Γιώργος Χρυσοστόμου: “Κανείς δεν είναι άγιος!”

Παρά το γεγονός ότι ερμηνεύει ήρωες, ο ίδιος αντιμετωπίζει με σοβαρότητα και χωρίς έπαρση τη δουλειά του στο θέατρο. Παραδέχεται ότι δεν νιώθει ακόμα ώριμος για πολλά πράγματα στον Σαίξπηρ, εκφράζει τον θαυμασμό του για τον σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλο (Μακμπέθ) και την Ξένια Καλογεροπούλου και τονίζει πως ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ηθοποιούς μόνο καλό μπορεί να κάνει!

– Αυτήν την περίοδο παίζετε και στον Οδυσσεβάχ της Ξένιας Καλογεροπούλου και στον Μακμπέθ αυτήν την περίοδο. Από ήρωας των παιδιών στον Οδυσσεβάχ, γίνεστε ήρωας των ενηλίκων στον Μακμπέθ. Είναι περίεργη αυτή η μετάβαση;
Καθόλου, γιατί από ήρωας των παιδιών, είμαι ταυτόχρονα και ήρωας των μεγάλων στον Οδυσσεβάχ. Οπότε, δεν είναι μεγάλη η διαφορά, γιατί ο Οδυσσεβάχ, με τον τρόπο που ανέβηκε, είναι απολαυστικός και δεν μου κάνει μεγάλη διαφορά. Και τα δύο κοινά, το καθένα με τον τρόπο του, είναι απαιτητικά. Και στόχος σου και στις δύο περιπτώσεις είναι να αφηγηθείς ωραία την ιστορία.

-Πώς ήταν η σκηνοθεσία σας με τον σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλο στον Μακμπέθ;
Με τον κ. Μοσχόπουλο έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν σε έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου. Τον είχα καθηγητή στο δεύτερο έτος του ΚΘΒΕ, όπου ήμουν φοιτητής. Και φέτος συμμετείχα στο δυναμικό του Μακμπέθ με πολύ μεγάλη χαρά, γιατί με τον Θωμά εξελίσσεσαι πολύ ως ηθοποιός. Μου αρέσει πολύ η αισθητική του και στον Μακμπέθ, από ό,τι φαίνεται από το αποτέλεσμα, επικοινωνήσαμε πολύ ωραία.

– Ο Μακμπέθ σκοτώνει για να κλέψει το θρόνο από το Βασιλιά Ντάνκαν. Τι κάνει τους ανθρώπους τόσο αδίστακτους, προκειμένου να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους;
Είναι το dna του ανθρώπου. Ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης φύσης έχει ζωώδη ένστικτα. Κυριαρχεί συχνά ο νόμος της ζούγκλας, όπου ο δυνατότερος επικρατεί. Απλά, ο άνθρωπος, έχοντας τη νοημοσύνη, μπορεί πέραν της βίας, να χρησιμοποιήσει κι άλλους τρόπους, για να αρπάξει την εξουσία. Εξουσία ασκείς και σε έναν άλλο άνθρωπο, με διάφορους τρόπους, όπως με ψυχολογική βία.

– Εκτός από τον Μακντόφ, στον Μακμπέθ, ποιούς άλλους ρόλους του Σαίξπηρ θα θέλατε να ερμηνεύσετε;
Θα μπορούσα να κάνω τον Όμπερον ή τον Πουκ στο “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας”. Κι ο Πετρούκιος μου αρέσει πολύ από το “Ημέρωμα της στρίγκλας”, επειδή είναι ξωτικό. Από εκεί και πέρα δεν είμαι αρκετά ώριμος ακόμα για πολλά πράγματα στον Σαίξπηρ. Θέλεις μια ωριμότητα ως ηθοποιός, για να κάνεις κάποια πράγματα. Και ο ρόλος αυτός ήρθε σε μια κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου. Αν ήταν ένας άλλος ρόλος, δεν θα ήμουν έτοιμος.

– Ο ρόλος του Μακντόφ είναι από τα πιο ηθικά στοιχεία του έργου. Τελικά ποιός είναι πιο ιντριγκαδόρικος ρόλος: Ο ρόλος του καλού ή του κακού;
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, φαινομενικά ο δικός μου ρόλος είναι ο πιο ηθικός.Υπάρχει μία φράση στο έργο, που κυριαρχεί σε όλο το έργο και ισχύει για όλους τους ανθρώπους: “το καλό είναι το κακό και το κακό είναι το καλό”. Επομένως, και στο δικό μου ρόλο εξωτερικά δείχνει ηθικός, αλλά μέσα του είναι πιο περίεργα τα πράγματα. Θέλω να πω: κανείς δεν είναι άγιος.

