Χρήστος Λούλης: Οι άνθρωποι της ΕΡΤ είναι ερασιτέχνες!

Όσοι παρακολουθούν βέβαια τα κανάλια της κρατικής τηλεόρασης θα πρόλαβαν να δουν τα πρώτα εικοσιπέντε λεπτά της ταινίας, χωρίς καν αυτή να έχει βγει στις αίθουσες. Το απαράδεκτο αυτό γεγονός σχολιάζει και ο Χρήστος Λούλης, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, τονίζοντας ότι με τις ενέργειές τους αυτές, οι άνθρωποι της κρατικής τηλεόρασης “δίνουν τροφή σε όσους πιστεύουν πως πρέπει να κλείσουν ως παράδειγμα δημόσιου κακοφορμισμού.”

O Χρήστος Λούλης μας μίλησε και για τα έργα του Εθνικού, στα οποία συμμετέχει (τον “Περικλή” και το “Τρωίλος και Χρυσηίδα”, που θ’ ανέβει το Μάρτιο). Παράλληλα, έκανε λόγο για τις μάσκες που φοράμε, τη σοφία του καρναβαλιού και τους χαμένους Παράδεισους της ζωής, που είναι πηγές δημιουργικότητας.

Συμμετέχετε στην ταινία “Παράδεισος” του Παναγιώτη Φαφούτη. Μιλήστε μας για την εμπειρία σας αυτή.
Ήταν μια υπέροχη συνύπαρξη ηθοποιών, τεχνικών και σκηνοθέτη με την εμπνευσμένη και ενοποιητική παρουσία του Παναγιώτη  Φαφούτη… Απ’την αρχή που διάβασα το σενάριο, ενθουσιάστηκα. Στη συνεργασία μετά με τους Παναγιώτη και Κωνσταντίνο (Αβαρικιώτη) ήμουν ευτυχής…

Το έργο διαδραματίζεται στο Πατρινό Καρναβάλι. Πέρα από την γοητεία του event υπάρχει και κάτι που υπονοείται με αυτήν την επιλογή;
Και βέβαια… Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε ένα έργο. Στο καρναβάλι φοράμε μάσκες για να ξεφύγουμε για λίγο από τη βαρετή και πεζή μας προσωπικότητα που μας υποβάλλει η καθημερινή ζωή και να ταξιδέψουμε στις κρυφές μας επιθυμίες, στα πάθη μας τα ανομολόγητα, σε ό,τι φοβόμαστε δικό μας. Το έχουμε ανάγκη αυτό. Έχουμε ανάγκη να ερχόμαστε σε επαφή με τον παράλογο εαυτό μας. Γι’αυτό και η ταινία ασχολείται με αυτήν την περίοδο του χρόνου που γινόμαστε ο Άλλος μας εαυτός όλοι μαζί εθιμοτυπικά… Σοφό το καρναβάλι…

Οι ήρωες του έργου συχνά δεν είναι αυτό που φαίνονται, σαν να φορούν μάσκες. Είναι η κοινωνική υποκρισία ή και άλλοι λόγοι που κάνουν τους ανθρώπους να κρύβονται πίσω από προσωπεία.
Ας μην είμαστε τόσο σκληροί. Η κοινωνία χρειάζεται ένα βαθμό υποκρισίας. Για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει. Φανταστείτε να είχαμε την ελευθερία όλοι μας να κάνουμε όσα θέλουμε και σε όποιον θέλουμε. Παρ’όλα αυτά βλέπουμε να συμβαίνουν τραγωδίες καμιά φορά στους ανθρώπους επειδή δεν εκφράζουν το βαθύτερό τους θέλω, προκειμένου να γίνουν αρεστοί, ή υποφερτοί έστω. Γι’αυτό χρειάζεται στα πάντα μια βαλβίδα ασφαλείας, εξ’ ου και καρναβάλι….

