Οι The Subways επί τω έργω

Πιο αναλυτικά, η βραδιά σε πράξεις..

Zebra Tracks & Monovine

Οι ελληνικής καταγωγής Zebra Tracks, με δισκογραφική παρουσία ήδη από το 2009, άνοιξαν πρώτοι τη βραδιά. Ο σχετικά χαμηλής ποιότητας ήχος, με τον οποίο ήρθαν αντιμέτωποι, υπήρξε μάλλον η κατεξοχήν αιτία της μέτριας απόδοσής τους. Η χλιαρή τους επικοινωνία με το κοινό έθεσε ένα ακόμη ερωτηματικό στη συγκεκριμένη τους εμφάνιση, που δεν είχε την αναμενόμενη φρεσκάδα και ένταση, αλλά περιορίστηκε στα στενά όρια του “support”. Παράλληλα, η καταιγιστική συμμετοχή των επίσης Ελλήνων Monovine που ακολούθησε φάνηκε μακράν πιο εντυπωσιακή και εν ολίγοις φοβάμαι πως το χάσμα που άνοιξε ανάμεσα στα δύο opening acts κατάπιε αμάσητους τους Zebra Tracks. Ελπίζω ότι η επόμενη εμφάνισή τους θα δικαιώσει τις διθυραμβικές κριτικές που έχουν κερδίσει κατά καιρούς.

Οι πολλά υποσχόμενοι Monovine, ήταν αναμφίβολα η έκπληξη της βραδιάς. Έχουν όλα όσα χρειάζονται για να γίνουν οι «νέοι αγαπημένοι» της εγχώριας μουσικής σκηνής: Ενέργεια, διάθεση, άρτια τεχνική στο παίξιμό τους και πάνω από όλα: καλά τραγούδια. Εμφανίζονται με το απαραίτητο attitude, που δικαιολογείται απόλυτα από την ποιότητα της μουσικής τους και βέβαια απογειώνει την παρουσία τους στη σκηνή. Είναι ακομπλεξάριστοι τόσο ώστε να διασκευάζουν το “Secret” της Madonna, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

The Subways
“It’s a party, don’t you know it don’t get much better.”

Η ώρα πλησιάζει έντεκα και μισή και οι Subways παίρνουν τη σκυτάλη για να μας χαρίσουν ένα αξέχαστο πρόγραμμα. Αεικίνητοι, ανεξάντλητοι, απολαυστικοί οι κύριοι Billy Lunn και Josh Morgan και φυσικά η εκρηκτική ξανθιά Charlotte Cooper μας έδειξαν τι σημαίνει να είσαι “Young For Eternity”. Η παρουσία τους είναι τόσο αφοπλιστική, θέλεις δε θέλεις θα σε συναρπάσει. Η σκηνή μοιάζει να μην τους χωράει και οι ίδιοι κάνουν τα πάντα για να κρατήσουν αυτόν τον ασφυκτικά γρήγορο ρυθμό αμείωτο σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς .

Με ένα καλά ισορροπημένο set list, που πατούσε σταθερά τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν τους, οι Subways άφησαν τα τραγούδια τους να ταρακουνήσουν το κοινό, από την πρώτη ως την τελευταία σειρά. Με τα δυνατά hits “Oh Yeah”, “No Goodbyes” και το επίκαιρο “We Don’t Need Money To Have A Good Time” έδειξαν από νωρίς ότι στην Ελλάδα έφτασαν με. άγριες διαθέσεις.

Οι προσπάθειες του Billy Lunn να απευθυνθεί στον κόσμο στα ελληνικά δεν ήταν καθόλου κακές, ειδικά στον πρόλογο του “Mary”, που ως γνωστόν είναι αφιερωμένο στη μητέρα του ή καλύτερα, όπως το ήθελε ο ίδιος στη «μάνα του».

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, η “Rock & Roll Queen” σαν άλλη Σταχτοπούτα δίνει το σύνθημα για τα αμέτρητα stage invasions που θα ακολουθήσουν και κάπου εκεί νομίζεις ότι η ένταση κορυφώνεται. Αλλά όχι, τα καλύτερα έρχονται: “Popdeath”, “Shake Shake” (με το ξεκαρδιστικό πρόσταγμα του Billy «Πηδήξτε!»), “I Want to Hear What You Have Got to Say” και μία παραγγελιά από το κοινό, το “Girls & Boys”, ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν το απαιτούμενο χάος για να απολαύσουμε αμέσως μετά το νέο single της μπάντας, που φέρει το όνομα “Kiss Kiss Bang Bang” και τόνους θετικής ενέργειας.

Ακολούθησε το “1am” και το “With You”, που άνετα χαρακτηρίζεται ως μία από τις  καλύτερες στιγμές της βραδιάς, ενώ στο “Turnaround” το μπάσο της Charlotte πυροδότησε ένα ακατάπαυστο circle pit. Η εικόνα πάνω και κυρίως κάτω από τη σκηνή ήταν από αυτές που παρακαλάς να μη χάσεις σε κανένα live. Το κοινό των Subways, με μέσο όρο ηλικίας που με το ζόρι αγγίζει τα 18, έδειξε πρόθυμο να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των Βρετανών: “Let’s go CRAZY!”.

Το πράγμα, όμως, δεν σταματάει εδώ. Έχοντας κλείσει μία ώρα επί σκηνής, με ασταμάτητο χορό και αστείρευτη ενέργεια, οι Subways κάνουν encore με το συγκινητικό “Strawberry Blonde” και το ολοκαίνουργιο “Celebrity”. Η επικοινωνία τους με τον κόσμο είναι κάτι παραπάνω από άμεση. Τόσο που, όταν ο Billy ανακοίνωσε πως ήρθε η ώρα για το τελευταίο κομμάτι, από τις πίσω σειρές ακούστηκε η εντολή: “Play some more you FUCKERS!!!!!” Η μπάντα απάντησε θέλοντας να μας κάνει το χατίρι, «Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παίξουμε για. αρκετή ώρα αυτό το τραγούδι!»

Ήταν το “It’s A Party”, και στα αλήθεια ΗΤΑΝ ΠΑΡΤΥ! O Billy ξεπέρασε τον εαυτό του σαν frontman και ύστερα από ένα απρόσμενο stage diving, βρέθηκε στην άλλη άκρη του συναυλιακού χώρου, καθώς τον μετέφεραν στα χέρια τους οι δεκάδες οπαδοί του. Σαν να μην έφτανε αυτό, ανέβηκε στον εξώστη του Κυττάρου από όπου βούτηξε και πάλι στην αγκαλιά του κόσμου! Στη συνέχεια επέστρεψε στη σκηνή, σαν να μη συνέβη τίποτα και συνέχισε να παίζει.

Ήταν η πρώτη φορά που είχα την τύχη να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο και αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στους Subways και τον  τολμηρό τους frontman, όσο και στον κόσμο που ήρθε αποφασισμένος να περάσει καλά, να αφήσει για λίγο στην άκρη τα όποια πολιτικά/οικονομικά προβλήματα και να θυμηθεί ότι πράγματι « We Don’t Need Money to Have a Good Time». Συγχαρητήρια αξίζουν, βέβαια, και όσοι είναι υπεύθυνοι για την προσιτή τιμή του εισιτηρίου: 15 ευρώ για τρία αξιοπρεπέστατα συγκροτήματα είναι ό,τι πρέπει. Πάντα και μόνο τέτοια!