Αντιγόνη Δρακουλάκη: Εμείς οι Έλληνες έχουμε ξεχάσει τον έρωτα για ζωή!

Με αφορμή αυτήν την παράσταση, η οποία αναφέρεται στην καταπίεση που υπάρχει στην απομονωμένη Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, η Αντιγόνη Δρακουλάκη μας παραχώρησε συνέντευξη. Και μας μίλησε για τους Κουβανούς, τους Έλληνες, τους ανθρώπους, την οικονομική κρίση, το λάτιν ταμπεραμέντο και την ανάγκη μας να επαναπροσδιοριστούμε. “Η ζωή δεν σταματάει”, όπως λέει, και “ο άνθρωπος έχει τρομερή δύναμη μέσα του”.

-Παίζετε στο Cuba Libre, ένα έργο για την Κούβα και τα προβλήματα ελευθερίας και οικονομίας που αντιμετωπίζει. Είναι επίκαιρο το έργο σε σχέση με την πολιτική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδας σήμερα;
Ναι. Και ήταν μία έκπληξη. Όταν ξεκίνησαν οι πρόβες και προσπαθούσαμε να μπούμε στα βαθιά του έργου, ένιωσα ότι με αφορά κι εμένα και την Ελλάδα και αυτό που βιώνουμε τώρα. Και όλος ο κόσμος που έρχεται αυτό μου λέει. Για μένα παύει να είναι Κούβα και γίνεται μία ανθρώπινη ανάγκη.

-Το έργο σας άρεσε για το προσωπικό δράμα των ηρώων ή για το πολιτικό του μήνυμα;
Κυρίως για το πολιτικό του μήνυμα. Ήθελα πάρα πολύ να παίξω ένα πολιτικό έργο και να εκφραστώ με αυτόν τον τρόπο γι’ αυτό που μου συμβαίνει και μας συμβαίνει αυτόν τον καιρό. Με αφορούν αυτά τα έργα. Μέχρι τώρα όμως είχα κάνει μόνο ένα πολιτικό έργο, μία παράσταση για τον πόλεμο στο Σεράγεβο, που και τότε ήταν μία πολύ ευτυχισμένη στιγμή μου. Και φέτος, με το Cuba Libre διαπιστώνω ότι με αφορά πάρα πολύ αυτό το ρεπερτόριο. Βρήκα φέτος τρομερή ζεστασιά, μέσα σε αυτήν την αγριότητα που ζούμε, στο χαοτικό αύριο, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν αξία, οι προσπάθειες δεν έχουν αξία, εγώ νιώθω ότι προσφέρω κάτι. Και ο χώρος, όπου οι θεατές είναι πολύ κοντά με την σκηνή και τους ηθοποιούς και οι άνθρωποι με αγκάλιασαν.

-Στη μουσική της παράστασης χρησιμοποιείτε το γνωστό τραγούδι για τον Τσε Γκεβάρα. Ο Τσε Γκεβάρα αγωνίσθηκε μαζί με τον Φιντέλ, επιβάλλοντας αυτό το καθεστώς που μετά από 20-30 χρόνια δημιουργεί αυτή την καταπίεση στους ήρωες της παράστασης. Είναι ειρωνικό σχόλιο η χρήση αυτού του τραγουδιού;
Αυτό το τραγούδι έχει έναν εσωτερικό ρυθμό και αναφέρεται στον άνθρωπο, στον αγώνα, στην επανάσταση, για αλλαγή, για το καλύτερο, που είναι νομίζω παναθρώπινη. Αυτό δεν σταματάει, γενικότερα. Αλλά σίγουρα είναι και δισυπόστατο, γιατί αυτό που νομίζαμε μερικές φορές μεταλλάσσεται και θα πρέπει κι εμείς να επαναπροσδιοριστούμε.

