Το κόμμα του Μνημονίου και τα κακά Media

Ο κ. Λυγερός μίλησε για καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία αναγκάζουν τους δημοσιογράφους να ακολουθούν μία συγκεκριμένη γραμμή την περίοδο της κρίσης, αδιαφορώντας ακόμα κι αν αυτό τα αποξενώνει από το κοινό τους. Τα media λειτούργησαν και λειτουργούν σαν κεντρικοί πυλώνες του κόμματος του Μνημονίου, όπως χαρακτήρισε τον πολιτικό συνασπισμό που στηρίζει το μνημόνιο. Κι αυτό το “κόμμα”, όπως εκτίμησε ο δημοσιογράφος, ταυτίζεται με το κόμμα της Κλεπτοκρατίας.

Ο δημοσιογράφος εκτίμησε πως τα media, τα οποία υποστηρίζουν τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ της χώρας, πούλησαν το μνημόνιο ένα σαν μονόδρομο και αφού απέτυχε, στήριξαν το μνημόνιο νούμερο δύο παρουσιάζοντας ένα εκβιαστικό δίλημμα. Όπως είπε χαρακτηριστικά, “είναι στο γονίδιο της ελληνικής άρχουσας τάξης όταν τα “σκατώνει” να πέφτει στα πόδια των ξένων κηδεμόνων της.” Εκτίμησε δε ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου επιβλήθηκε ως κυβέρνηση από το κόμμα του Μνημονίου κι ότι ο ελληνικός λαός υπέστη από τα Μέσα μια χυδαία και αντιαισθητική κινδυνολογία, κατηγορώντας τα Media ότι χρησιμοποιούν τεχνικές προπαγάνδας και ψέματα.

Κατά τη γνώμη μου, πάντως, η θέση του κ. Λυγερού παραβλέπει ότι δημοσιογράφοι μεγάλης καριέρας– που δεν παίζουν στα μεγάλα κανάλια, αλλά δεν παύουν να έχουν τεράστια απήχηση στο κοινό- χρησιμοποιούν και από τη δική τους πλευρά τεχνικές προπαγάνδας και ψέματα, για να επιτεθούν στο Μνημόνιο και σε όσους το έχουν υποστηρίξει. Οι κατηγορίες του, λοιπόν, περί προπαγάνδρας, ακουμπούν και τις δύο πλευρές- μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς (αν υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός, καθώς αυτοί που χτες ήταν εναντίον του μνημονίου, σήμερα είναι υπέρ και πολλοί φανατικοί υποστηρικτές του τώρα δηλώνουν αντίθετοι).

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Άρης Χατζηστεφάνου, ο οποίος επικαλέσθηκε τη διεθνή εμπειρία του σε σχέση με τα Media, για να υποστηρίξει ότι σε συνθήκες κρίσης τα ΜΜΕ γίνονται όργανα των οικονομικών ελίτ και αδιαφορούν για την γνώμη του κοινού τους. Παρατήρησε ότι σε όλες της κρίσης (Αργεντινή, Ιρλανδία και μετά Ελλάδα) χρησιμοποιήθηκε το ίδιο μοτίβο: ξεκινά από την πρόκληση πανικού, συνεχίζει με την εύρεση μεσσιανικής λύτρωσης και προχωράει στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. (Πάντως, το μιντιακό μοντέλο που παρουσιάζει ο κ. Χατζηστεφάνου μπορεί να ισχύσει για αμέτρητες περιπτώσεις και όχι μόνο ειδικά για τις οικονομικές κρίσεις. Δεν είναι δηλαδή ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπη, ούτε επαρκώς εστιασμένη στο θέμα.)

Σε αντίθεση με τους δημοσιογράφους, ήρθε ο καθηγητής Πανεπιστημίου Δημήτρης Χαραλάμπης, ο οποίος κατηγόρησε την αριστερά ότι μιλάει για εκβιαστικά διλήμματα, αλλά δεν έχει καμία εναλλακτική πρόταση, ώστε να την χρησιμοποιήσουμε, για να διαπραγματευθούμε με την Τρόικα.

