Scratch Night: Θεατρο-μαχίες στο Bob Festival!

Παρακολουθήσαμε τον τελικό του Scratch night, που μάλλον ονομάστηκε έτσι γιατί σκίζεις την ψήφο με το όνομα του έργου που σου άρεσε από ένα τετραδιάκι που σου δίνουν, όταν μπαίνεις στο θέατρο. Επειδή, δεν μπαίνουν όλοι από την αρχή, αλλά αλλάζει ο αριθμός των θεατών, οι Abovo μετρούν συνεχώς τους θεατές. Έτσι οι ψήφοι κάθε ομάδας διαιρούνται με τον αριθμό των θεατών και όποιος έχει το μεγαλύτερο κλάσμα κερδίζει.

Π.χ. Αν την πρώτη ομάδα την παρακολούθησαν 80 και την ψήφισαν 20, τότε βγάζει 20/80= 0,25.Αν την τρίτη ομάδα- τυχαίοι τελείως οι αριθμοί- την ψήφισαν 25, αλλά παρακολουθούσαν 120, τότε βγάζει 25/120= 0,20. Οπότε, η πρώτη, με 20 ψήφους, έχει καλύτερη βαθμολογία από την τρίτη.
Κι επειδή η ψήφος είναι θετική, ο κάθε θεατής έχει δικαίωμα να ψηφίσει όσους θιάσους θέλει.

-Η πρώτη ομάδα του τελικού ήταν οι Ασύντροφοι, με την περφόρμανς «Σαν φως που Τρεμοσβήνει» (Βασισμένο στο έργο Je Tremble του Joël Pommerat) Μετάφραση/διασκευή, σκηνοθεσία Γεωργία Πιερρουτσάκου Ηθοποιοί Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Γεωργία Πιερρουτσάκου, Χρυστάλλα Σκόρδου, Αλεξία Στολιδάκη, Γιάννης Φλουράκης, Δημήτρης Κακαβούλας, Δανάη Καρρά Κοστούμια Ευγενία Βησσαρίου

Ο Pommerat έχει δώσει το εξαιρετικό «Αυτό το παιδί», που το έχουμε δει στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα, οπότε η παράσταση μάλλον έκανε μία τελείως αποτυχημένη διασκευή του έργου του Γάλλου συγγραφέα . Πάντως, οι ερμηνείες ήταν μετριότατες και το κείμενο εντελώς ασαφές. Μια απόπειρα που έπεσε στο κενό.

– Η δεύτερη ομάδα la cOlpa παρουσίασε την περφόρμανς Εγώ κι Εγώ. Σκηνοθέτης ήταν η Ολίνα Γεωργουλοπούλου και ηθοποιοί Αναστασία Αμπατζόγλου, Κατερίνα Παπαναστασάτου.
Δύο γυναίκες στην κρίσιμη ηλικία των 30 ψυχαναλύονται κι αυτοψυχαναλύονται. Το τελείως προβλέψιμο και κλισέ θέμα δεν έδωσε μεγάλα περιθώρια στην αρκετά έξυπνη ατάκα του σεναρίου. Αν και οι ηθοποιοί δεν ήταν κακές, η περφόρμανς κινήθηκε σε ρηχά νερά.

– Το πιο φουτουριστικό «Αποθήκευση ως» της ομάδας Les Alpinistes, προσπάθησε να συνδέσει το θέατρο με την θεατροθεραπεία και την κουλτούρα ελέγχου που προβάλλουν τα reality shows. Ηθοποιοί ήταν Γεωργία Πιερρουτσάκου, Νίκος Ρουμπάκης, Κωνσταντίνος Ξυδιάς και η σκηνογραφία ήταν της Μυρτώς Κοσμοπούλου.

