MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΔΕΥΤΕΡΑ
23
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ
ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΙΝΕΜΑ
ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ X
ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΑΙΝΙΑΣ
ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΤΑΙΝΙΑ X
1
48 Αντίσταση στον μεγάλο εποικισμό
100 χρόνια από τον Οδυσσέα
142 χρόνια
Andriesh
Anora
Cure
Emilia Pérez
Eraserhead
Heretic
Kneecap
Kraven ο κυνηγός
Kwaidan
Maria
Megalopolis
No Budget Story
No Cap: 2 Years of Light
Red One
SuperSanta (μεταγλωττισμένη)
Take a Trip
The End
The Substance – Το ελιξίριο της νιότης
Unclickable
Wicked
Άλογα
Όλα για τη μητέρα μου
Αγάπη Είναι…
Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας… και Ανοιξη
Αξιαγάπητη
Ασίκ Κερίμπ
Βαϊάνα 2 (μεταγλωττισμένη)
Για τη μικρή Σάμα
Γκρέμλινς
Εγώ, ο απαισιότατος 4 (μεταγλωττισμένη)
Επιχείρηση: Dirty Angels
Η Ηλιαχτίδα μου
Η απίστευτη ιστορία του γιγάντιου αχλαδιού ( μεταγλωττισμένη)
Η επιστροφή
Η θυσία
Η κουζίνα
Η κυνηγός με τον αετό
Η σοφία της ευτυχίας
Η συμμορία της συμφοράς
Θαύμα στο Μιλάνο
Θεώρημα
Κατεχόμενη πόλη
Κονκλάβιο
Κυνήγι γειτόνων
Μια υπέροχη ζωή
Μικρά πράγματα σαν κι αυτά
Μικροί ήρωες σε δράση (μεταγλωττισμένη)
Μονομάχος II
Μουφάσα: Ο βασιλιάς των λιονταριών (μεταγλωττισμένη)
Μουφάσα: Ο βασιλιάς των λιονταριών (με υπότιτλους)
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Ο πόλεμος των Ροχίριμ
Οδός Μαλχόλαντ
Ο σπόρος της ιερής συκιάς
Πολύ σκληρός για να πεθάνει
Πρόσωπο με πρόσωπο
Σαμσάρα
Τα τελευταία Χριστούγεννα στο πατρικό μας
Το Πολικό εξπρές (μεταγλωττισμένη)
Το ατίθασο ρομπότ (μεταγλωττισμένη)
Το βράδυ που ο μπαμπάς μου έσωσε τα Χριστούγεννα (μεταγλωττισμένη)
Το διπλανό δωμάτιο
Το χρώμα του ροδιού
Υπάρχω
Χάππυ Νταίη
Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης
Ωρολογιακός μηχανισμός
Αφιερώματα / Φεστιβάλ

Αφιέρωμα: Προβολή στην Αμφισβήτηση, στο ΙΜΚ

Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε συνεργασία και με την υποστήριξη της ανεξάρτητης εταιρίας διανομής επιλεγμένων ταινιών “New Star” και τον Βελισσάριο Κοσσυβάκη, διοργανώνει αφιέρωμα με τίτλο “Προβολή στην Αμφισβήτηση”, από την Τετάρτη 4/4/2012 έως την Τετάρτη 25/4/2012 με ελεύθερη είσοδο.

author-image Μάρη Τιγκαράκη

Αφιέρωμα “Προβολή στην Αμφισβήτηση”

  • Zabriskie Point

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012, στις 21:30
Σκηνοθεσία: ΜΙΚΕΛΑΝΤΖΕΛΟ ΑΝΤΟΝΙΟΝΙ  (ΗΠΑ – 1970 –  Έγχρωμη – 110’)
Σενάριο: Michelangelo Antonioni, Harrison Starr, Clare Peploe
Μοντάζ: Franco Arcalli, Jim Benson
Σπέσιαλ εφέ: Earl McCoy
Παραγωγός: Carlo Ponti
Σχεδιασμός παραγωγής: Dean Tavoularis

Με τη μουσική των: Pink Floyd, The Youngbloods, The Kaleidoscope, Jerry Garcia, Patti Page, Grateful Dead, Rolling Stones

Μια αυθεντική δημιουργική κατάθεση για την έκρηξη των sixties, την αντικουλτούρα, την ιδεολογική σύγχυση, τη λυσσασμένη επιθυμία για εξέγερση, το ουτοπικό πλην όμως διαρκές όραμα της ανατροπής.

