Πρόκειται για μια ζωγραφική, η οποία επικεντρώνεται στη μελέτη της ανθρώπινης μορφής, θέμα που απασχολεί κατ’ αποκλειστικότητα τον καλλιτέχνη τα τελευταία 10 περίπου χρόνια. Μέσα από ένα φωτογραφικό υλικό που επιλέγει ο ζωγράφος, με άξονα το φυσιογνωμικό αλλά και ψυχολογικό ενδιαφέρον των προσώπων, πλάθει στη συνέχεια τους χαρακτήρες στον καμβά με μια ιδιαίτερη τεχνική ύγρανσης της βάσης και αραίωσης του χρώματος.
Το μεταφυσικό και ψυχολογικό ενδιαφέρον των πορτραίτων, η ακινησία και η στοχαστική αλλά και μελαγχολική διάθεση των προσώπων, η μετωπικότητα και η συχνή απουσία φόντου είναι μερικές από τις εκλεκτικές συγγένειες της ζωγραφικής του με τη βυζαντινή τέχνη. Η παρουσία των έργων του στους χώρους του Βυζαντινού Μουσείου αποτελούν μια πρόκληση αλλά κι ένα βήμα διαλόγου της σημερινής Τέχνης με αυτή του παρελθόντος.