Η περφόρμανς αυτή είχε ενδιαφέρον και οι δύο από τους τρεις ηθοποιούς- το ζευγάρι- παίζανε καλά. Ο τρίτος, ο επιστήμονας, δεν με έπεισε ότι έκανε ορθή επιλογή, που ασχολείται με την υποκριτική τέχνη (είχε πάντως πολύ μικρό ρόλο). Χωρίς να είναι εξαιρετικό, το κείμενο ξεδιπλώνει έξυπνα μία προσομοίωση ζευγαριού, θυμίζοντας θέατρο εν θεάτρω- πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός επιστήμονα. Η Γεωργία Πιερρουτσάκου, ακόμη κι αν δεν εξελιχθεί υποκριτικά, μπορεί να κάνει καριέρα στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, λόγω της εξωτερικής της εμφάνισης.

– Χταποδάκια (Βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Μ. Καραγάτση) Hθοποιοί Ηλίας Βογιατζηδάκης, Μυρτώ Πανάγου, Νατάσσα Παπανδρέου
Τα χταποδάκια απηχούν το πνεύμα της θεατρικής ομάδας Pequod, της σκηνοθεσίας απαγγελίας του Δήμου Αβδελιώδη και της παράστασης «Ιστορίες του κ. Νίκου» του Ακύλλα Καραζήση. Με δικές τους παρεκβάσεις πάνω στο κείμενο του Καραγάτση, έδωσαν μία δυνατή και ανθρώπινη περφόρμανς, που συνδύαζε το σαρκαστικό με το δραματικό, δείχνοντας ότι έχουν δυνατότητες για καλά πράγματα στο μέλλον. Κατά τη γνώμη μου, ήταν η ανώτερη καλλιτεχνικά στιγμή του Scratch Festival.

–Το Παγκάκι από την ομάδα «Εμιγκρέδες». Σκηνοθέτης ένας άνθρωπος πραγματικά Bios και Πολιτεία (μιας και μιλάμε για το Bios), πρώην ΟΥΚΑΣ, Survivor και πλέον ηθοποιός Ηλίας Βαλάσης. Ηθοποιοί Ηλίας Βαλάσης, Δημήτρης Κατσιμίρης, Αράς Χαμεντιάν.

Δύο από τα τρία μέλη της ομάδας προέρχονται από τον πολύ πετυχημένο θίασο αυτοσχεδιασμού «Ραγιάδες» που εδώ και χρόνια πραγματοποιούν παραστάσεις χωρίς σενάριο σε διάφορες σκηνές της Αθήνας. Η περφόρμανς αυτή, πάντως, είχε κείμενο. Μετανάστευση, αστυνομοκρατία, βία στη βία, η ματαιότητα της εκδίκησης, η αγριότητα του ανθρώπου, η ωμή γλώσσα, το μίσος, όλα αυτά μαζί πάνω σε ένα παγκάκι. ΟΙ τρεις ηθοποιοί (Βαλάσης, Κατσιμίρης, Χαμεντιάν) παρουσίασαν πειστικές ερμηνείες σε ένα ρεαλιστικό κόνσεπτ. Το κείμενο βέβαια ήταν κάπως άγαρμπο στο φινάλε, με την υπερβολικά βίαιη γλαφυρότητα και την κακά προετοιμασμένη ανατροπή του, ενώ και το μοτίβο «μπάτσοι- γουρούνια- δολοφόνοι» έχει γίνει πια κλισέ. Ωστόσο, η ωμή του γλώσσα και το καθαρό κοινωνικό μήνυμα ξύπνησαν τα επαναστατικά ένστικτα του νεανικού κοινού και κέρδισε την ένθερμη υποστήριξή του.

Νικητές, όπως είχε φανεί από τις ψήφους που έμπαιναν σωρός στις απόχες των Abovo ήταν οι Εμιγκρέδες. Ίσως να ήταν και μία απάντηση του νεανικού και ψαγμένου κοινού του Bob Festival στην πολιτική ενίσχυση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.

Γιώργος Σμυρνής