Με ένα σχεδόν ντοκιμαντερίστικο στυλ, με μουσικές των Stones, των Grateful Dead και των Pink Floyd, ο Αντονιόνι βρίσκει την αφορμή να διατρέξει μια δεκαετία και μια ήπειρο, να σημαδέψει την σεξουαλική απελευθέρωση με μια εμβληματική ερωτική σεκάνς, να καταλήξει στο οικείο «ψυχρό» μεγαλοαστικό περιβάλλον, πριν το κυριολεκτικά εκρηκτικό, αναπάντεχο φινάλε (που αντέγραψε και ο Φίντσερ στο Fight Club).

  • Να πεθαίνεις στα 30

Τετάρτη 11 Απριλίου  2012, στις 21:30
Σκηνοθεσία:  ΡΟΜΑΝ ΓΚΟΥΠΙΛ (Γαλλία – 1982 – Ντοκιμαντέρ – A/M – 97΄)
Χρυσή Κάμερα Φεστιβάλ Καννών 1982
Σενάριο: Roman Goupil
Μοντάζ: Francoise Prenant
Ήχος: Dominique Dalmasso, Jacques Kebadian
Παραγωγή: ΜΚ2

«Καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός»: Μια μοναδική μαρτυρία για το Μάη του ’68 «από τα μέσα». Ο Ρομάν Γκουπίλ, στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου τότε, έζησε τα γεγονότα «από μέσα» όντας οργισμένος ακτιβιστής, σε πεζοδρόμια και οδοφράγματα. Πάντα μαζί του μια οχτάρα κάμερα, καθώς από τα μικράτα του κιόλας έβρισκε πολύ πιο απλό να κινηματογραφεί παρά να μιλάει καν.
Πολιτικός του μέντορας, αλλά και κολλητός του, τότε, ο Μισέλ Ρεκανατί, ταγμένος επαναστάτης, παρών σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε σύγκρουση, σε δεκάδες συζητήσεις για το μέλλον και την κατεύθυνση της επανάστασης, ταυτόχρονα, ένα παιδί με ένα διαρκές τραύμα μετά την ανακάλυψη πως ήταν υιοθετημένος. Για τον νεαρό Μισέλ, η διαρκής εξέγερση ήταν ο μοναδικός τρόπος επαφής με τον κόσμο.

 Κι ο Μάης πέρασε κι ο Ρομάν Γκουπίλ μπλέχτηκε για τα καλά με το σινεμά (βοηθός πια σε σημαντικούς Γάλλους δημιουργούς), ενώ ο Μισέλ αγωνιζόταν να προσαρμοστεί στις καινούριες εποχές. Δεν το κατάφερε ποτέ, το 1978, πριν κλείσει τα τριάντα χρόνια του, έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο Ρομάν Γκουπίλ, συγκεντρώνει το υλικό που τραβούσε τις μέρες της εξέγερσης, από διαδηλώσεις, θυελλώδεις συζητήσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας, προσωπικές καθημερινές στιγμές και αποχαιρετά τον αγαπημένο του φίλο και μαζί τις μέρες της αθωότητας. Δεν πρόκειται για μια πένθιμη ελεγεία, ο Ρεκανατί μοιάζει περισσότερο με τον Αντουάν Ντουανέλ, τον ήρωα του Τρυφώ που σχεδόν αδυνατούσε να κατανοήσει τα κίνητρα οποιουδήποτε άλλου εκτός του εαυτού του. Δεν είναι μια αναπόληση των «παλιών καλών καιρών», αλλά μια επιστολή στο παρελθόν γεμάτη φρεσκάδα και χιούμορ (άλλωστε το μοναδικό στυλ χάρισε στον Γκουπίλ και την «Χρυσή Κάμερα» στο Φεστιβάλ Καννών. Είναι μια μοναδική μαρτυρία «από τα μέσα» για όλους αυτούς που προτίμησαν «να καούν παρά να σκουριάσουν», για αυτούς που πραγματικά πλήρωσαν το τίμημα της ουτοπίας, αυτούς που πίστεψαν σχεδόν παθολογικά στην δυνατότητα ενός καλύτερου κόσμου.

