Γιώργος Γάλλος: -Μια καλή κωμωδία οφείλει να φλερτάρει με την τραγωδία!

Ήρθε από την Αμερική σε πολύ μικρή ηλικία, έμεινε στη χώρα μας κι αισθάνεται τυχερός που ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα. Είναι ένας ηθοποιός με στέρεη πορεία, υψηλή τεχνική και μεγάλη πειστικότητα στις ερμηνείες του και θα εμφανισθεί σε ένα ακόμα έργο του μεγάλου ρεπερτορίου στο θέατρο.

Με αφορμή την παράσταση στην Επίδαυρο, ο Γιώργος Γάλλος μας παραχωρεί συνέντευξη. Σε αυτήν μας μιλάει για τον Αμφιτρύωνα και την σχέση του με την ελληνική μυθολογία, για το πόσο σπουδαία εμπειρία είναι να συνεργάζεται ένας ηθοποιός με τον Λευτέρη Βογιατζή, ενώ μας εξηγεί τι σημαίνει “καλός ηθοποιός” για τον ίδιο.

– Παίζετε στην παράσταση “Αμφιτρύωνας” του Μολιέρου στην Επίδαυρό. Μιλήστε μας για τις ιδιαιτερότητες αυτής της παράστασης.
Τα πρόσωπα μοιάζουν με περιπλανόμενο θίασο, δανείζονται συμπεριφορές τσιρκολάνων και έχουν στοιχεία από την Κομέντια ντελ´ Αρτε. Τίποτα όμως απ´ όλα αυτά δεν τονίζεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να παίρνει έντονο χαρακτήρα. Περισσότερο θυμίζει εικόνες, παρά υπογραμμίζει. Επίσης, η παράστασή μας έχει έντονο τον χαρακτήρα του χειροποίητου. Ολα τα πρόσωπα βρίσκονται πάνω στην ορχήστρα ή πίσω απ´ τη αυλαία / κουρτίνα. Με άλλα λόγια, κανείς δεν βρίσκεται στα καμαρίνια κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όλοι οι ηθοποιοί είναι επί σκηνής και συμμετέχουν με διάφορους τρόπους, ως υποβολείς, ως μουσικοί, ως τεχνικοί σκηνής.

-Συνεργάζεσθε στον “Αμφιτρύωνα” με τον Λευτέρη Βογιατζή. Τι είναι αυτό που έχετε αποκομίσει από την επαφή σας με τον σημαντικό αυτό ηθοποιό και σκηνοθέτη.
Είναι πάντα μεγάλη εμπειρία να δουλεύεις με τον Λευτέρη. Οι πρόβες μαζί του έχουν απ’ όλα! Εξαντλητική αναζήτηση, εντάσεις, αλλά και αποκαλυπτικές στιγμές που έρχονται να σε αποζημιώσουν. Αισθάνεσαι οτι έρχεσαι συνεχώς αντιμέτωπος με τον ίδιο, αλλά η πρόθεσή του είναι να σε κάνει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου. Κάπου εκεί αρχίζει η μάχη με τις συνήθειές σου. Σ´ αυτή τη μάχη μπορείς ν´ ανακαλύψεις δυνατότητες που δεν περίμενες και πιθανόν να μπορείς να οδηγηθείς σε υποκριτικούς δρόμους αιφνιδιαστικούς και απρόβλεπτους. Ένα όμως είναι το σίγουρο. Θέλει κόπο, επιμονή και μεγάλη υπομονή.

– Γιατί φέτος στην Επίδαυρο παίζονται κυρίως κλασικές κωμωδίες Αριστοφάνη και Μολιέρου; Σας φοβίζει μήπως πέσουν μαζεμένες στο κοινό τόσες πολλές κωμωδίες;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να ξεχωρίζω τις παραστάσεις σε κωμωδίες και τραγωδίες. Εξάλλου μια καλή παράσταση γνωρίζει οτι σε όποιο απ´ τα δύο είδη κι αν ανήκει, είτε κωμωδία, είτε τραγωδία, οφείλει να φλερτάρει και με το αντίθετό της. Αν αντιμετωπίζεις το κάθε είδος, με τη μία του διάσταση μόνο, είναι σαν να ζωγραφίζεις με μαύρο χρώμα σε μαύρο καμβά

– Ο Αμφιτρύωνας του Μολιέρου αντλεί το θέμα της από την ελληνική μυθολογία. Αυτό θεωρείτε ότι το κάνει πιο προσιτό στο ελληνικό κοινό;
Μπορεί, αλλά δεν θα ´πρεπε. Θα ´λεγα ότι αυτό μάλλον μας κολακεύει. Στην πραγματικότητα, τα πρόσωπα του έργου (Θεοί από τη μία και πολίτες της Θήβας από την άλλη) είναι απλώς αφορμή για να ορίσει ο Μολιέρος τη σχέση εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου στον ύψιστο βαθμό, η οποία μοιάζει με τη σχέση βασιλιά -υπηκόων που ίσχυε την εποχή του, στη Γαλλία. Εξάλλου, είναι πέρα από σαφές ότι στο πρόσωπο του Δία αναγνωρίζουμε τον Λουδοβίκο τον 14ο

– Έχετε γεννηθεί στην Αμερική και ήρθατε 7 χρονών στην Ελλάδα. Θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό που γυρίσατε στην Ελλάδα;
Είναι επιλογή μου να είμαι στην Ελλάδα. Εννοώ οτι από τον καιρό που μετακομίσαμε, πολλές φορές υπήρξε η σκέψη στην οικογένειά μου να επιστρέψουμε στη Βοστόνη, αλλά υπήρξα πάντα ο υποστηρικτής της παραμονής μας εδώ. Για κάποια χρόνια μάλιστα, ζούσα εδώ μόνος. Αν με ρωτήσεις γιατί, θα μου είναι δύσκολο να σου απαντήσω! Περισσότερο το νιώθω, παρά μπορώ να το εξηγήσω. Πάντως, όταν μου δίνεται η δυνατότητα, επιδιώκω είτε να παρακολουθώ παραστάσεις στην Αμερική, είτε να συμμετέχω σε σεμινάρια.

– Έχετε δηλώσει ότι “Καλός ηθοποιός για μένα σημαίνει να είναι παρών στη σκηνή διά της απουσίας του.” Μπορείτε να μας το αναλύσετε;
Οι πρόβες έχουν από αναλύσεις κειμένου, έως δουλειά στο λόγο, στην αναπνοή και στο σώμα. Όλες αυτές οι διαδικασίες δεν ενδιαφέρουν κανέναν θεατή. Κανείς δεν πάει στο θέατρο, για να θαυμάσει την ικανότητα και το ταλέντο του ηθοποιού. Όσο κι αν έχει κοπιάσει στις πρόβες, όσο σπουδαία κι αν είναι η τεχνική του, θα πρέπει να γνωρίζει ότι πανω στη σκηνή, απλά μεσολαβεί στη μεταφορά του κειμένου προς τους θεατές και ότι η παράσταση δεν είναι υλικό για την προσωπική του ικανοποίηση. Κάτι τέτοιο είναι καλό να ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους συντελεστές.

– Ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Το φθινόπωρο θα βρίσκομαι σε γυρίσματα για την νέα ταινία του Γ. Τσεμπερόπουλου και μετά θα είμαι στο Εθνικό στην παράσταση “Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα” του Ε. Ο Νιλ σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά