“Πήρε τη ζωή της στα χέρια της”: Το σενάριο σου, η ζωή μου!

Το έργο ασχολείται με τρεις περιπτώσεις ανθρώπων: Έναν ψυχοθεραπευτή (Νίκος Αρβανίτης) , έναν θεατρικό συγγραφέα (Δημήτρης Αλεξανδρής) και τέλος μια διαφημίστρια (Μαρία Σολωμού). Και οι τρεις είναι διαχειριστές του λόγου και της εικόνας, διανοούμενοι και επιτυχημένοι. Απέναντί τους, ένας μοναχικός άνθρωπος, η Φωτεινή (Υρώ Μανέ), που δεν ξέρει να διαχειρίζεται τίποτα, εκτός ίσως από τη φαντασία και τις αναμνήσεις της. Όντας αδύναμη στο πλάι “δυνατών”, η Φωτεινή γίνεται αντικείμενο έρευνας και εκμετάλλευσης από τους άλλους τρεις, οι οποίοι δεν θα διστάσουν να πατήσουν πάνω της, προκειμένου να προχωρήσουν στις καριέρες τους και στις προσωπικές τους σχέσεις.

Το κείμενο βασίζεται σε ένα πολύ έξυπνο εύρημα. Η Φωτεινή είναι ερωτευμένη με τον ψυχοθεραπευτή της. Ντρέπεται να του ομολογήσει το πάθος της κατά πρόσωπο και γράφει e-mail. Αντί όμως να τα στέλνει σε αυτόν, τα στέλνει στην ξαδέρφη της, τη διαφημίστρια. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η διαφημίστρια, έχει για σύζυγό της έναν συγγραφέα, ο οποίος πάσχει από συγγραφικό black out. Βλέποντας αυτά τα e-mail, ο συγγραφέας καταλαβαίνει ότι μπορεί να τα αξιοποιήσει δραματουργικά. Κι εξαναγκάζει την σύντροφό του να προδώσει τη φίλη της, για να του τα δώσει. Αυτό δεν του φτάνει και θέλει να προωθήσει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, ανάμεσα στον ψυχοθεραπευτή και την Φωτεινή. Θέλει να γίνει όχι μόνο υποκλοπέας της πραγματικότητας, αλλά και δημιουργός της.

Αν και το συγγραφικό αυτό εύρημα είναι πολύ ισχυρό, οι διάλογοι χαρακτηρίζονται από μια εμμονή να δείχνουν αστείοι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το έργο να βασίζεται πολύ στην ατάκα και να χάνει το ρεαλισμό του και τελικά να υποσκάπτει την δραματικότητά του. Οι ατάκες, άλλωστε, δεν είναι πάντα επιτυχημένες, ενώ συχνά μοιάζουν να εκβιάζουν το γέλιο. Επίσης, γίνεται ενοχλητικό το γεγονός ότι ο τίτλος του έργου επαναλαμβάνεται κάθε τρεις και λίγο στους διαλόγους με πολύ εμφανή τον σαρκασμό.

Το έργο ξεχωρίζει για την σκηνογραφία του. Στις πολύ καλές εγκαταστάσεις του Ελληνικού Κόσμου, ένα πολύ καλά στημένο, ρεαλιστικό και όμορφο αισθητικά σκηνικό, αν μη τι άλλο, σου ξεκουράζει το μάτι. Σχετικά με τις ερμηνείες, ο Δημήτρης Αλεξανδρής κινείται κάπως άτσαλα κι επιφανειακά ανάμεσα στο κωμικό και το περίπλοκο ενός περίπλοκου ρόλου: αυτόν του συγγραφέα, που αναζητά από τη μία την αλήθεια, ενώ από την άλλη, δεν διστάζει να πατήσει πάνω στις ψυχές των ανθρώπων. Ένας συγγραφέας που δεν διαφέρει πολύ από τον λογοκλόπο- με αυτόν τον τρόπο ο Κατσικονούρης ειρωνεύεται την απαίτηση που εκφράζεται από πολλές πλευρές ότι τα έργα πρέπει να έχουν άμεση σχέση με τη ζωή.

Ο αποστασιοποιημένος ψυχοθεραπευτής Νίκος Αρβανίτης είναι ο πιο πειστικός χαρακτήρας από όλους. Αυτό οφείλεται τόσο στον ίδιο τον ηθοποιό, όσο και στο γεγονός ότι ο συγγραφέας, μη ταυτιζόμενος με το ρόλο, τον απέδωσε καλύτερα. Η Μαρία Σολωμού ήταν ικανοποιητική στην ερμηνεία της διαφημίστριας, αν και το ίδιο το κείμενο, ως προς αυτό το κομμάτι περιείχε υπερβολές και κλισέ, ιδίως στον τρόπο με τον οποίο αποδίδεται η συναισθηματική της εξάρτηση με τον συγγραφέα σύζυγό της. Τέλος, η Υρώ Μανέ, ήταν η πιο τεχνική ηθοποιός από το θίασο, έχοντας τον πιο μελοδραματικό ρόλο. Αυτή η γυναίκα, που είδε τη ζωή της και τις πιο κρυφές σκέψεις κι επιθυμίες της, να γίνεται βορά σε ένα ηδονοβλεπτικό θέαμα και προδόθηκε από τα μόνα άτομα, τα οποία εμπιστευόταν, την ξαδέρφη της και τον ψυχοθεραπευτή, με τον οποίο ήταν ερωτευμένη, στο τέλος του έργου καταρρέει.

Ως προς το κομμάτι της πάλης των φύλων, βλέπουμε το κλισέ, ότι οι άντρες ενδιαφέρονται να προχωρήσουν τις καριέρες τους, ενώ οι γυναίκες παρασύρονται από το συναίσθημα. Έτσι η διαφημίστρια παλεύει να σώσει τη σχέση της και γι’ αυτό προδίδει την ξαδέρφη της. Αλλά κι η Φωτεινή γίνεται θύμα, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να διαχειρισθεί τα συναισθήματά της. Από την άλλη, οι δύο άντρες είναι απλώς κυνικοί κυνηγοί καριέρας– ο ένας στο χώρο της τέχνης και ο άλλος στο χώρο της επιστήμης. Πάντως, δεν παύουν να είναι ιδεαλιστές μέσα στον κυνισμό τους: τους ενδιαφέρει η “αθανασία” και όχι η επιβίωση, η δόξα και όχι το χρήμα.

Συνολικά, το έργο μας άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Έχει εμπνευσμένα ευρήματα, αλλά κλισέ χαρακτήρες. Θέτει ουσιαστικά ζητήματα για τη ζωή και την τέχνη, αλλά συχνά με ανούσιο χειρισμό. Έχει καλές και μέτριες στιγμές ερμηνευτικά. Αν είχε μεγαλύτερο βάθος, θα μας άρεσε πιο πολύ.

Γιώργος Σμυρνής