Εκάβη Ντούμα: -Οι χρυσαυγίτες πρέπει να μάθουν πρώτα ελληνικά!

Η Εκάβη Ντούμα γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης και έχει παίξει στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε με αφορμή την παράσταση, μας μίλησε για την Λήθη, για το σώμα και το γυμνό, για το τίποτα και για την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

-Το έργο “Λήθη” μιλάει για το τίποτα. Ο λόγος για το τίποτα πόσο δύσκολο είναι να αρθρωθεί;
Τι είμαστε. Γεννιόμαστε, ζούμε, πεθαίνουμε. Αυτός ο ελάχιστος χώρος, το σώμα μας δηλαδή, αυτό είναι το τίποτα. Το εγώ, το σώμα μου. Ο χαρακτήρας που ερμηνεύω στο έργο είναι τόσο περιορισμένος, που δεν δέχεται τίποτα απ’ έξω. Η αντίφαση που υπάρχει είναι ότι για να πεις ότι ο άνθρωπος είναι τίποτα, πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι αυτό το τίποτα.

– Είστε κλεισμένη σε ένα κουτί καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Αυτό είναι δεσμευτικό ή απελευθερωτικό;
Δεν ξέρω αν στην πραγματική ζωή μου μπορούσα να ζω σε ένα κουτί και να μην έχω «την ελευθερία μου» να πηγαίνω από εδώ και από εκεί. Όμως, η συγκεκριμένη συνθήκη του έργου είναι απελευθερωτική για έναν ηθοποιό. Γιατί μένει απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που έχει να κάνει και να πει. Και το ίδιο το κείμενο δίνει ένα προστατευτικό κουκούλι στον ηθοποιό και εγώ νιώθω πιο προστατευμένη. Αν το έκανα το ίδιο κείμενο σε μια γυμνή σκηνή, νομίζω ότι θα δυσκολευόμουν περισσότερο.

-Το έργο Λήθη είναι θέατρο του Παραλόγου;
Με την έννοια του δίπλα λόγου ή του κάτω λόγου. Σαφώς υπάρχει το από κάτω κείμενο- ο παρά λόγος. Όμως το κείμενο καθαυτό είναι αποτέλεσμα σκέψης, βιωμάτων, αναφορών. Το κείμενο το ίδιο λέει να τα σβήσουμε όλα, αλλά για να σβηστούν πρέπει να τα γνωρίζουμε. Νομίζω ότι ίσως η ιδανική κοινωνία θα πρέπει να καταργήσει τη γλώσσα. Η γλώσσα μόνο προβλήματα δημιουργεί. Η διαστρέβλωση των εννοιών μας έχει φέρει σε μία παράλογη συνύπαρξη. Δεν καταλαβαινόμαστε. Όπως λένε και οι Depeche Mode “words are very unnecessary, they can only do harm”. Πρέπει να σκεφτούμε την έκφραση και την δημιουργικότητά μας προς το κοινό καλό και όχι απαραίτητα το ανθρώπινο- το συμπαντικό, να το πούμε έτσι;

-Γίνεται λόγος για τη θρησκεία στο έργο Λήθη;
Αναφορές υπάρχουν- και εικαστικές, αλλά υπάρχουν και οι λέξεις στο κείμενο. Υπάρχει η λέξη Θεός, αλλά και μία σταύρωση, μία ταφή, ένας ευαγγελισμός, μία προδοσία. Υπάρχει η αναφορά στο κείμενο ότι η λειτουργία του σώματος είναι μία Θεία λειτουργία. Ο Δημητριάδης μας ζητά να μην ελπίζουμε σε μια μελλοντική ζωή. Ζήστε την ανάσταση μας λέει. Σηκωθείτε τώρα.

-Πώς θα μπορούσαμε να συσχετίσουμε την παράσταση Λήθη με την σημερινή πραγματικότητα;
Μία φράση που μου έρχεται από το μονόλογο είναι ότι τίποτα δεν χρειάζομαι από έξω. Αφού έχω το σώμα. Αν αλλάξω τη λέξη σώμα με τη λέξη χώρα, μήπως δεν χρειάζομαι τίποτα από έξω, αφού έχω την χώρα; Ας φτιάξουμε το δικό μας κόσμο. Σιγά- σιγά και όλοι οι κόσμοι των υπολοίπων θα σχηματίσουν ένα ωραίο σύνολο.