Ερμηνεύετε τον ιδιοκτήτη ενός εστιατορίου, με μια ιδιαίτερη σχέση λατρείας και μίσους με τον σεφ του. Ποιά είναι αυτά που ενώνουν αυτούς τους δύο ανθρώπους και ποιά αυτά που τους χωρίζουν.
Νομίζω τους χωρίζει η διαφορετική τους φύση. Αλλά τους ενώνει η ζωή η ίδια. Η ανάγκη τους για δημιουργία και δουλειά. Ο Σωκράτης (εγώ) έχει ανάγκη το Νίκο (σεφ) γιατί έχει επιτυχία και ο σεφ έχει ανάγκη το Σωκράτη γιατί του δίνει δουλειά. Και αυτό δεν είναι ούτε λίγο ούτε ποταπό.

Το όραμα του επί γης Παραδείσου, που ποτέ δεν δικαιώνεται, είναι πηγή διαρκών απογοητεύσεων ή και δημιουργικότητας;
Τα δάκρυα έρχονται από την απογοήτευση και κάθε δάκρυ έχει τη γοητεία του γιατί είναι η προϋπόθεση της δημιουργίας. Μας υπενθυμίζουν ότι η ζωή πρέπει και μπορεί να γίνει καλύτερη. Ο καθένας μας μπορεί να ψάχνει τον παράδεισό του, αλλά ίσως τον πλησιάσουν μόνο αυτοί που μπορούν να πάρουν και τους πόνους τους μαζί… όχι μόνο τις χαρές…

Πώς κρίνετε το γεγονός ότι η ΕΡΤ έπαιξε 25 λεπτά από την ταινία αυτή, χωρίς να έχει προβληθεί στους κινηματογράφους;
Έχω και την πληροφορία ότι στο τηλέφωνο που τους πήρε ο Παναγιώτης του είπανε: οκ, βλακεία μας, αλλά μια που άρχισε να παίζει μήπως να την αφήναμε; Είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι άνθρωποι είναι ερασιτέχνες. Και δίνουν τροφή σε όσους πιστεύουν πως πρέπει να κλείσουν ως παράδειγμα δημόσιου κακοφορμισμού…

Συμμετέχετε και στο έργο Περικλής του Σαίξπηρ στο Εθνικό. Μιλήστε μας για την συγκεκριμένη παράσταση.
Η παράσταση έχει ανέβει στο Εθνικό Θέατρο και παίζεται στην κεντρική σκηνή της Αγίου Κωνσταντίνου. Ο Περικλής είναι ένα ελάχιστα γνωστό έργο του Σαίξπηρ, ένα παραμύθι στην ουσία του. Αν και δεν θα έλεγε κανείς ότι έχει αρετές αριστουργήματος, εντούτοις έχει μια γλύκα που δεν τη βρίσκεις εύκολα και που την χρειαζόμαστε πολύ αυτήν την περίοδο… Αυτή τη γλύκα έχει κατά τη γνώμη μου και η παράσταση που κάναμε με το σκηνοθέτη μας το Γιάννη Χουβαρδά. Προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το κοινό τίμια, στα ίσια και φιλικά, χωρίς να προσπαθούμε να τους εντυπωσιάσουμε με εύκολους “θεατρικούς” τρόπους… Κάτι ανάλογο κάνει και ο “Παράδεισος” κατά τη γνώμη μου.

Τι σας αρέσει περισσότερο; Να παίζετε στο σινεμά ή στο θέατρο;
Μ’αρέσει να παίζω οπουδήποτε μπορώ να “πετάξω”… συνήθως μου συμβαίνει στο θέατρο, ίσως γιατί κυρίως παίζω στο θέατρο, όμως δεν πιστεύω ότι δεν μπορεί να μου συμβεί και στο σινεμά.

Μιλήστε μας για τα επόμενα σχέδιά σας
Αυτήν την περίοδο κάνω πρόβες, πάλι στο Εθνικό, για άλλο ένα έργο του Σαίξπηρ το “Τρωίλος και Χρυσηίδα” σε σκηνοθεσία του Οσκάρας Κορσουνόβας, ενός Λιθουανού σκηνοθέτη με παγκόσμια ακτινοβολία.