Εκκλησιάζουσες από το Θέατρο Νέου Κόσμου στο Ηρώδειο

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε μια σύγχρονη ανάγνωση της κωμωδίας από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, ερευνά το θέμα γυναίκα-εξουσία και γοητεύεται από τη θεατρικότητα της αλλαγής των ρόλων ανάμεσα στα δύο φύλα.

Η ιστορία: Οι γυναίκες αξημέρωτα στην Εκκλησία του Δήμου, μεταμφιεσμένες σε άντρες βέβαια, σύμφωνα με το σχέδιο της Πραξαγόρας, πετυχαίνουν να δοθεί η εξουσία στις ίδιες, τελευταία ελπίδα για να σωθεί η πόλη από το ναυάγιο. Πώς θα είναι η ζωή από δω κι εμπρός; Γλέντι, κοινοκτημοσύνη σε όλα, ακόμα και στον έρωτα, αφού ο νόμος παρεμβαίνει για να διορθώσει τη φύση, δίνοντας δικαιώματα στους μη προνομιούχους ή, καλύτερα, στις μη προνομιούχες, τις γριές και τις άσχημες. Κάπως έτσι τραβάει το σχοινί ο Αριστοφάνης, σκορπίζοντας απλόχερα κωμικό υλικό μέσα στους αιώνες, χωρίς να ξέρουμε καλά καλά αν αγαπάει τις γυναίκες κι αν αντιδρά στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της εποχής του. Δεν έχει καμιά σημασία άλλωστε. Εκείνο που μετράει είναι ο τρόπος που παρουσιάζει τα στραβά και τα ανάποδα του ανθρώπου και της κοινωνίας, κι αυτό είναι που τον φέρνει τόσο φρέσκο ανάμεσά μας.

Δηλώσεις των συντελεστών:

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος: «Λες το πολιτικό σύστημα στην εποχή του Αριστοφάνη να ήταν τόσο χαλασμένο όσο το δικό μας σήμερα; Αποκλείεται. Αλλά ο Αριστοφάνης στις Εκκλησιάζουσες υπερβάλλει, ποιητική αδεία. Και φτάνει να προτείνει μια τρελή λύση, αφού όλα έχουν δοκιμαστεί κι έχουν αποτύχει: Να αναλάβουν την εξουσία οι γυναίκες, που στην εποχή του ήταν κλεισμένες στα σπίτια τους! Φαίνεται πως πάντα είχαμε εμείς οι Έλληνες καλές επιδόσεις στη διαφθορά, και γι’ αυτό μας είναι τόσο οικείος και διασκεδαστικός αυτός ο παππούς. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας μας προσφέρουν πλούσιο υλικό για τις πρόβες. Να και κάτι χρήσιμο από το ξεχαρβάλωμα».

Θάνος Μικρούτσικος: «Μάιος 2026. Δουλεύω τη μουσική για τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη και ο νους μου τρέχει στα παλιά…
Εδιμβούργο 1983. Women in Power. Οι αγγλικές Εκκλησιάζουσες του John Mac Grath κι εγώ κλεισμένος στο γεωργιανό σπίτι να γράφω και να ονειρεύομαι και να πετάω σε ρυθμούς αναγεννησιακούς.
Επίδαυρος 1996. Με τις ελευθεριάζουσες γυναίκες του Αμφιθεάτρου και τον Ευαγγελάτο να μ’ εμψυχώνει με το παρατσούκλι «Θρίαμβος», κι εγώ να γράφω Καν Καν για τις σουμπρέτες του.
Αθήνα – Επίδαυρος 2012. Πάλι Εκκλησιάζουσες, αυτή τη φορά του Θεοδωρόπουλου από το Νέο Κόσμο. Πώς τις θέλεις, Βαγγέλη; Προφητικές να μου λέει ο ψηλός. Κασσάνδρες Ελληνίδες αλλά χωρίς προσδιορισμένο Χρόνο. Κι εγώ να γράφω σπασμένες ζεϊμπεκιές και να γυρίζω στην Αθήνα από την Κάτω Ιταλία μέσω Ζακύνθου. Αυτή την παράσταση θυμάμαι την ευχαριστήθηκα πολύ.
Και τώρα εδώ στο πουθενά για την τέταρτη φορά. Τι μ’ έχει στοιχειώσει μ’ αυτό το έργο;».

