Η χορογράφος Ζωή Τατόπουλος “γυρνάει κεφάλια”: “Αγαπώ πολύ την Ελλάδα και ήρθα για να μείνω!”

Πώς προέκυψε το όνομα της ομάδας; Υποδηλώνει το στυλ της; (“δυναμικό, που τραβάει την προσοχή”);
Μου αρέσει η «ζωώδης» κίνηση, και η λέξη “nocturnal” («νυχτερινός») επελέγη ως αναφορά σε ζώα που κινούνται μόνο τη νύχτα. Άλλαξα την ορθογραφία κι έτσι σημαίνει επίσης ότι κάθε φορά που η ομάδα χτυπά (“knocks”) και εισέρχεται σε ένα χώρο, όλοι γυρνούν τα κεφάλια τους και την προσέχουν (“turn all heads”).

Γιατί μόνο γυναίκες χορεύτριες στο Ligaments και την Knockturnallheads; Σκοπεύετε να συνεχίσετε με αυτό τον κανόνα;
Σε νεαρή ηλικία, πάντα φανταζόμουν έναν «στρατό» από κορίτσια επί σκηνής, να εκτελούν τη χορογραφία μου. Τώρα που μπορώ να πω ότι το έχω δοκιμάσει, είμαι «ανοιχτή» και σε άλλες νέες ιδέες. Αλλά για αρχή, πιστεύω ότι εμείς οι γυναίκες μπορούμε να φέρουμε εις πέρας ένα δυναμικό σόου και χωρίς άνδρες. Βέβαια ανυπομονώ να δουλέψω και με άνδρες στη συνέχεια. Ωστόσο δεν μου αρέσει η μίξη των δύο φύλων στον χορό, προσωπικά το βρίσκω κάπως υπερβολικά ρομαντικό.

Τι σας έκανε να ιδρύσετε μια δική σας ομάδα, και μάλιστα με ελληνική σύνθεση;
Ήρθα στην Ελλάδα την Άνοιξη για μια δουλειά που τελικά δεν τελεσφόρησε εξαιτίας της κρίσης. Αμέσως μετά αρρώστησα και έμεινα σπίτι για δυο μήνες. Σε αυτούς τους δύο μήνες λοιπόν είχα χρόνο για τον εαυτό μου και σκέφτηκα να δημιουργήσω μια ομάδα και να μείνω για ένα χρόνο. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα μετά από αυτό, σχεδόν δεν μπορώ να θυμηθώ πώς ακριβώς συνέβησαν. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενη, γιατί έχω μια «τρομακτική» αγάπη γι’ αυτή τη χώρα. Οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές για μένα στο Λος Άντζελες, και αν τα πράγματα εξελιχθούν με τον χειρότερο τρόπο, μπορεί να το σκεφτώ να ξαναγυρίσω, αλλά είμαι μαχήτρια και δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί σύντομα.

Πέρα από τα επαγγελματικά, ποια θεωρείτε “έδρα” σας, την Ελλάδα ή τις Η.Π.Α.;
Το ιδανικό για μένα είναι να μείνω στην Ελλάδα, αλλά μου αρέσει και να έχω δύο «ζωές» και να πηγαινοέρχομαι. Έχω ανάγκη να είμαι σε διαρκή κίνηση. Το Λος Άντζελες ήταν η δεύτερη ζωή μου και έχτισα εκεί μια δυνατή σχέση με τον κόσμο και τη σκηνή του χορού. Γι’ αυτό αν τα πράγματα πάνε καλά εδώ με την ομάδα, θα εξέταζα ακόμα και να παρουσίαζα τις παραστάσεις και στην Αμερική κάποια στιγμή. Θα ήταν το καλύτερο για τους δύο «κόσμους» μου.

Θεωρείτε το Ligaments την πιο σημαντική σας δουλειά μέχρι τώρα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης;
Αυτή είναι η πρώτη παράσταση που επιμελούμαι εξολοκλήρου, από τον φωτισμό και το σκηνικό, μέχρι την μουσική και τέλος τη χορογραφία. Έτσι μπορώ να πω ότι είναι η πιο σημαντική δουλειά που έχω κάνει, και με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης είναι το ιδανικό μέρος για ν’ ανέβει η παράσταση.

Θέμα της παράστασης είναι οι σύνδεσμοι. Εκτός από τη βασική αυτή έννοια, τα “επεισόδια” του έργου έχουν και κάποια άλλη συνάφεια μεταξύ τους, ή είναι “αυτοτελή”;
Κάθε κομμάτι διαφέρει από τα άλλα. Αλλά όλα σχετίζονται μεταξύ τους, καθώς βασίζονται στους δεσμούς που έχουν οι χορεύτριες μεταξύ τους. Δεν είναι μια ιστορία που εξελίσσεται από μια αρχή και φθάνει σε ένα τέλος, αλλά ένα σύνολο μικρών παραδειγμάτων του όρου «σύνδεσμος».

Στην συγκεκριμένη παράσταση, η μουσική είναι dj set. Είναι κάτι που γενικά προτιμάτε σε συγκριση με πιο ενιαία μουσικά «χαλιά»;
Δεν έχω ένα στάνταρ στυλ για το πώς θέλω να εκφέρεται η μουσική των χορογραφιών μου. Αλλά μου αρέσει να υπάρχει ποικιλία και κίνηση. Αν ήμουν στην πλευρά του κοινού, θα μου άρεσε να βλέπω τα πράγματα να αλλάζουν αντί να παραμένουν ίδια όλη την ώρα και να κινούνται αργά. Είμαι τύπος της δράσης, της ενέργειας. Διαφορετικά βαριέμαι εύκολα.

Θεωρείτε την εμπειρία από το So you think you can dance, θετική; Αν ναι, τι σας πρόσφερε εκτός από αναγνωρισιμότητα και επαγγελματική διευκόλυνση;
Ήμουν πάντα «πεισματάρα» χορεύτρια. Επέλεγα να εξασκηθώ μόνο στο δικό μου στυλ και τέλος. Όταν αναγκάστηκα να χορέψω άλλα είδη στο σόου, όχι βέβαια ότι πλησίασα καν στο να είμαι καλή σε αυτά, με βοήθησε να ανοιχτώ και να δοκιμάσω νέα πράγματα. Σ’ εκείνο το χρονικό σημείο αποφάσισα να μάθω πολλά νέα είδη όταν γύρισα στην Αμερική, είτε μου άρεσε είτε όχι. Τώρα νιώθω ότι όλο αυτό με βοήθησε να επιλέξω τη δική μου κίνηση και το προσωπικό μου στυλ, που κάνουν τις χορογραφίες μου να διαφέρουν από άλλες.

Έχετε συνεργαστεί με γνωστά ονόματα της ελληνικής ποπ (Έλενα Παπαρίζου, Stavento, Tamta, Stereo Mike). Ως χορεύτρια αισθανθήκατε σαν «συμπληρωματικό», «δευτερεύον» μέρος σε αυτές τις περιπτώσεις;
Ήξερα ότι ήθελα να είμαι εγώ η χορογράφος σε όλες τις περιπτώσεις. Αλλά έπρεπε πρώτα να μάθω να χορεύω και να νιώσω τη δύναμη του χορού ώστε να μπορώ να χορογραφήσω. Δεν θα πω ότι είναι το καλύτερό μου να είμαι υποστηρικτική χορεύτρια για έναν διάσημο σταρ, αλλά αν κάποιος επιλέξει να κάνει καριέρα στον χορό, πρέπει να αρπάζει κάθε ευκαιρία, είτε είναι χορευτής είτε χορογράφος. Είναι σημαντικό να μπορείς να προσαρμόζεσαι σε κάθε είδος, αυτό είναι που βρίσκει ελκυστικό ένας χορογράφος σε έναν χορευτή, γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία να ξέρεις ότι ένας χορευτής έχει δοκιμάσει πολλά πράγματα. Ωστόσο κάποτε ο χορευτής χρειάζεται την στιγμή που θα «λάμψει» ο ίδιος, γι’ αυτό η δουλειά μέσα σε μια ομάδα είναι ο καλύτερος τρόπος να εξασκήσεις όσα έχεις μάθει στον χορό, απ’ ό,τι να είσαι υποστηρικτικός χορευτής σε ένα σόου.