“Insenso” του Δημήτρη Δημητριάδη από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, στην Πειραιώς 260

Μετά το Πεθαίνω σαν χώρα  –περφόρμανς- πρεσβευτή του Φεστιβάλ Αθηνών στις σημαντικότερες ευρωπαϊκές διοργανώσεις– ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και ο Δημήτρης Δημητριάδης επανέρχονται με μια «όπερα χωρίς μουσική», εμπνευσμένη από το Senso του Λουκίνο Βισκόντι.

Το SENSO δίνει την ευκαιρία στον Δημήτρη Δημητριάδη να σκύψει πάνω στη λεπτομέρεια του προσωπικού δράματος μιας ηρωίδας του σελιλόιντ, ενός δράματος προσωπικού και βαθέoς που κινείται με άνεση και αιχμηρή ακρίβεια ανάμεσα στο ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία κάθε προσωπικής ιστορίας. Τόσο προσωπικής όμως –κάτι αναγνωρίσιμο στα κρίσιμα έργα του Δημητριάδη– που εξαιτίας της, αναδύεται και πάλι μια συναρπαστική καθολικότητα που προσδιορίζει σαν ηρωίδα μυθιστορήματος κάθε γυναίκα, που προδόθηκε από τον έρωτα έστω και μία φορά στη ζωή αυτή.

«Είμαι η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι. Κατέδωσα τον εραστή μου, υπαξιωματικό Φραντς Μάλερ, για λιποταξία απ’ τον αυστριακό στρατό».
 
Την άρια-ποταμό πάνω στην ασίγαστη μνήμη ενός ερωτικού πάθους που οδήγησε στον εξευτελισμό και την τριπλή προδοσία –της πατρίδας, της κοινωνικής τάξης, του εραστή– ερμηνεύει μια «χορωδία» από γυναίκες ηθοποιούς (ανάμεσά τους μια Ιταλίδα) με ξεχωριστή σκηνική παρουσία.

Διετάχθη η σύλληψη του και η άμεση εκτέλεσή του. Άκουσα την ομοβροντία.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για τον έρωτα χωρίς ένα πεδίο μαχών, ένα τοπίο θυμάτων.
Χαράσσεται ένας περίπατος. Ένα ανοιχτό τοπίο, μια βίαιη ανασκαφή στη μνήμη της ανθρώπινης εμπειρίας, μία σειρά γυναικών δίνουν ορισμό και νόημα με την ακινησία, την υπομονή, την καρτερικότητα, τη σιωπή, την εξομολογητική αφήγηση του εαυτού τους, μνημεία, φιγούρες των γεγονότων.
Έβγαλα μια μεγάλη κραυγή και χάθηκα κλαίγοντας μέσα στην νύχτα της Βερόνα.
Η πιο τίμια θεολογία της ανθρώπινης ύπαρξης στον έρωτα είναι αυτή της απώλειας.
Ο Πόνος ορίζει τους κανόνες και τις ανεπίδοτες κραυγές.
Το υποκείμενο αντηχεί μια αληθινή χορωδία.

Έχει δίκιο ο Δημητριάδης, η πραγματική όπερα δεν έχει μουσική.
Ένα σώμα πεταμένο στη Γλώσσα.

Υ Γ.      Ανάμνηση είναι ό,τι απέμεινε απ’ το Γεγονός.
Γυναίκα είναι ό,τι απέμεινε από την ανάμνηση.
Χαράσσεται ένας περίπατος.

Το Α’ μέρος της παράστασης λαμβάνει χώρα –και προϋποθέτει Περίπατο του κοινού–  σε εξωτερικό τοπίο. Το Β’ συμβαίνει στο κτίριο Δ’ του 260.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΠΑΤΟ:
Οι θεατές χωρίζονται σε δύο ομάδες:
Α: ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Β: ΑΝΔΡΕΣ
Ο διαχωρισμός αυτός έχει σημασία για την πρόσληψη της παράστασης. Θα συμβεί 10′ πριν την έναρξή της.
Προτείνεται η χρήση χαμηλών και άνετων υποδημάτων (κατά προτίμηση όχι πέδιλα).
Καλό θα ήταν οι θεατές να είναι εφοδιασμένοι με νεράκι και αντικουνουπικό.

Λόγω της ιδιαιτερότητας του χώρου διεξαγωγής του α’ μέρους της παράστασης, όσοι αντιμετωπίζουν κινητικές δυσκολίες παρακαλούνται να επικοινωνήσουν με τα εκδοτήρια για διευκρινίσεις σε σχέση με τη διαδρομή τους και τον τρόπο παρακολούθησης.
Ακριβείς οδηγίες θα δοθούν στο σημείο συγκέντρωσης.

Συντελεστές
Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Καμαρωτός
Ενδυματολόγος – σκηνογράφος: Ντόρα Λελούδα
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Περβολαράκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Β’Έλενα Μουρίδη-Χασιώτου
Βοηθός ενδυματολόγου – σκηνογράφου: Σπύρος Περβολαράκης
Μελέτη – επίβλεψη αρχιτεκτονικού σχεδιασμού: Δημήτρης  Ζαμενόπουλος
Σχεδιασμός ηχητικής κάλυψης: STUDIO 19
Υπεύθυνος ροής ήχου: Κώστας Μπώκος
Μετάφραση στα Ιταλικά: Σπύρος Περβολαράκης
Διεύθυνση παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη
Διεύθυνση Theseum Ensemble: Ελένη Πετάση
Πιάνο: Ειρήνη Τηνιακού
Ο αυστριακός: Josef  Rüttger
Διάρκεια: 2 ώρες περίπου

Διεύθυνση: Πειραιώς 260 – Είσοδος μόνο από Πειραιώς
Τηλέφωνο: 210 9282900