Πέπη Λουλακάκη: “Τα παρασκήνια είναι το ιερό άβατο του μουσικού”

– Μιλήστε μας λίγο για τον τρόπο που προετοιμάζετε τη δουλειά σας όταν πρόκειται για φωτογράφιση καλλιτεχνών. Ξεκινάτε έχοντας σχηματίσει εκ των προτέρων μια εικόνα που θέλετε να αναδείξετε ή “το πάτε” αυθόρμητα;

Την κάθε φωτογράφιση την προσεγγίζω με διαφορετικό τρόπο. Στη συγκεκριμένη δουλειά που αφορά πορτρέτα μουσικών, προτιμώ να αφήνω ελεύθερη την έκφρασή μου και να αυτοσχεδιάζω έχοντας πάντα στο μυαλό μου την μουσική ταυτότητα του καλλιτέχνη και προσθέτοντας στοιχεία που τον αφορούν κατά κάποιο τρόπο. Έτσι φωτογράφισα τον Γιώργο Μάγγα που παίζει παραδοσιακά κομμάτια στις ρίζες ενός δέντρου κοντά στο χωριό του με το κλαρίνο του.

– “Εμποδίζει” καθόλου τη δουλειά σας ο παράγων “διασημότητα”; Τον έχετε κατά νου όταν δουλεύετε ή φωτογραφίζετε όπως και με ένα οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο;

Φωτογραφίζω διασημότητες όπως φωτογραφίζω τους απλούς ανθρώπους. Με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πίσω από τη λάμψη των προβολέων. Ο άνθρωπος περισσότερο από τη διασημότητα. Είναι και οι εικόνες που προτιμούν και οι ίδιοι όταν έχουν κάτι να πουν με τη δουλειά τους. Φυσικά για να το καταφέρω αυτό χρειάζεται να χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης.

– Υπάρχουν παραδείγματα για τα οποία θα λέγατε πως βλέπατε “άλλον” άνθρωπο στη σκηνή και άλλο έξω από αυτή; Πόσο “γοητευτικό” είναι για σας το περιβόητο “backstage”;

Τα παρασκήνια είναι το ιερό άβατο του μουσικού. Κουβαλούν ένταση, αυτοσχεδιασμό, γέλιο, πολλές φορές τρέλα αλλά αυτοσυγκέντρωση και ηρεμία σε άλλες περιπτώσεις. Μου είχε κάνει εντύπωση ο μουσικός Compay Segundo που έπαιζε 2 ώρες όρθιος και τραγουδούσε με το συγκρότημά του Buena Vista Social Club στο Barbican Center του Λονδίνου στα 93 του χρόνια και όταν τον φωτογράφισα στα παρασκήνια είχε την ενέργεια και την παιχνιδιάρικη διάθεση μικρού παιδιού.

– Κοιτάζοντας εκ των υστέρων τις φωτογραφίες σας, έχετε βρεθεί ποτέ προ εκπλήξεως, όπως π.χ. το να εντοπίσετε κάτι ή να σας προκληθεί μια εντύπωση που δεν είχατε συνειδητοποιήσει τη στιγμή της φωτογράφισης;

Συνήθως ελέγχω πολύ καλά το κάδρο μου και αυτό που με εκπλήσσει είναι συνήθως αυτό που επιλέγω να φωτογραφίσω.

– Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα κριτήρια με τα οποία επιλέγετε ασπρόμαυρο ή έγχρωμο για την απόδοση του θέματός σας;

Συνήθως προτιμώ το ασπρόμαυρο γιατί θέλω να αποφύγω τον εντυπωσιασμό του χρώματος  και να στρέψω την προσοχή στο περιεχόμενο της εικόνας, στον άνθρωπο, στην κίνηση και τη φόρμα. Χρησιμοποιώ χρώμα όταν θέλω να είμαι πιο περιγραφική σε ένα πορτρέτο και θέλω να τονίσω εξίσου και το περιβάλλον στο πορτρέτο που φωτογραφίζω.

– Σας γοητεύει η προοπτική να γίνονται οι φωτογραφίες σας “διάσημες” όπως τα διάσημα “μοντέλα” τους και να κυκλοφορούν ως αντιπροσωπευτικές της περσόνας τους;

Με γοητεύει να ξέρω ότι τα πορτρέτα που κάνω προσδίνουν μια άλλη διάσταση στην προσωπικότητα των μουσικών από αυτή που έχει συνηθίσει να βλέπει ο κόσμος. Να δείχνω περισσότερο ένα κομμάτι από τον εσωτερικό τους κόσμο και τη διάθεση, και να αναγνωρίζονται ακόμη και όταν τους φωτογραφίζω να δείχνουν την πλάτη τους.

– Βάζετε τίτλους τραγουδιών (για προσωπική κατανάλωση) στις φωτογραφίες σας;

Συνήθως δεν βάζω αλλά πολλές φορές φωτογραφίες που έχω κάνει μου θυμίζουν στίχους ή τίτλους τραγουδιών.

– Έχουν υπάρξει στιγμές που θα προτιμούσατε απλά να απολαμβάνετε με το κοινό μια συναυλία αντί να φωτογραφίζετε;

Όταν συνειδητοποίησα μέσα από το φακό μου ότι ο Screamin Jay Hawkins μου τραγουδούσε από τη σκηνή το “I put a spell on you”, κατέβασα τη μηχανή και τον απόλαυσα. Νομίζω μάλιστα ότι τα “μάγια” του με σημάδεψαν από τότε και συνεχίζω ακόμα να φωτογραφίζω μουσικούς εκτός από τις διάφορες άλλες αποστολές που καλύπτω και αφορούν κοινωνικά θέματα και πορτρέτα.

– Σας έχουν πει κάτι ιδιαίτερο καλλιτέχνες, σχετικά με φωτογραφίες που τους έχετε τραβήξει, το οποίο να σας συγκίνησε ή να θεωρείτε αξιοσημείωτο;

Με συγκινεί όταν μου λένε ότι έχουν βάλει στο σπίτι τους τα πορτρέτα που τους έχω κάνει…