Στους σύντομους μονόλογους, έντεκα γυναίκες αφηγούνται, θυμούνται, ξαναζούν, μιλούν για τις σχέσεις τους με τις μητέρες και τις κόρες τους, αποκαλύπτοντας τον τόσο καθοριστικό αυτό δεσμό σε όλο του το μεγαλείο. Σκληρά μα και βαθιά, ανθρώπινα, αστεία και ταυτόχρονα απολύτως συγκινητικά, τα μονόπρακτα σοκάρουν με την αφοπλιστική ειλικρίνεια που οι γυναίκες αυτές εξομολογούνται τις σπαρακτικές ιστορίες τους.
Λίγα λόγια για το έργο
Claire Castillon’s “H ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ”
Έντεκα γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας, κατάστασης, διανοητικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής θέσης, αφηγούνται ιστορίες με τις μάνες ή τις κόρες τους. Για τις γυναίκες, ο δεσμός μητέρας-κόρης είναι καθοριστικός. Είτε αβάσταχτος είτε ευλογημένος. Στην πρωταρχική του δομή, αναζητείται η αγάπη. Η ανάγκη της, η αγωνία της, η παρουσία ή η απουσία της, η παρηγορία, η επιβεβαίωση, η απόδειξη της ύπαρξής της ή όχι, είναι καταλυτική για την ύπαρξη τους. Για την ακρίβεια είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Η σχέση αυτή έχει αποτελέσει συχνά το αντικείμενο μελετών, μυθιστορημάτων ή ποιημάτων, τα οποία εξυμνούν κυρίως τη δοτικότητα και τη θυσία της μάνας, για χάρη της κόρης της. Οι ιστορίες όμως, στο παρόν κείμενο, απέχουν πολύ από αυτήν τη ειδυλλιακή εικόνα. Παρουσιάζουν μητέρες τρωτές, γεμάτες ανασφάλειες και τραύματα, τα οποία νομοτελειακά προβάλλονται πάνω στις κόρες τους, που σημαδεύονται από τις συμπεριφορές αυτές, και που κυρίως όμως τις κληροδοτούν.
Η Claire Castillon βουτάει στην σκοτεινή πλευρά της πολύπλοκης αυτής σχέσης, και με απίστευτη ικανότητα αποκαλύπτει μέσα απο τις ιστορίες της, τον ομφάλιο λώρο που δεν κόβεται εύκολα και πολλές φορές τυλίγεται σφικτά γύρω απ τον λαιμό μας στερώντας μας το οξυγόνο.
Οι έντεκα αυτές γυναίκες ξαναζούν μνήμες γλυκόπικρες, επώδυνες, κομμάτια της ζωής τους, στιγμές που θα τις κυνηγούν για πάντα. Μιλάνε για σχέσεις στοργής, οργής, ανταγωνισμού, αγάπης και μίσους. Αναζητούν την αποδοχή, την επιδοκιμασία, τρόπους επικοινωνίας, ζητούν να σταθούν στα πόδια τους… Γελούν, συγκινούνται, θυμώνουν, ξεσπούν, αγανακτούν, θλίβονται, πονούν, φοβούνται στην ιδέα της φυγής της κόρης, τρέμουν στην σκέψη της απώλειας της μάνας, κρίνουν και κρίνονται, μα κυρίως σπαράζουν.
Η συγγραφέας, στο συγκεκριμένο βιβλίο, υπό τον πρωτότυπο τίτλο Insecte (Έντομο), τοποθετεί τη σχέση μάνας κόρης στο μικροσκόπιο. Τα κείμενα είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, μικροί μονόλογοι, καθένα κι ένα μονόπρακτο. Μικρές καθημερινές ιστορίες αληθινών προσώπων. Πότε αφηγείται μια μάνα, πότε μια κόρη, γυναίκες, που αποκαλύπτουν τον τόσο καθοριστικό δεσμό σε όλο του το μεγαλείο. Διαβάζεις χωρίς ανάσα, με την έκπληξη να διαδέχεται η αμηχανία, την απορία η περιέργεια, τη συγκίνηση η απέχθεια, τη θλίψη η ελαφράδα, τη χαρμολύπη, η αηδία, το απρόβλεπτο η απόλαυση. Το χιούμορ είναι ανατρεπτικό και οξύ, το κωμικό αγκαζέ με το τραγικό, το πένθος με τη χαρά της ζωής, η κυνικότητα με τη βαθιά ευαισθησία. Είναι όλα εκεί μέσα, όλα όσα βιώνονται, ομολογημένα ή ανομολόγητα, κεκρυμμένα από καταβολής, μυστικά και ψέματα, ντροπιαστικά κι αληθινά, αδυναμίες, επιθυμίες, ασυνείδητα, ασύνδετα, σπαραχτικά, τρυφερά, σοκαριστικά, συγκλονιστικά, άγρια.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η προκλητική Claire Castillon γεννήθηκε το 1975 και με την αιχμηρή γραφή της κατάφερε γρήγορα να ταράξει τα νερά της λογοτεχνικής σκηνής της Γαλλίας. Δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα στα 25 της και μέχρι σήμερα έχει εκδώσει συνολικά δέκα βιβλία. Η Claire Castillon στα δεκαεννέα διηγήματα στο βιβλίο της «Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει» ανατέμνει τη σκοτεινή πλευρά της πολύπλοκης αυτής σχέσης και αποκαλύπτει ανομολόγητα συναισθήματα. Αυτή η πρώτη της συλλογή διηγημάτων υπό τον γαλλικό τίτλο Insecte (εκδόσεις Fayard) παρουσιάστηκε το 2006 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία θεμελιώνοντας τη διεθνή καριέρα της συγγραφέως, μιας και έχει ήδη μεταφραστεί σε δεκαεπτά γλώσσες -στην Φινλανδία και στην Ιταλία έγινε bestseller. Η ελληνική μετάφραση επιχορηγήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Γαλλίας και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γιαλός με τον τίτλο «Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει» (Μετάφραση: Κατερίνα Μανιάτη).
Διεύθυνση:
Μελενίκου 26 (Ιερά οδός, Κωνσταντινουπόλεως, Σπύρου Πάτση)
