Επικίνδυνο Πάθος
Οι ερωτικές πλεκτάνες του Γκι Ντε Μοπασάν γίνονται απλά ένα τυπικό δράμα εποχής. Το «Επικίνδυνο Πάθος» δεν είναι «Επικίνδυνες Σχέσεις»…
Παρίσι, 1890: Ο Ζορζ Ντιρουά (Ρόμπερτ Πάτινσον) έχεοντας επιστρέψει από τη στρατιωτική του θητεία στην Αλγερία, βρίσκεται, άφραγκος, χωρίς μόρφωση και δεξιότητες, σε μια πόλη που ακμάζει. Μια τυχαία συνάντηση με έναν γνωστό του από τον πόλεμο θα του εξασφαλίσει μια δουλειά σε μια επιδραστική εφημερίδα και μια διέξοδο στους κύκλους της καλής κοινωνίας. Θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τη γοητεία του και να εξαργυρώσει τη γνωριμία του με τρεις ευκατάστατες συζύγους, τη δυναμική Μαντλέν (Ούμα Θέρμαν), την αισθαντική Κλοτίλντ (Κριστίνα Ρίτσι) και τη συντηρητική Βιρζινί (Κριστίν Σκοτ Τόμας). Ο κυνισμός και η περηφάνεια, μαζί με τη δίψα για χρήμα και δύναμη, θα κάνουν τον Ζορζ (ή ‘Μπελ Αμί’) να χρησιμοποιήσει το σεξ σαν μέσο αναρρίχησης και να μπλεχτεί σε επικίνδυνα πολιτικά παιχνίδια…
Αξιοπρεπής αλλά όχι εμπνευσμένη η μεταφορά του έργου του Γκι Ντε Μοπασάν, δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από ένα τυπικό δράμα εποχής. Οι σκηνοθέτες Ντέκλαν Ντόνελαν και Νικ Όρμεροντ έχουν εμπειρία μόνο από το θέατρο και αυτό κάπου φαίνεται. Δεν καταφέρνουν να τονίσουν το αισθησιακό κομμάτι ούτε όμως και να εμβανύθουν ιδιαίτερα στο κοινωνικό υπόβαθρο της ιστορίας, ούτε και να πετύχουν την ιδανική συνοχή και αμεσότητα στις ερμηνείες. Ο, δημοφιλής στον κοριτσόκοσμο, Ρόμπερτ Πάτινσον, χωρίς την κατάλληλη καθοδήγηση δείχνει να προσπαθεί πολύ και αντί να φωτίσει την κενότητα του χαρακτήρα μοιάζει απλά κενός. Πόλος έλξης είναι το δυνατό τρίο των πρωταγωνιστριών (Ούμα Θέρμαν, Κριστίνα Ρίτσι και Κριστίν Σκοτ Τόμας) χωρίς οι δυνατότητές τους να αξιοποιούνται αρκετά.
Θοδωρής Τσιάτσικας