Εκτίμησε ότι η Ελλάδα δεν έκανε κανένα βήμα, στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής κι αυτό γιατί κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας. Αναφέρθηκε, μάλιστα, στον Σόιμπλε, ο οποίος ήταν έξαλλος με τους Έλληνες που απέρριψαν την πρότασή του, για παροχή βοήθειας, προκειμένου να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή. “Εμείς οι Έλληνες είμαστε περήφανος λαός. Δεχόμαστε να υπάρχουν φοροφυγάδες!” δήλωσε χαρακτηριστικά ο πανεπιστημιακός, σαρκάζοντας την ελληνική τάση να επικαλείται με καθαρά συμφεροντολογικό τρόπο αξίες, όπως η εθνική υπερηφάνεια.

ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ MEDIA ΚΙ Ο … ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ “ΠΑΛΙΟΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ”

Εκτός από την ανάλυση περί Μνημονίου, ενδιαφέρον είχε και η ανάλυση της Ilia Echtler, που είναι Ελληνογερμανίδα πολιτική επιστήμονας και η οποία ερεύνησε την στάση των γερμανικών εντύπων σε σχέση με την χώρα μας, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης.

Η κ. Echtler μελέτησε τρία έντυπα, Die Zeit, Der Spiegel (έντυπα που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση Μέρκελ) και Focus (φίλα προσκείμενο στην καγκελάριο). Αυτό που παρατήρησε στα δημοσιεύματα ήταν ότι τα Die Zeit και Der Spiegel ήταν υπέρ της διάσωσης της Ελλάδας, αλλά εναντίον της εισόδου του ΔΝΤ στο μηχανισμό στήριξης. Αντίθετα, το Focus ήταν τελείως αντίθετο στην διάσωση, καθώς φοβόταν τις αρνητικές επιπτώσεις στην γερμανική οικονομία, ενώ δεν είχε πρόβλημα να επιληφθεί το ΔΝΤ του προβλήματος.

Το τελικό συμπέρασμα της κ. Echtler ήταν ότι ο γερμανικός τύπος, ο οποίος χρησιμοποίησε διάφορα στερεότυπα εναντίον των Ελλήνων, άσκησε σίγουρα κάποια επιρροή στην γερμανική κοινή γνώμη. Ωστόσο, αυτοί που επηρεάστηκαν περισσότερο από τα γερμανικά δημοσιεύματα δεν ήταν οι Γερμανοί, αλλά η ελληνική κοινή γνώμη!

Σε αυτό το τελευταίο σχόλιο ήρθε να προστεθεί κι ένα συμπέρασμα του καθηγητή Πανεπιστημίου Γιώργου Πλειού, ο οποίος υποστήριξε ότι είναι κοινός τόπος και σε Γερμανία και σε Ελλάδα να αποδίδεται η ελληνική οικονομική κρίση στον κακό χαρακτήρα των Ελλήνων (π.χ. οι Έλληνες είναι τεμπέληδες). Το αστείο είναι ότι αυτοί που έχουν πιστέψει περισσότερο αυτήν την εξήγηση, δεν είναι οι Γερμανοί, αλλά εμείς οι ίδιοι!

Αυτά ήταν τα κεντρικά σημεία μιας συζήτησης για τα media, που εξελίχθηκε σε συζήτηση για το Μνημόνιο και κράτησε πάνω από 3 ώρες. Ακούστηκαν πράγματα που συνήθως βρίσκονται έξω από τη δημόσια ατζέντα, ή αναλύονται με κραυγές και όχι με επιχειρήματα. Παρ’ όλ’ αυτά  ακούστηκαν και κάποιες υπερβολές, ενώ η διάρκεια της εκδήλωσης ήταν πολύ μεγάλη, κυρίως λόγω των πολλών ερωτημάτων από την πλευρά του κοινού, που είχε μεγάλο ενδιαφέρον να παρέμβει.

Γιώργος Σμυρνής