Ντιμπέιτ στο Bios- Ευτυχώς κράτησε μόνο μία ώρα!
Τα ντιμπέιτ τα έχουμε μάθει από τις πολιτικές αναμετρήσεις, όπου οι πολιτικοί αρχηγοί “λογομαχούν” μεταξύ τους, παρουσιάζοντας ένα μάλλον βαρετό τηλεοπτικό θέαμα. Όμως είναι τέτοιο το κλίμα την περίοδο των εκλογών, που καθόμαστε και το παρακολουθούμε, παρά την ανία που νιώθουμε. Όμως, ακόμα πιο βαρετό αποδεικνύεται είναι ένα ντιμπέιτ επί παντός επιστητού ανάμεσα σε δύο άντρες και δύο γυναίκες, στα πλαίσια ενός θεατρικού event.
Στο Βios παρουσιάζεται το θεατρικό έργο «Ντιμπέιτ», τη σκηνοθεσία του οποίου υπογράφουν η Γιούλα Μπούνταλη και ο Σύλλας Τζουμέρκας. Το έργο είναι κάτι ανάμεσα σε μια ακόμα συρραφή κειμένων, βίντεο, μουσικών και μια performance αυτοσχεδιασμών. Δεν παρουσιάζει συνοχή στα νοήματα, στο ύφος, στη θεματολογία και δεν νομίζω ότι οδηγεί κάπου.
Οι τέσσερις ηθοποιοί (Γιούλα Μπούνταλη, Σύλλας Τζουμέρκας, Διώνη Κουρτάκη και Μιχάλης Οικονόμου) δεν αναπαριστούν κάποιο δραματουργικό δρώμενο, αλλά ένα “ντιμπέιτ” της καθημερινότητας, μεταξύ δύο ανδρών και δύο γυναικών, που ξεκατινιάζονται και βγάζουν τα εσώψυχά τους, μιλώντας για τον έρωτα, τα πάθη, τα όνειρά τους και τους εφιάλτες τους. Ωστόσο, βγάζουν έντονα αυτό που ο ηθοποιός Αργύρης Ξάφης έχει αποκαλέσει “θεατρίλα” σε συνέντευξή του. Παράλληλα, η γλώσσα του ντιμπέιτ είναι τόσο ξύλινη, όσο και στα πολιτικά ντιμπέιτ (ίσως ακόμα χειρότερη) κι όταν προσπαθούν να την κάνουν πιο καθημερινή, με βρισιές και αργκό, απλά κάτι δεν κολλάει.
Ακόμα πιο οικτρά αποτυγχάνουν όταν προσπαθούν να ενσωματώσουν στο κείμενο αυτό μονολόγους από τον Άμλετ ή άλλα χωρία από “μεγάλα” ή “μικρά” κείμενα. Έχω ξαναμιλήσει αρνητικά για τις συρραφές κειμένων στο θέατρο. Εδώ δεν είχαμε μόνο κείμενο. Είχαμε και εικόνα. Έτσι μία σκηνή από ταινία, με δύο γυμνούς άντρες να παλεύουν, συνδέθηκε με έναν ακατανόητο τρόπο με ένα αμερικάνικο reality με μοντέλα, την επίθεση στους δίδυμους πύργους, κάτι ερωτικά αμερικάνικα τραγούδια. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο στην θεματική ασυνέχεια, αλλά και στις παύσεις που δημιουργούνται, οι οποίες δημιουργούν αφενός προσδοκίες που δεν δικαιώνονται ποτέ, αφετέρου σπάνε το ρυθμό.
Φαντάζομαι ότι οι προθέσεις των τεσσάρων ηθοποιών ήταν να δημιουργήσουν κάτι πρωτοποριακό- ένα άλλο θέατρο. Όμως, όσο ευγενείς και να ήταν οι στόχοι, το εγχείρημα εμένα με κούρασε, ενώ δεν αισθάνθηκα σε κάποιο σημείο της παράστασης ότι παρακολουθώ κάτι που μου ανοίγει δρόμους για τη φαντασία και τη σκέψη μου. Δεν είχε ούτε εύρος, ούτε δύναμη, ενώ για τη συνοχή του δεν το συζητάμε καθόλου. Ήταν ένα μάλλον αμήχανο και κοινότοπο πειραματικό εγχείρημα, που έβγαλε στο κενό. Τουλάχιστον ήταν σχετικά σύντομο.
Γιώργος Σμυρνής
