Αθώος ή ένοχος;- Εσύ αποφασίζεις!

Η παράσταση, την οποία σκηνοθετεί ο Κώστας Σπυρόπουλος, είναι ένα δικαστικό θρίλερ, το οποίο θυμίζει, στην προσέγγισή του αρκετά τα αστυνομικά θρίλερ του Hollywood, με την μεγάλη ανατροπή στο φινάλε.

Ένας γιατρός (Κώστας Σπυρόπουλος) είναι στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τη δολοφονία της γυναίκας του, σε μια περίπλοκη υπόθεση μυστηρίου. Δυο δικηγόροι (πολιτική αγωγή η Υρώ Λούπη και υπεράσπισης ο Μιχάλης Μαρίνος), ένας δικαστής (Δημήτρης Χαβρές) και διάφοροι μάρτυρες. Αυτή που “καίει” τον κατηγορούμενο είναι η μαρτυρία της σέξυ Κλέλιας Ρενέση. Όμως, είναι και η λιγότερο πειστική από τους μάρτυρες και το κοινό θα πρέπει να αποφασίσει αν η γυναίκα αυτή είναι νυμφομανής ή μυθομανής ή και τα δύο.  Επίσης, ο Γιάννης Μπέζος δίνει το παρών ως αρχηγός της αστυνομίας, σε μια βιντεοσκοπημένη μαρτυρία.

Τα στοιχεία της ενοχής είναι εξίσου δυνατά με τα στοιχεία της αθωότητάς του γιατρού. Ο γενειοφόρος Κ. Σπυρόπουλος στην εμφάνιση θυμίζει πολύ τον Harrison Ford στο αστυνομικό θρίλερ “Φυγάς”. Θυμίζουμε ότι ο πρωταγωνιστής της ταινίας ήταν γιατρός και είχε κατηγορηθεί- άδικα, όπως αποδείχθηκε- για την δολοφονία της γυναίκας του. Μια ομοιότητα που θεωρούμε ότι δεν είναι τυχαία, αλλά και ότι έχει σημειολογικό περιεχόμενο- θέλει με αυτόν τον τρόπο να επηρεάσει την κρίση του κοινού.

Το «Αθώος ή ένοχος» του Τζέφρεϊ Άρτσερ, μια διαδραστική παράσταση: πρόκειται για εικονική δίκη, με υποθετικούς διάδικους, στην οποία το κοινό έχει την ευθύνη της απόφασής του. Βέβαια, όσο και να νιώσεις υπεύθυνος, τα στοιχεία είναι πολύ θολά για να καταδικάσεις ή να αθωώσεις κάποιον. Η επιλογή είναι πραγματική σπαζοκεφαλιά. Ευτυχώς που πρόκειται απλώς για μία παράσταση και όχι για πραγματική υπόθεση…

Οι κόντρες των διαδίκων είναι παραπάνω από γλαφυρές- με μπόλικο αγγλοσαξωνικό φλέγμα- και οι ανατροπές είναι συνεχείς. Αυτές προωθούν το δράμα, δημιουργούν ισχυρές συγκρούσεις, ακόμα και μεταξύ του συνήγορου και του κατηγορούμενου, αλλά μοιάζουν λιγότερο ρεαλιστικές και σε βγάζουν λίγο από το τριπάκι της παρακολούθησης μιας δίκης.

Τα έξυπνα, φουτουριστικά σκηνικά παρουσιάζουν ένα περιβάλλον hi tech, που θυμίζει λίγο ταινία επιστημονικής φαντασίας. Είναι ένα κινούμενο σκηνικό, με περίεργους φωτισμούς και τη χρήση μιας μεγάλης βίντεο- οθόνης. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, κάνει πιο σύγχρονο οπτικά το έργο. Παράλληλα, δίνει την εικόνα ενός μελλοντικού περιβάλλοντος, όπου η τεχνολογία είναι πανταχού παρούσα στις δίκες. Ο θεατής από την πολυθρόνα του θεάτρου βιώνει μια εμπειρία πανομοιότυπη με αυτήν που θα ζούσε ένας θεατής- ένορκος του μέλλοντος, που θα μπορούσε να βλέπει αυτή τη δίκη από την οθόνη της τηλεόρασής του και να ψηφίζει από το σπίτι του.

Το “Αθώος ή ένοχος” δεν είναι το μόνο έργο, στο οποίο ο θεατής αποφασίζει για το φινάλε. Είναι όμως πολύ έντονη η συμμετοχή του. Κατ’ αρχάς είναι ο ένορκος. Οπότε, πρέπει να παρακολουθήσει πολύ προσεκτικά τι έχουν να του πουν οι διάδικοι. Δεύτερον, η μέτρηση των ψήφων γίνεται με μεγάλη προσοχή, σειρά- σειρά και καταγράφεται στην μεγάλη οθόνη της σκηνής. Στο τέλος γίνεται συνολική καταμέτρηση και ανάλογα με την ψήφο του κοινού, παίζεται το αντίστοιχο φινάλε. Νιώθεις μια σημαντική ευθύνη για την απόφαση που θα πάρεις.

Τελικά, αυτή η παράσταση δεν είναι κάποιο αριστούργημα θεατρικό, με σπουδαίες ερμηνείες, κείμενο ή σκηνοθεσία. Είναι, όμως, μια έξυπνη ιδέα, που παρακολουθείται πολύ ευχάριστα. Η όλη προσέγγιση θυμίζει αμερικάνικο αστυνομικό έργο, με στοιχεία βρετανικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Έχει ανατροπές, δράμα και σασπένς. Κι έχει και κάτι ακόμα, το οποίο το σινεμά ακόμα δεν μπορεί να το προσφέρει στους θεατές του. Εσύ αποφασίζεις για τη μοίρα του ήρωα της παράστασης! Αυτό δίνει στην παράσταση μια ιδιαίτερη δυναμική και ενδιαφέρον.

Γιώργος Σμυρνής