-Αν και γυμνή κατά το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, στο τέλος η ηρωίδα φοράει ρούχα. Τι σηματοδοτεί το ντύσιμο;
Έχουμε ντύσει τον άνθρωπο. Δεν ξέρω αν φταίει η Εύα γι’ αυτό. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας και ο πολιτισμένος μας θάνατος. Δεν αποδεχόμαστε την αγριότητα της φύσης μας, τις πραγματικές μας ανάγκες και τις αναπληρώσεις μας- ένστικτα που τα έχουμε ξεχασμένα στο σώμα μας, αλλά υπάρχουν. Το ότι η ηρωίδα ντύνεται στο τέλος είναι γιατί το θάνατο τον έχουμε ξορκίσει.

-Γιατί το γυμνό στο θέατρο θεωρείται πράξη κουλτούρας και απενοχοποιείται πιο εύκολα από ένα γυμνό σε ένα περιοδικό;
Όταν έχει λόγο ύπαρξης. Την είχα δει πέρσι την παράσταση με τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο και είχα συγκλονισθεί. Δεν θυμάμαι καν το σώμα του Δημοσθένη γυμνό. Ούτε με ενδιαφέρει το δικό του σώμα. Με έκανε να ανησυχήσω για το δικό μου σώμα, ως ύπαρξη.

– Πώς σας επηρεάζει η πολιτική κατάσταση σήμερα;
Αναρωτιέμαι μήπως η ασχήμια μας έχει κυριεύσει και δεν παράγουμε τίποτα άλλο εκτός από ασχήμια; Ενώ θα έπρεπε να ο σκοπός να είναι να φτιάξουμε μια καλύτερη γενιά, ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί να έχω χρεωμένα τα εγγόνια μου; Δεν την καταλαβαίνω αυτή τη λογική κι απορώ πώς μπήκαμε σε αυτήν. Από την κατάσταση αυτή του υπερδανεισμού ωφελήθηκαν πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι. Ο πολύς κόσμος όχι. Εγώ μένω στο κέντρο. Πέρσι ήταν τρεις άστεγοι. Φέτος δεν μπορώ να τους μετρήσω.

-Πώς βλέπετε την άνοδο της χρυσής αυγής;
Υπάρχουν τρομακτικά αποτελέσματα, όπως η άνοδος της χρυσής αυγής. “Εγέρθητο;” Ας μάθουν πρώτα ελληνικά. Και αυτοί είναι οι υπερασπιστές της ελληνικότητας. Δηλαδή αν δεν ξεκινήσουμε από τη γλώσσα τι κάνουμε;

-Η αιώνια μνήμη στην παράσταση που αναφέρεται;
Αναφέρεται στο μίσος. Είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Άρα μισούμε όλους τους υπόλοιπους. Χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, των Αζτέκων, των Κινέζων. Η μόνη αιώνια μνήμη που πιστεύω ότι κουβαλάμε, είναι η κυτταρική μνήμη του σώματος.

-Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Δεν μπορώ ούτε καν να σκεφτώ την επόμενη μέρα αυτή τη στιγμή. Η παράσταση αποτελεί απόλυτη συγκέντρωση και μου αρέσει αυτό. Έγινα ηθοποιός και θέλω να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Το έργο αυτό μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης.

-Αποφεύγετε να παίζετε σε δύο παραστάσεις την ίδια περίοδο;
Το έχω κάνει στο παρελθόν. Έχει τύχει να παίζω δύο παραστάσεις την ίδια μέρα: έπαιζα 7 με 9 στο ένα και 9 και τέταρτο με 10 και μισή στο άλλο. Έπαιρνα ένα ταξάκι και πήγαινα, τι να κάνω; Έχω δοκιμάσει τις αντοχές μου. Τώρα δεν θα το ξανάκανα. Δεν νομίζω ότι δεν έδινα την ενέργειά μου εκεί, αλλά η κούραση που βγαίνει μετά, είναι πολύ μεγάλη!

INFO: H ¨ΛΗΘΗ¨ του Δημήτρη Δημητριάδη παρουσιάζεται στο θέατρο Πορεία: Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλατεία Βικτωρίας.
Τηλ: 2108210991, 2108210082, www.poreiatheatre.com
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνικά – κουστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Felice Ross
Μουσική – Σύνθεση ήχων: Blaine Reininger
Ημέρες Παραστάσεων: Πέμπτη (8.30μ.μ), Παρασκευή (8.30μ.μ), Σάββατο (8.30μ.μ.) και Κυριακή (8.30μ.μ.)
Τιμές εισιτηρίων: 15€ και φοιτητικό 10€