Χρύσα Σπηλιώτη: “Ο κόσμος γελά, αλλά με σφιγμένο το στομάχι…”

Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας έχει αφυπνίσει τα αντανακλαστικά αρκετών θεατρανθρώπων, που παρουσιάζουν καινούργια έργα που δεν είναι απαραίτητα επιθεωρήσεις, βασισμένα στην εγχώρια επικαιρότητα. Πέρα από τη δημιουργική περιγραφή της κατάστασης στο “Ποιος Κοιμάται απόψε;”, υπάρχει κάποιο γενικό επιχείρημα σε σχέση με τα τεκταινόμενα, όπως το εκφράζετε μέσα από το έργο;
Στο “Ποιος κοιμάται απόψε;” δεν προβάλλεται ένα γενικό επιχείρημα, ούτε είναι ακριβώς μια περιγραφή της κατάστασης που ζούμε. Είναι μια παρουσίαση μέσα από μια προσωπική ματιά, φιλτραρισμένη με χιούμορ και θυμό για όσα ζούμε και θα ζήσουμε ακόμα στη χώρα μας. Εικόνες και στιγμιότυπα που συνθέτουν ένα αλλοπρόσαλλο και παράταιρο μωσαϊκό, που μόνον όταν μπαίνει και η τελευταία ψηφίδα, με την τελική σκηνή του έργου, ο θεατής αποκτά μια συνολική εικόνα του τι θέλει να επισημάνει και να “πει”, αν θέλετε, το έργο. Η παράσταση αρχίζει με μια γυναίκα πεσμένη στο δρόμο και καταλήγει με αυτήν. Και μόνο την τελευταία στιγμή ο θεατής αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για την ίδια την Ελλάδα που δεν ξέρουμε αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει.
 
Υπήρξε κάτι συγκεκριμένο που σας ενέπνευσε να θίξετε έτσι τα “κοινά” ή απλά “προέκυψε”;
Η αγανάκτηση νομίζω πως ήταν μια έμπνευση, μαζί με τις συνεχείς βόλτες μου στο κέντρο της Αθήνας, όπου ο καθένας μπορεί να δει την πραγματική εικόνα του μέλλοντός μας.
 
Ο κόσμος που βλέπει αυτά που ζει, να γίνονται θεατρικό έργο -τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια- έρχεται ύστερα να μοιραστεί μαζί σας τις σκέψεις του; Αν ναι, τι σας αναφέρουν;
Βέβαια συζητώ με τον κόσμο για τις εντυπώσεις που αποκομίζουν απ’ την παράσταση. Οι περισσότεροι αναφέρουν ότι τους σφίγγεται το στομάχι, ακόμα κι όταν έχουν γελάσει…

Καθένας από τους ηθοποιούς της παράστασης ερμηνεύει πολλαπλούς ρόλους. Σε τι βαθμό οι ταυτότητες των ηρώων σας ανταποκρίνονται σε παραδείγματα του σήμερα και σε τι βαθμό είναι φαντασιακές;
Οι ταυτότητες όλων των ηρώων πιστεύω ότι ανταποκρίνονται σε πραγματικές φιγούρες σημερινών ανθρώπων, μέσα από μια υπερβολή φυσικά. Άλλωστε το έργο, αν και έχει πολλά ρεαλιστικά στοιχεία, δεν είναι ρεαλιστικό. Οι άνθρωποι που εμφανίζονται επί σκηνής είναι τραβηγμένοι στα άκρα, παρουσιάζοντας εσκεμμένα σχεδόν καρικατούρες που όμως εντελώς ξαφνικά γεμίζουν από αληθινό παλμό και ψυχή.

Φέτος θα συμμετάσχετε συγγραφικά στο 24 hour plays. Πώς ακριβώς σας έγινε η πρόταση; Μπορεί άραγε ένας συντελεστής αυτού του project να “προετοιμαστεί” με κάποιο τρόπο για κάτι τέτοιο;
Η πρόταση μου έγινε απλά με ένα τηλεφώνημα απ’ τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο που διοργανώνει αυτή την εκδήλωση, και δέχτηκα αμέσως γιατί μου φάνηκε προκλητικό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό να είσαι αναγκασμένος να γράψεις ένα έργο μέσα σε μια νύχτα. Νομίζω πως θα ήταν άσκοπο να προσπαθήσω να προετοιμαστώ κατά οποιονδήποτε τρόπο. Είναι μια διαδικασία που απευθύνεται στο να γεννήσεις ό,τι μπορείς εκείνη τη στιγμή απ’ τους ηθοποιούς και το υλικό που θα φέρουν μαζί τους, το οποίο φυσικά κανείς μας δεν ξέρει.

Σας “συγκινεί” πλέον καθόλου ο χώρος της τηλεόρασης ώστε να ξαναασχοληθείτε “επαγγελματικά” μαζί του;
Η τηλεόραση θα με συγκινούσε μόνον κάτω από συνθήκες που δεν φαίνεται να υπάρχουν αυτή τη στιγμή, και μόνο όσον αφορά το σενάριο. Σαν ηθοποιός έχω πάψει ηθελημένα να παίζω, είτε στο θέατρο, είτε στην τηλεόραση.

Το τελευταίο σας βιβλίο, το «Χαμένο Δίκιο», εκδόθηκε το 2008. Ετοιμάζετε αυτό τον καιρό κάποιο καινούργιο;
Υπάρχουν διάφορες ιδέες που μου τριβελίζουν το μυαλό, αλλά ακόμη δεν έχω καταλήξει σε κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα όμως θα πρόκειται για κάποιο κοινωνικό θέμα και πάλι.