Δάφνη Λαμπρόγιαννη: «Φέτος, καλοκαίρι του 2012, το κόμμα μας, το “Θέατρο του Νέου Κόσμου”, ανέλαβε το σχηματισμό κυβέρνησης για τη σωτηρία της χώρας. Δεσμευόμαστε ότι κάτω από τις πολύ δύσκολες συνθήκες που όλοι βιώνουμε, θα κάνουμε τα πάντα για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Σε αυτόν τον αγώνα σάς θέλουμε όλους συνοδοιπόρους γιατί από ‘δω και μπρος κανείς δεν θα ‘ναι πλούσιος, κανείς δεν θα ‘ναι φτωχός. Όλα θα ανήκουν σε όλους: ψωμί, κρασί, αμύγδαλα, αγγουράκια, σαρδέλες, πατατούλες, λουκάνικα, λαβράκια…».
Η αρχηγός του κόμματος
Πραξαγόρα

Κώστας Κόκλας: «Η εξουσία στις γυναίκες..!!! Γιατί όχι; Άλλωστε ο Αριστοφάνης, όπως έχουμε διαπιστώσει ξανά στο παρελθόν, ελάχιστα πέφτει έξω στις προβλέψεις του. Μακάρι να τον είχαν διαβάσει και οι πολιτικοί μας! Εγώ την απόφασή μου την πήρα. Θα τις στηρίξω… αφού έτσι κι αλλιώς πάντα τις αγαπούσα και τις θαύμαζα. Στην καλοκαιρινή εκστρατεία τους θα τις ακολουθήσω με κέφι, ολόψυχα δοσμένος στο παιχνίδι τους. Με όλη την παιδική αθωότητα που κουβαλάμε οι άντρες απέναντί τους, μιας και ξέρουμε ότι αυτές μας γέννησαν».

Γιώργος Πυρπασόπουλος: «Αχ, πού ξέπεσα ο καημένος! Πού ‘ναι τα χρόνια που χαιρόμουν των κοριτσιών τις αγκαλιές, και τα γέλια τους αντηχούσαν στο ποτήρι μου καθώς κατέβαζα γλυκό κρασί. Μα τώρα μπαίνουν στη σειρά οι γριές και με παίρνουνε τρενάκι. Μόλις ξεμπερδέψω με αυτήν εδώ θα ‘ρθει κι άλλη, κι ύστερα άλλη μετά απ’ αυτήν, μέχρι που θα μου μαραθεί.
Όταν πεθάνω, βάλτε στο μνήμα μου επάνω για επιτύμβια στήλη βαλσαμωμένη τούτη τη μούμια, να θυμίζει στον κόσμο από τι πήγα».

Παντελής Δεντάκης: «Εγώ είμαι ο Χρέμης. Είμαι ένας απογοητευμένος-αγανακτισμένος πολίτης! Μέχρι χθες πίστευα πως δεν υπάρχει ελπίδα να σωθεί αυτή η χώρα! Πίστευα πως είμαστε καταδικασμένοι να βουλιάξουμε εξαιτίας της αδιαφορίας και της ανικανότητάς μας. Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν! Ναι, υπάρχει ελπίδα! Γιατί από σήμερα ανέλαβαν την εξουσία οι γυναίκες! Ποιος ξέρει, μπορεί και να πετύχει!…»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Απόδοση κειμένου: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Σκηνικά-Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Χορογραφίες: Αγγελική Στελλάτου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική διδασκαλία: Θανάσης Αποστολόπουλος

Παίζουν οι ηθοποιοί

Πραξαγόρα: Δάφνη Λαμπρόγιαννη
Βλέπυρος: Κώστας Κόκλας
Νέος: Γιώργος Πυρπασόπουλος
Χρέμης: Παντελής Δεντάκης
Α΄ Άντρας: Νίκος Καρδώνης
Β΄ Άντρας: Στράτος Χρήστου
Νέα: Γεωργία Γεωργόνη

Χορός
Μαίρη Σαουσοπούλου, Ντίνη Ρέντη, Πολυξένη Ακλίδη,
Ειρήνη Γεωργαλάκη, Μαρία Γεωργιάδου, Γεωργία Γεωργόνη, Άντρη Θεοδότου, Κατερίνα Μαούτσου,
Σωτηρία Ρουβολή, Ειρήνη Φαναριώτη, Έλενα Χατζηαυξέντη