  • Το αλάτι της γης

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012, στις 21:30
Σκηνοθεσία ΧΕΡΜΠΕΡΤ ΜΠΙΜΠΕΡΜΑΝ (Η.Π.Α. – 1953 – 90’- Έγχρωμο)
Σενάριο MICHAEL WILSON,
Παραγωγή PAUL JARRICO,
Μουσική SOL KAPLAN

Με τους: ROSAURA REVUELTAS, JUAN CHACON, WILL GEER, DAVID WOLFE, MERVIN WILLIAMS, DAVID SARVIS

Η μόνη ταινία στη μαύρη λίστα του Μακαρθισμού στην Ιστορία του Αμερικανικού Κινηματογράφου
Μέγα βραβείο, βραβείο καλύτερης ηθοποιού Φεστιβάλ Κάρλοβυ-Βάρυ.
Καλύτερη ξένη ταινία του 1955 για τους Γάλλους κριτικούς.
Το 1992 επιλέχθηκε για το Κρατικό Αρχείο Ταινιών της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου

Η ταινία «Το Αλάτι της Γης» είναι βασισμένη σε μια πραγματική απεργία, και χρησιμοποιεί εργάτες του ορυχείου στο καστ της. Αποτελεί ένα σπάνιο παράδειγμα αμερικανικής ταινίας που προωθεί τον κοινωνικό ρεαλισμό.
Η ταινία αποκαλύπτει τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής της Μεξικανο-αμερικανικής κοινότητας και την σκληρή εκμετάλλευση των κατοίκων από τους λευκούς (Αγγλο- Αμερικάνους, όπως αποκαλούνται) βιομηχάνους.
Κάποτε η γη ανήκε στην κοινότητα, η Εταιρεία Ψευδαργύρου, όμως, ήρθε ξαφνικά, ανέλαβε την εκμετάλλευσή της κι άφησε στους κατοίκους την «επιλογή» είτε να φύγουν ή να δεχτούν να εργαστούν με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς  κι άθλιες συνθήκες.

Η απεικόνιση των Μεξικάνων και των μεταναστών στην ταινία δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα του Χόλυγουντ. Δεν παρουσιάζονται ως τα τίμια θύματα που αποζητούν να κερδίσουν την εύνοια του λευκού. Στο «Αλάτι της Γης» οι απεργοί είναι υπερήφανοι αγωνιστές.

  • Το  Μίσος

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012, στις 21:30
Σκηνοθεσία:  ΜΑΤΙΕ ΚΑΣΣΟΒΙΤΣ  (Γαλλία – 1995 – 96’ – Α/Μ)
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Mathieu Kassovitz
Μουσική: Assassin
Διευθ. Φωτογραφίας: Pierre Aïm
Μοντάζ: Mathieu Kassovitz, Scott Stevenson    
Παραγωγή: Christophe Rossignon

Πρωταγωνιστούν:Vincent Cassel, Hubert Koundé, Saïd Taghmaoui, Abdel Ahmed Ghili, Solo, Joseph Momo, Héloïse Rauth, Rywka Wajsbrot, Olga Abrego, Laurent Labasse, Nabil Ben Mhamed,    Benoît Magimel, Medard Niang, Arash Mansour, Abdel-Moulah Boujdouni, Mathilde Vitry, Christian Moro, JiBi, Edouard Montoute

Βραβείο καλύτερης Σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Καννών 1995
Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Μοντάζ,
Καλύτερης Παραγωγής 1995
Βραβείο Λυμιέρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας,
Καλύτερης Ταινίας 1996

Ο νεαρός τότε σκηνοθέτης, καταγράφει αυτό το οδοιπορικό, με ύφος άλλοτε ντοκιμαντερίστικο και άλλοτε σχεδόν παραισθητικό, αποτυπώνοντας τα κοινωνικά αίτια που κρύβονται πίσω από τις συμπεριφορές. Η ταινία, βαθύτατα πολιτική, αποτελεί μια προφητική ματιά στα γεγονότα του Παρισιού, το 2006, προοικονομώντας τη βίαιη εξέγερση των μεταναστών στα γκέτο.

Μακριά από την κοινωνική ανάλυση και τη φτηνή δημαγωγία, το Μίσος αποτυπώνει εικόνες μιας ασφυκτικής καθημερινότητας με την αμεσότητα του ντοκουμέντου. «Αυτή είναι μια ταινία ενάντια στους μπάτσους και θέλω να εκληφθεί ως τέτοια.», λέει ο σκηνοθέτης, ο οποίος, όμως, αν και κάνει ένα ασπρόμαυρο φιλμ, δε πέφτει στη παγίδα της καταγγελίας και του διαχωρισμού σε άσπρο και μαύρο. Ξεκινά με δεδομένη την αυθαιρεσία της εξουσίας και προχωρά επικεντρώνοντας την προσοχή του στα γρανάζια του μηχανισμού που αναπαράγει και διαιωνίζει την οργή και την προκατάληψη.

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα,  τηλ. 210 3418 550,  φαξ.  210 3418 570
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο : [email protected] Ιστοσελίδα:  www.mcf.gr

Πληροφορίες – κρατήσεις θέσεων: 210 34 18 579, Δευ-Παρ 11:00 – 14:00

Περισσότερα από CINEMA