Ένας χορός μεταμφιεσμένων στη Λυρική: «πλούσια» πρόσκληση σε δολοφονία

Η μεγάλη προσέλευση και οι θετικές εντυπώσεις που άφησε η συγκεκριμένη παραγωγή στην πρώτη παρουσίασή της τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο, της χάρισαν ένα μαρτιάτικο «ανκόρ». Αναλυτικές λεπτομέρειες για το ιστορικό background και την υπόθεση του έργου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Εν ολίγοις, η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα του βασιλιά Ρικάρντο (Γουσταύου Γ΄ της Σουηδίας) και της Αμέλια, συζύγου του καλύτερού του φίλου, Ρενάτο (Άνκαρστράιμ), και αξιωματούχου, σε καιρούς που ο πρώτος είναι στόχος συνωμοτών. Η Αμέλια προσπαθεί να καταπνίξει το πάθος της ζητώντας τη βοήθεια της μάγισσας Ουλρίκα, η οποία και της την παρέχει, όμως μία συνάντησή της με τον Ρικάρντο θα γίνει η απαρχή της αποκάλυψης του κρυφού ειδυλλίου. Ο διπλά προδομένος Ρενάτο θα συμμαχήσει με τους συνωμότες και θα σκοτώσει τον Ρικάρντο σε έναν χορό μεταμφιεσμένων, η φοβερή αυτή στιγμή όμως, θα αποτελέσει αφορμή οι ήρωες να αποδεχτούν την μοίρα τους και να ανακαλύψουν την αλήθεια σε όλη της τη διάσταση.

Το συγκεκριμένο ανέβασμα αποτελεί μια πραγματικά πλούσια -αν και όχι μεγαλειώδη- παραγωγή, που θα ικανοποιήσει τους θεατές που αρέσκονται σε «γκράντε» θεάματα, τα οποία συνήθως προσφέρει η όπερα. Η φιλοσοφία των σκηνικών βασίζεται κυρίως στη γενική εντύπωση που προκαλούν, παρά στην αναπαραστατική λεπτομέρεια. Είτε πρόκειται για «σκοτεινά» μέρη, είτε για το παλάτι, κοινό στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι η στιβαρότητα και η δύναμη των υλικών (όχι αυτών καθαυτών των σκηνικών αλλά των υλικών που αναπαριστούν και της ποιότητάς τους) πετυχαίνει να λειτουργήσει ως δραματουργική παράμετρος. Παρά την «αβάντα» της σκηνής του χορού με τα κοστούμια εποχής, την πολυεπίπεδη ράμπα απ’ όπου τραγουδά η χορωδία, τις αντανακλάσεις, τον ξυλοπόδαρο κ.ά. εντυπωσιασμούς, κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν τα «γκόθικ» μέρη και οι στιγμές κατά τις οποίες ο φωτισμός και τα projections προσδίδουν επιπλέον δέος και συγκίνηση στα τεκταινόμενα. Πολύ ευρηματική και η ιδέα του «καθρέφτη» στο σημείο όπου η Αμέλια και ο Ρενάτο «λογαριάζονται» ιδιωτικά, με τη διαφορά ότι πιστεύω πως η εμφάνιση του Γουσταύου μέσα από αυτόν, θα έπρεπε να εκτελεστεί λίγο πιο «ατμοσφαιρικά».

Πλήθος ενδυμασιών εποχής, κοστούμια εμπνευσμένα καθαρά από τη φαντασία αλλά και ρούχα σύγχρονα, του 20ού αιώνα, ντύνουν τον πολυπληθή θίασο, δίνοντας ξεχωριστό «χαρακτήρα» σχεδόν σε καθένα από τα μέλη του. Ωστόσο αυτή η προσθήκη αρκετά σύγχρονων στοιχείων δεν είναι ξεκάθαρο σε τι χρησιμεύει και τι ακριβώς συμβολίζει η αντίθεση που δημιουργεί.

Ερμηνευτικά, η ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού ανέδειξε επιτυχώς τη γοητεία των μελωδιών του Βέρντι, όπως και η χορωδία. Από τους τραγουδιστές στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ξεχώρισε η Βασιλική Καραγιάννη, στον ρόλο του ακολούθου Όσκαρ, επιδεικνύοντας τόσο μουσική όσο και θεατρική άνεση και γοητεία και κερδίζοντας το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού. Ο «Γουσταύος/Ρικάρντο» Δημήτρης Πακσόγλου είχε τη δύσκολη αποστολή να ισορροπήσει μουσικά και θεατρικά ανάμεσα στο προφίλ ενός στιβαρού ηγεμόνα αλλά και σε αυτό ενός σφόδρα ερωτευμένου άνδρα με ευαισθησίες, που πρέπει να κρύβει τον έρωτά του, την οποία έφερε εις πέρας αρκετά καλά, αν και έδινε την εντύπωση πως αυτή η δύσκολη ισορροπία τον έκανε «διστακτικό» κάποιες στιγμές. Ο Ρενάτο του Κάρλος Αλμεγκέρ κινήθηκε στα ίδια ικανοποιητικά επίπεδα απόδοσης, αν και στις στιγμές συντριβής του ήρωα ήταν κάπως “σκληρός”. Η Φεντερίκα Προϊέττι ως μάγισσα Ουλρίκα ήταν επιβλητική, ωστόσο νομίζω πως ο ρόλος «σήκωνε» ακόμα περισσότερο φωνητικό δυναμισμό. Από την πλευρά της, η “πέτρα του σκανδάλου” Αντωνία Καλογήρου παρουσίασε μια Αμέλια στην οποία παρά το πάθος κυριαρχεί η σεμνότητα, όπως απαιτεί ο ρόλος. Υπήρχαν όμως περιθώρια να προστεθεί περισσότερη ζωντάνια και συγκινησιακή επιδεξιότητα στην ερμηνεία της.

Ένα σίγουρο μειονέκτημα της παράστασης πάντως, είναι το κινησιολογικό μέρος της. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μαυρίκιος τοποθέτησε τους τραγουδιστές κυρίως «μετωπικά» προς την πλατεία, σαν να επρόκειτο για λυρική συναυλία, επιτρέποντάς τους ελάχιστη κίνηση, γεγονός που μέτρησε πολύ εις βάρος της θεατρικότητας και ίσως περιόρισε τις δυνατότητες του κάθε ερμηνευτή. Αντίθετα, στην τελευταία σκηνή του θανάτου του Γουσταύου/Ρικάρντο, ο ήρωας ενώ ψυχορραγεί, διατρέχει την μισή σκηνή, κάτι που συνηθίζεται μεν στην όπερα, φάνταζε όμως αρκετά παράταιρο σε μια παράσταση όπου στο μεγαλύτερο μέρος της οι ήρωες έμοιαζαν στατικοί. Το ευτύχημα είναι πως το μειονέκτημα αυτό δεν «καίει» το όλο εγχείρημα.

Στους λόγους οι οποίοι μπορεί να σας ωθήσουν να κάνετε κράτηση στο θέατρο Ολύμπια (πλούσια παραγωγή, ωραία μουσική, αξιοπρεπείς ερμηνείες) προσθέστε και το μειωμένο κατά 15% εισιτήριο της Πέμπτης 15 Μαρτίου, που ισχύει στο πλαίσιο της κοινωνικής τιμολογιακής πολιτικής της ΕΛΣ.