Λίγα λόγια για το έργο
Πολωνία 1941. Γερμανική Κατοχή. Μια διάσημη ηθοποιός (Κάτια Δανδουλάκη) απατά τον άντρα της (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) με έναν πολύ νεότερο της αντιστασιακό (Γιάννης Τσιμιτσέλης). Μια ερωτική φάρσα στήνεται στα παρασκήνια ενός θιάσου του μουσικού θεάτρου. Ο αταίριαστος έρωτας της ώριμης πρωταγωνίστριας και του νεαρού αντιστασιακού είναι ένα από τα κλασσικά θέματα της ροζ φάρσας. Μόνο που το ροζ αρχίζει να σκουραίνει επικίνδυνα όταν στα γρανάζια της φάρσας πιάνονται ένας Γερμανός στρατηγός (Τάσος Κωστής) μαζί με την αυστηρή γραμματέα του (Σοφία Μουτίδου) και τον ηλίθιο υπασπιστή του (Σπύρος Μεριανός), μια διπλή κατάσκοπος (Χριστίνα Τσάφου) και ο μακιγιέρ της πρωταγωνίστριας (Πρόδρομος Τοσουνίδης). Το ετερόκλητο αυτό πλήθος μπλέκεται σε ένα τυφώνα από συμπτώσεις, ανατροπές και μεταμφιέσεις, όπου συγχέονται οι ρόλοι και χάνονται τα όρια ανάμεσα στα στρατόπεδα των Πολωνών αντιστασιακών και των κατακτητών τους. Μουσικά νούμερα και αγωνιώδεις καταδιώξεις, λαμπερές τουαλέτες και οπλοπολυβόλα, θεατρίνοι και Ες – Ες γίνονται ένα κουβάρι για να νικήσει στο τέλος η ομάδα των θεατρίνων.
Γιατί το θέατρο – και ειδικά το ελαφρύ θέατρο – είναι μια μεγάλη κατάφαση στη ζωή. Όταν η Ιστορία στήνει μια τόσο φρικαλέα φάρσα όσο ο Δεύτερος
Παγκόσμιος Πόλεμος το θέατρο απαντά με το βροντερό γέλιο της φαρσοκωμωδίας. Εδώ βέβαια κάποιος μπορεί να ρωτήσει «μπορεί το γέλιο να νικήσει τα τανκς;» Ο Μελ Μπρουκς με το έργο του «Να ζει κανείς ή να μην ζει» απαντά: Ναι.
Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Στίχοι – Μουσική: Αφροδίτη Μάνου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Διεύθυνση
Ακροπόλεως & Νέστορος (Αλσος Αγ. Φιλίππου), Νίκαια
Τηλέφωνο
2103640813