-Η Κούβα είναι μία χώρα σε οικονομική απομόνωση. Μπορεί μία χώρα να ζήσει μόνη της; Και τι σας λένε οι Κουβανοί που είδαν την παράσταση;
Από ό,τι φαίνεται στο έργο, η Κούβα βασανίζεται πάρα πολύ. Εγώ δεν έχω ταξιδέψει στην Κούβα, αλλά έκανα την έρευνα που έκανα και μιλώντας με Κουβανούς εδώ, που είδαν την παράσταση και μας λένε ότι τους ταξιδέψαμε πραγματικά στην πατρίδα τους. Λάτρεψαν την ατμόσφαιρα του έργου, ενώ για τις πολιτικές του θέσεις υπήρχαν διαφορετικές στάσεις. Και μας δίνουν πολλές πληροφορίες. Τους ρωτάμε, για να προσθέσουμε πράγματα στην παράσταση. Αυτή η παράσταση φέρνει κοντά τον κόσμο. Οι 4 που είμαστε στην σκηνή, με την αλήθεια μας, με την ψυχή μας, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα ταξίδι επιθυμιών και υπενθύμισης του ποιοι είμαστε πραγματικά και τι θέλουμε.

-Υπάρχει λάτιν ταμπεραμέντο στην παράσταση;
Αυτό προσπαθούμε κάθε βράδυ να βρούμε. Και νομίζω αυτή η παράσταση έχει δώσει σε μας τους ηθοποιούς τρομερή αισιοδοξία, κέφι. Η Αναστασία Ρεβή μας έβγαλε τρομερή ενέργεια και ερωτισμό στις πρόβες. Και όλο αυτό έγινε με ψυχική ανάταση και γενναιοδωρία! Ήταν ένα τρομερό αγκάλιασμα. Μιλώντας με τους Κουβανούς, καταλαβαίνεις ότι παρά την φτώχια, δεν υπάρχει μιζέρια. Υπάρχει έρωτας για ζωή. Κι αυτό είναι τόσο γοητευτικό. Κι είναι κρίμα που εμείς οι Έλληνες το έχουμε ξεχάσει. Έχει εξουδετερωθεί η προσωπικότητά μας, η αξία μας. Σ’ αυτή τη χώρα μας έχουν επιβάλλει την εκμηδένιση. Και βλέπουμε τους Κουβανούς, που ζούνε πολύ δύσκολες καταστάσεις, ότι μέσα από αυτή την παράσταση μας δίνουν ένα μάθημα ζωής. Διαπιστώνεις ότι κανείς δεν επιτρέπεται να στο κάνει αυτό. Ο άνθρωπος έχει μεγάλη ζωή μέσα του, τρομερή δύναμη! Και πρέπει να επανέλθουμε στον εαυτό μας και στο θέλω μας.

-Το έργο μιλάει για αυταπάτες που καταρρέουν. Εσείς έχετε βιώσει αυτό το συναίσθημα;
Το γνωρίζω πολύ καλά κι εγώ και πολλοί άλλοι Έλληνες. Αλλά δεν μου αρέσει να τα παρατάω. Δεν μου αρέσει να λέω ότι υπάρχει τέλος, τέλμα. Γιατί υπάρχει συνέχεια. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να μας δίνει δύναμη.

-Μιλήστε μου και γα τα επόμενα σχέδιά σας.
Θα ήθελα πάρα πολύ να μου δοθούν τέτοιες ευκαιρίες, με τέτοιες συνεργασίες, γιατί φέτος ήρθα κοντά στον εαυτό μου, σαν καλλιτέχνης σε αυτά που θέλω και κοντά στον θεατή και να προσπαθώ να είμαι αληθινή.

-Στην τηλεόραση δεν νιώθατε κοντά στον εαυτό σας;
Η τηλεόραση είναι ένα μαζικό μέσο, που σε βάζει στις ζωές των ανθρώπων καθημερινά. Κι αυτό είναι πάρα πολύ όμορφο γιατί έχω κάνει πολλούς φίλους. Αλλά όταν ακούς την ανάσα, όπως συμβαίνει στο θέατρο, νιώθεις μία άλλη σύνδεση. Χωρίς να θέλω να μειώσω το ένα ή το άλλο μέσο. Η τηλεόραση έχει τρομερή δύναμη κι έχουν γίνει πολύ ωραία πράγματα. Κρίμα που αυτή τη στιγμή τίθεται σε δεύτερη μοίρα, σε επίπεδο παραγωγής.