I, Malvolio στο Bios: Κράουτς εναντίον Σαίξπηρ!

Με τον χαρακτηρισμό μονόλογος βέβαια δεν ξεμπλέκεις από ένα έργο του Κράουτς, ιδίως το συγκεκριμένο. Μπορείς να το χαρακτηρίσεις και παρωδία μίας κωμωδίας ή ενός χαρακτήρα μίας κωμωδίας, τον Malvolio. Όμως ούτε αυτό δίνει την πλήρη εικόνα. Για να δέσει το γλυκό ο Κράουτς δίνει νέα ζωή σε έναν χαρακτήρα, που μοιάζει να νιώθει αδικημένος και να ασφυκτιά μέσα στο σύμπαν του σαιξπηρικού έργου. Ο Κράουτς έτσι, από τη μία παρωδεί τον Malvolio κι από την άλλη γίνεται δικηγόρος του. Σαν καλός δικηγόρος του εαυτού του, ο Malvolio, καταγγέλλει ως παρανοϊκό όλο το σύμπαν της δωδέκατης νύχτας. Μέσα από τις καταγγελίες του αυτές, το σαιξπηρικό αφήγημα μοιάζει τελείως εκτός πραγματικότητας και η όποια σύμβαση του κλασικού έργου με το κοινό γίνεται σμπαράλια.

Παράλληλα, ο κόσμος του θεάτρου και ο κόσμος της σαιξπηρικής δωδέκατης νύχτας διαπλέκονται διαρκώς, τόσο μέσω της αφήγησης, όσο και διαδραστικών παιχνιδιών με το κοινό. Ο Κράουτς αλλάζει στολές και είναι πότε ένας Malvolio κουρελής και σαχλός μέχρι αηδίας, έως ένας Malvolio καθωσπρέπει μπάτλερ. Κι ως μοντέρνος άνθρωπος του θεάτρου και οπαδός της αποστασιοποίησης και της διάδρασης, αλλάζει τις στολές μπροστά στα μάτια των θεατών.

Η πιο ακραία σκηνή διαδραστικότητας με το κοινό είναι όταν σηκώνει δύο θεατές- εθελοντές και τους βάζει να τον κρεμάσουν. Φυσικά, δεν τον κρεμάνε- όλο είναι ένα αστείο, που όμως νομίζω ότι πέρα από τον διαδραστικό χαβαλέ, κρύβει και αιχμές εναντίον του In yer face θεάτρου. Η σχολή αυτή της Αγγλίας, με κύρια μορφή του την Σάρα Κέιν, που κυριαρχείται από τις πολύ ακραίες εικόνες, δεν έχει κερδίσει την συμπάθεια του Κράουτς. Ιδιαίτερα στον “Συγγραφέα” εκφράζει τις πολύ έντονες ενστάσεις του πάνω στο συγκεκριμένο είδος θεάτρου, αλλά νομίζω ότι και στο I, Malvolio υπάρχουν κάποιες αιχμές, όπως αυτή η σκηνή της εντελώς κωμικής απόπειρας απαγχονισμού.

Το απλό και συνάμα περίπλοκο έργο του Κράουτς, που είναι κάτι ανάμεσα σε αυτοσχεδιασμό και μονόλογο, μοιάζει να διακωμωδεί μία σαιξπηρική κωμωδία στα όρια της αποδόμησης. Η ερμηνεία του Κράουτς κινείται περίτεχνα ανάμεσα στην τρέλα και την γελοιότητα. Ο συγγραφέας- περφόρμερ  θέτει ξεκάθαρους στόχους και τους πετυχαίνει με ευκολία. Όμως το ότι είναι τόσο ξεκαθαρισμένος και τόσο επιθετικός, οδηγεί το έργο του σε μία υστέρηση ως προς την ουσία. Σε αυτό συντείνει και το γεγονός ότι έχει παραγεμίσει το έργο με μπόλικο αγγλικό φλέγμα, χωρίς όμως να είναι ο καλύτερος εκφραστής του είδους.

Το I, Malvolio είναι μία πρωτότυπη περφόρμανς που πετυχαίνει να ενσωματώσει πολλά διαφορετικά στοιχεία και παράλληλα να δείχνει τελείως λιτή και απέριττη. Κι ενώ βλέπεται ευχάριστα, στο τέλος αφήνει μία αίσθηση ότι κάτι λείπει από την συνταγή, κυρίως σε ουσία.

Γιώργος Σμυρνής