– Σχετικά με τον Οδυσσεβάχ, η Ξένια Καλογεροπούλου δήλωσε ότι είναι ένας χαρακτήρας που κρύβει μυστικά και γι’ αυτό γοητεύει το κοινό. Εσείς πώς βλέπετε τον Οδυσσεβάχ;
Ο Οδυσσεβάχ είναι ένας ήρωας, ο οποίος δεν αφήνει το συναίσθημά του να τον παρασύρει, γιατί έχει έναν πολύ καθαρό στόχο. Είναι πολύ έξυπνος και αυτό που ιντριγκάρει τον κόσμο, είναι το γεγονός ότι μπορεί να αναγνωρίσει στην οδύσσεια του Οδυσσεβάχ, τη δική του οδύσσεια. Όμως, το μήνυμα της παράστασης είναι πως μόνο με θετική σκέψη και ψυχραιμία μπορούν να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα. Τον είδα παράλληλα με τη δική μου ζωή, όπου, παρ’ όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες, μπορείς να φτάσεις τελικά στον στόχο του.

-Είναι ηγετική φυσιογνωμία ο Οδυσσεβάχ;
Κυβερνά ένα καράβι. Είναι μια ηγετική μορφή χωρίς έπαρση και είναι ένας άνθρωπος, δίπλα στον οποίο νιώθεις ασφάλεια. Είναι μια πατρική φιγούρα.

-Λέτε σε κάποια συνέντευξή σας: “το πιο έξυπνο κοινό σε αυτή τη χώρα είναι τα παιδιά. Δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις με τίποτα.”
Τα παιδιά απορροφούν πληροφορίες σαν σφουγγάρι. Κι επειδή δεν είναι μαθημένα στο θέατρο, είναι ένα παραπάνω στοίχημα το να τους κρατήσεις το ενδιαφέρον και να μην βαρεθούν. Επίσης, το παιδί έχει όλες του τις αισθήσεις ανοιχτές και μπορεί να προσέξει και την παραμικρή λεπτομέρεια. Το καθένα από αυτά εισπράττει και λίγο διαφορετικά την ιστορία. Και επειδή δεν έχουν τα παιδιά τους κανόνες των ενηλίκων, ότι πρέπει να μείνουν ήσυχα, μπορεί να σηκωθούν να φύγουν. Οπότε, είναι πιο απαιτητικό κοινό εκ των πραγμάτων.

-Αν τα παιδιά κάνουν πολύ μεγάλη φασαρία, μπορεί να γίνει παράσταση;
Η παράσταση γίνεται. Όποιος θέλει να συμμετέχει, συμμετέχει. Αν κάνουν φασαρία, αυτά χάνουν. Συνήθως δεν κάνουν.

-Έχετε συνεργαστεί αρκετά με την Ξένια Καλογεροπούλου σε διάφορα παιδικά έργα, που έχει γράψει, και στον Μακμπέθ, όπου παίζει τη μάγισσα. Μιλήστε μας για τη συνεργασία μαζί της.
Η Ξένια είναι ένα υπέροχο πλάσμα με τρομερή φαντασία και ανοιχτές αγκαλιές. Στο θέατρο Πόρτα είναι πολύ ζεστά τα πράγματα. Είναι σαν μικρό παιδί και η ενέργειά της είναι τρομερή. Το ότι συνεργάζομαι μαζί της και στον Οδυσσεβάχ και στον Μακμπέθ είναι κάτι που συνδέει πολύ όμορφα τις δύο παραστάσεις. Στον Μακμπέθ είναι εξαιρετική και κλέβει και την παράσταση.

– Στους ηθοποιούς υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Αυτό είναι θετικό ή αρνητικό;
Σε όλες τις δουλειές ισχύει αυτό. Είναι πολύ ωραίο να υπάρχει ανταγωνισμός. Μου αρέσει να υπάρχει αυτό. Είναι ένα κίνητρο να δουλεύεις με τον εαυτό σου. Το βλέπω πολύ ζεστά και το εισπράττω ως κάτι υγιές από τους άλλους. Πάμε να γίνουμε καλύτεροι, ο καθένας για τον εαυτό του, όχι για να κερδίσουμε κάτι από τον άλλο, αλλά για να εξελιχθούμε.

-Σας έχει τύχει να μην είναι υγιής ο ανταγωνισμός από συναδέλφους;
Όχι, για να είμαι ειλικρινής. Στην περίοδο του σχολείου υπήρχε περισσότερο. Δε μου είναι κάτι άγνωστο.

Η παράσταση “ΜΑΚΜΠΕΘ” παίζεται έως τις 25 Φεβρουαρίου 2012 (εκτός Δευτέρας-Τρίτης) στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.
Ο “ΟΔΥΣΣΕΒΑΧ” παίζεται κάθε Σαββατο και Κυριακή στο θέατρο Πόρτα (και τις καθημερινές για σχολεία).