενο όσο και η ζωή η ίδια, έδινε έναν διαρκή αγώνα: Πεισματάρα και γεμάτη πάθη, τα οποία δεν μπορούσε να χαλιναγωγήσει, γνώρισε την αγάπη του κόσμου, προωθήθηκε από σημαντικούς ανθρώπους του χώρου (όπως ο Τσιτσάνης), αλλά και ήρθε σε μεγάλες συγκρούσεις μαζί τους.

Το κείμενο είναι ένας διακοπτόμενος μονόλογος στην ουσία, που εξιστορεί όλη τη ζωή της Μπέλλου- με κάποια χρονικά πισωγυρίσματα, για τις ανάγκες της δημιουργίας ανατροπών και συναισθηματικών φορτίσεων. Μαθαίνουμε, για παράδειγμα, στο φινάλε, τις τραγικές συνέπειες που είχε ένα χτύπημα από το σύζυγό της στην αρχή της αφήγησης. Οι εξιστορήσεις της Μπέλλου σπάνε από τις εμφανίσεις της “αγαπημένης” νοσοκόμας, που προσπαθεί να την βάλει σε τάξη, για να μπορέσει και το νοσοκομείο να της σώσει τη ζωή.

Όπως αποδεικνύεται, η Μπέλλου, εκτός από κοινωνική αγωνίστρια και ασυμβίβαστη λαϊκή καλλιτέχνης, που εξέφρασε τον κόσμο και ερμήνευσε διαχρονικά τραγούδια, όπως το “Ζεϊμπέκικο” του Σαββόπουλου, είχε και μεγάλα πάθη, ιδίως με τον τζόγο. Επίσης, αυτή, που γνώρισε τη δόξα, έφτασε στα όρια της φτώχειας κι αναγκαζόταν να πουλάει cd στο δρόμο.

Αυτό που προκαλεί τα πιο έντονα συναισθήματα- παρά το γεγονός ότι πέρασε μεγάλα δράματα- είναι η τελευταία πράξη της ζωής της Μπέλλου, το γεγονός δηλαδή ότι αναγκαστικά υποβάλλεται σε μια εγχείρηση που της αφαιρεί τις φωνητικές της χορδές- το εργαλείο δηλαδή της καλλιτεχνικής της έκφρασης. Κι όπως έξυπνα την παρουσιάζει η σκηνοθεσία, δεν είναι μόνο ένα άτομο που λατρεύει να τραγουδά, αλλά και να μιλάει με τους άλλους ανθρώπους. Θα σκάσει αν δεν μιλήσει!

Το σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη, επειδή παρουσιάζει το δωμάτιο ενός νοσοκομείου είναι πιο λιτό και λιγότερο εντυπωσιακό από άλλα σκηνογραφικά δείγματα που μας έχει δώσει φέτος (και κυρίως το σκηνικό στις “Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης” του Γ. Κακλέα). Ως προς τις ερμηνείες, η Κώνστα παίζει την Μπέλλου σαν να την ήξερε προσωπικά. Έχει μπει στο πετσί του ρόλου της. Ωστόσο, το έργο δεν παύει να είναι ένα ποτ πουρί αφηγηματικό και μουσικό, που δεν δίνει πολύ μεγάλα περιθώρια στον ηθοποιό. Η νοσοκόμα Έφη Κόντα είναι μέτρια στην ερμηνεία ενός ελάχιστα απαιτητικού ρόλου. Η σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου χειρίστηκε έξυπνα ένα μάλλον μέτριο κείμενο, βάζοντας τη μουσική της στο προσκήνιο, αποφεύγοντας ωραιοποιήσεις, αλλά και εικόνες που θα μπορούσαν να ενοχλήσουν το κοινό και τους θαυμαστές της τραγουδίστριας.

Γενικά, το αποτέλεσμα είναι μια συμπαθητική παράσταση, που αποφεύγει τόσο τις παγίδες της αγιοποίησης, αλλά και του άλλου άκρου. Παρουσιάζει μια αντικειμενικότητα, ενώ καταφέρνει να εντάξει λειτουργικά τη μουσική της Μπέλλου στην αφήγηση της ζωής της, χωρίς όμως να πείσει ότι ζωή και τέχνη για την λαϊκή τραγουδίστρια είναι ταυτόσημα πράγματα. Οι θαυμαστές της Σωτηρίας Μπέλλου θα το αγαπήσουν.

Γιώργος Σμυρνής