Μία πορνογραφική σχέση- Μακαρονάδα χωρίς μακαρόνια…
Μπορεί να υπάρχει μία πορνογραφική σχέση- στο σινεμά και μετά στο θέατρο- χωρίς το πορνό; Είναι λίγο σαν να λείπει το κύριο συστατικό του, ας πούμε σαν να απουσιάζει από το «σπαγγέτι γουέστερν» το γουέστερν ή από ένα χάμπουργκερ το μπιφτέκι.
Αυτό το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, υπήρχε στην γαλλική ταινία του Φρεντερίκ Φοντέι (Une liaison pornographique, 1999) και εξακολουθεί να υπάρχει στην ομότιτλη παράσταση, η οποία ανεβαίνει στο θέατρο Αθηνών σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη με πρωταγωνιστές τους Στέλιο Μάινα και Δήμητρα Ματσούκα.
Αυτό ήταν το πρόβλημα στην ταινία και πάνω-κάτω εξακολουθεί να υπάρχει και στην παράσταση του θεάτρου Αθηνών. Το κινηματογραφικό έργο ήταν έτσι φτιαγμένο που εύκολα μεταφέρεται στο θέατρο, Έτσι, η βασική διαφορά ανάμεσα στις δύο εκδοχές είναι ότι στην πρώτη πρωταγωνίστρια ήταν η Ναταλί Μπαΐ, ενώ στη δεύτερη, η υποδεέστερη ερμηνευτικά αλλά πολύ ανώτερη σε σεξ απίλ και σαφώς νεότερη Δήμητρα Ματσούκα. (Η Μπαΐ το 1999 ήταν 51 ετών, ενώ η Ματσούκα σήμερα είναι 38).
Βεβαίως, η έννοια του πορνό και του πορνογραφικού έχει γίνει λάστιχο. Έχει τεντωθεί τόσο πολύ, που μπορεί να σημαίνει σχεδόν τα πάντα. Ίσως ακόμα και την μη πορνογραφική αναπαράσταση μίας σχέσης, στην οποία μοναδικό ζητούμενο είναι το σεξ. Και δύο χαρακτήρες που δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα ο ένας για τον άλλο, παρά μόνο πώς να τον ικανοποιήσουν σεξουαλικά. Όμως, αν αρχίζεις να εντρυφάς σε κάτι τόσο προσωπικό, μπορεί η σχέση σου να μείνει ψυχρή και ανέπαφη από το «τραύμα» της συναισθηματικής ανάγκης; Δεν μπορεί, σύμφωνα με το έργο.
Η αφήγηση της ιστορίας του ζευγαριού που παρουσιάζει αντιφάσεις, καθώς σημαντικά γεγονότα ο καθένας από τους δύο τα θυμάται διαφορετικά. Οι δύο χαρακτήρες γνωρίζονται από μια αγγελία, την οποία έβαλε η Ματσούκα, για να πραγματοποιήσει μια ακραία της φαντασίωση, που δεν τολμά να την μοιραστεί μαζί μας. Κάνουν σεξ κάθε Πέμπτη σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Αρχίζουν να γνωρίζονται καλύτερα και να έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο. Και τότε έρχεται η αμφιβολία- με θέλει, μάλλον όχι- φυσικό επακόλουθο μιας «αφύσικης» γνωριμίας, η οποία λειτουργεί διαλυτικά για την «πορνογραφική» σχέση.
Η δράση του έργου δεν είναι ιδιαιτέρως πλούσια, ούτε είναι ένα έργο που απαιτεί μεγάλες ερμηνείες. Γυμνό υπάρχει, αλλά όχι πολύ. Και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το επίθετο «πορνογραφική» στον τίτλο. Η σκηνοθεσία του Μαρκουλάκη βασίστηκε στη λιτότητα, ενώ θέλησε να αναδείξει περισσότερο το συναίσθημα και δεν είχε διάθεση να δημιουργήσει την πρόκληση. Έτσι κι αλλιώς, το ίδιο είχε κάνει και η ταινία. Ο Μάινας ήταν καλός, απλός στο παίξιμο του, χωρίς εξάρσεις- δεν του έδινε άλλωστε και ο ρόλος τέτοιες δυνατότητες. Η Ματσούκα μανιερίζει αρκετά και όταν πρέπει να δείξει γέλιο ή κλάμα, δείχνει αρκετά ψεύτικη. Ωστόσο, σου βγάζει μια τρυφερότητα με την ερμηνεία της και είναι αναμφισβήτητα και μια πολύ καυτή παρουσία. Το σκηνικό δεν λέει και πολλά πράγματα, ιδίως όταν προσπαθεί να αποκρύψει την σεξουαλική δραστηριότητα στο δωμάτιο. Και δεν κατάλαβα την λογική των βιδωμένων στον τοίχο επίπλων, που τα ξεβιδώνουν και τα τοποθετούν κανονικά στις θέσεις τους, στο τέλος.
Συνολικά, ήταν μια συμπαθητική δουλειά, με συναίσθημα και χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, αλλά χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, ούτε σπουδαίες ερμηνείες. Εξάλλου, πορνογραφική σχέση, χωρίς το πορνογραφικό, μοιάζει με μακαρονάδα χωρίς μακαρόνια. Είχε, πάντως, μια αρκετά καυτή σάλτσα, την Δήμητρα Ματσούκα.
Γιώργος Σμυρνής
