Red Hot Chilli Peppers στο ΟΑΚΑ: Can’t stop, addicted to your music!

Οι Red Hot Chilli Peppers ξεκίνησαν την καριέρα τους ήδη από το 1983 στο Λος Άντζελες. Την δεκαετία του 80 εμφανίσθηκαν πολλές σημαντικές μπάντες σε Αμερική, Αγγλία, Ιρλανδία με πανκ στοιχεία, που κινούνταν ανάμεσα στο mainstream και το underground, μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου στις αρχές της δεκαετίας του 90, κυρίως με το Nevermind των Nirvana, αλλά και με άλλα album, όπως και το Blood sugar sex magik (1991) των Red Hot Chilli Peppers, να καταλάβουν την mainstream και για ένα διάστημα να εξαφανίσουν παραδοσιακές ποπ δυνάμεις από την εμπορική μουσική. Το ρεύμα αυτό άρχισε να ανακόπτεται με την αυτοκτονία του Cobain, αλλά ο κόσμος άρχισε να ακούει έτσι κι αλλιώς πιο ανάλαφρα, εμπορικά και ηλεκτρονικά κομμάτια από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και ύστερα (στην Ελλάδα ακολουθήσαμε άλλο δρόμο. Το ευρύ κοινό το έριξε στο σκυλοπόπ).

Ίσως τα τελευταία χρόνια, λόγω της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας σε παγκόσμιο επίπεδο, να υπάρχει μια ανάγκη για μια νέα αντεπίθεση της σκληρής ροκ μουσικής, που να εκφράζει τις σκοτεινές πλευρές της ζωής και του ανθρώπου, με δυναμικά, εκτονωτικά και απελευθερωτικά ξεσπάσματα. Αλλά δεν φαίνονται οι μουσικές δυνάμεις που να μπορούν να εκφράσουν αυτήν την ανάγκη. Μοιραία, αυτοί που έμειναν από εκείνη την σπουδαία γενιά μουσικών- και κάποιοι από τους τελευταίους είναι οι Red Hot Chilli Peppers– δίνουν μια κάποια λύση, αλλά σίγουρα δεν φτάνουν. Προσφέρουν όμως μια πολύ ωραία συναυλία.

Το καλιφορνέζικο πανκ των Red Hot Chilli Peppers δεν μοιάζει πολύ με αυτό που θύμιζε βρυχηθμό λιονταριού από το γκραντζ του Σιάτλ και το πραγματικό λιοντάρι του alternative, τον Kurt Cobain των Nirvana. Η μουσική Red Hot Chilli Peppers είναι ένα περίτεχνο μείγμα από funk, alternative rock, hard rock και punk rock. Δεν έχει τόσο νεύρο, ένταση και βάθος όπως αυτή των Nirvana ή των Sonic Youth, αλλά δίνει πιο πολύ αίσθηση στο χρώμα και στον λυρισμό, είναι φευγάτο, έχει προσμίξεις από πάρα πολλές πηγές, έχει χιούμορ και είναι πάρα πολύ cool με έναν αυθεντικό και τρελιάρικο τρόπο.

Σε πολλά κομμάτια, κυρίως μετά το καλύτερο album τους το Blood sugar sex magik που απογείωσε την καριέρα τους το 1991, εντυπωσιάζουν με την πρωτοτυπία τους το ριφ και το κουπλέ, ενώ το ρεφρέν διαδραματίζει μάλλον έναν δευτερεύοντα και πιο ποπ ρόλο. Ο δυναμισμός τους, η τρέλα τους, το μουσικό τους χρώμα, η πιο χαλαρή σε σχέση με τους Nirvana διάθεση, αλλά πάντα καθαρά alternative και κυρίως το γεγονός ότι για πολλά χρόνια συνέχισαν να βγάζουν καλά τραγούδια, τους καθιστούν μία από τις καλύτερες ροκ μπάντες στον κόσμο και από τους λίγους άξιους συνεχιστές της κληρονομιάς που άφησε στο alternative o Kurt Cobain.

Η συναυλία τους στο OAKA είχε ένα ισορροπημένο πρόγραμμα με τις μεγάλες επιτυχίες από όλη τη μουσική τους διαδρομή. Ο κόσμος τραγούδησε και χάρηκε πολλά κομμάτια τους, ιδίως το εκπληκτικό Under the bridge, ενώ πωρώθηκε με το Give it away now και το Can’ t stop. Αλλά και ο Dani California, το Californication, το διαμάντι Scar Tissue και άλλα μεγάλα hit της καλιφορνέζικης μπάντας, με την μακρά διαδρομή και τις σημαντικές αλλαγές σε μουσικά στυλ και σε πρόσωπα μας πρόσφεραν αυτό που θέλαμε να ακούσουμε. Υπήρχαν επίσης και κομμάτια μουσικής αναζήτησης, πιο πειραματικά, αλλά και instrumental κομμάτια, που δεν ήταν καθόλου άσχημα.

Ο ήχος του ΟΑΚΑ δεν ήταν πάντα της τέλειας ποιότητας, αλλά ο δυναμισμός και το κέφι της μπάντας και η αναγνωρισιμότητα των κομματιών κάλυψαν αυτό το κενό. Πολύ καλές ήταν οι video-προβολές, που έδειχναν τόσο τα τεκτενόμενα της σκηνής, αλλά έδιναν με τα διάφορα εφέ και μια μαγεία video-clip.

Όσο για το support group τους ΑΑΑΚ από την Αγγλία, αυτοί παίξανε πολύ καλά το ρόλο μιας support μπάντας. Έκαναν όσο το δυνατόν πιο μεγάλη την ανυπομονησία για την κύρια μπάντα της συναυλίας. Οι Άγγλοι μουσικοί θεωρώ ότι θα έβγαζαν μια περιουσία αν έπαιζαν στο μετρό. Ο κόσμος θα τους πλήρωνε ό,τι ζητούσαν, όχι για να συνεχίσουν, αλλά για να σταματήσουν να παίζουν. Πραγματικά τραγικοί! Ακόμα και οι ωτασπίδες στην περίπτωσή τους δε νομίζω ότι θα έκαναν δουλειά.

Βέβαια, στην τελική κανείς δεν θα θυμάται τους ΑΑΑΚ. Όλοι θα θυμούνται την πρώτη (κι ίσως την μοναδική) συναυλία μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες της δεκαετίας του 90 και του 2000, κάποιους από τους τελευταίους των Μοϊκανών του Alternative, τους Red Hot Chilli Peppers, που ήρθαν, ρόκαραν βγάζοντας άφθονη punk και funk τρέλα και μας ευχαρίστησαν που πήγαμε να τους ακούσουμε με σεμνότητα και ταπεινότητα. Κι εμείς με τη σειρά μας τους ανταποδίδουμε το “ευχαριστώ”.

Γιώργος Σμυρνής