Νατάσσα Μποφίλιου στην Τεχνόπολη- Ευαισθησία και ντιριντάχτα

Πολλοί είναι αυτή που θεωρούν- και όχι άδικα- τη μουσική των τραγουδιών της Μποφίλιου αρκετά “κοψοφλέβικη”. Επίσης, κάποιοι στίχοι του Ευαγγελάτου ακούγονται αρκετά ακαδημαϊκοί. Το “είσαι εδώ και σε χάνω, σταθερή μου αξία” ακούγεται αρκετά λόγιο, όπως και το “Τίποτα σημαντικό/Ζω μονάχα εν λευκώ…”

Εμένα αυτό, που με ενοχλεί, εντοπίζω έναν στόμφο και κάτι πομπώδες στην καταγραφή του ανθρώπινου καθημερινού δράματος τόσο σε τραγούδια της Μποφίλιου, όσο και της Ελεονώρας Ζουγανέλη. Οι δύο τραγουδίστριες μοιάζουν σε πολλά, αν και η Μποφίλιου πιστεύω ότι είναι καλύτερη φωνητικά.

Από την άλλη, όμως, τα τραγούδια του ρεπερτορίου της Μποφίλιου έχουν ποιότητα. Η σύνθεση στοιχείων από την κλασική μουσική, την τζαζ, το λαϊκό, το έντεχνο, αλλά και κάποια ροκ στοιχεία συνδυάζεται με μια ιδιαίτερη ποιότητα κι ένα βάθος, που συγκινεί τόσο με την τεχνική του δύναμη, όσο και με την ειλικρίνειά του. Θα μπορούσαν, βέβαια, να ακούγονται πιο σύγχρονα- να προσπαθούν να δημιουργήσουν τη νέα ελληνική παράδοση, αντί να επαναλαμβάνουν με σεβασμό μοτίβα του παρελθόντος.

Το βασικό στοιχείο στα τραγούδια που γράφονται για την Μποφίλιου από τον Καραμουρατίδη είναι πως έχουν στηθεί πάνω στις μοναδικές δυνατότητες της φωνής της τραγουδίστριας. Χωρίς αυτές, δεν θα είχαν τόσο ενδιαφέρον. Αυτό όμως το βλέπουμε σε πολλά είδη τέχνης στην Ελλάδα. Στο θέατρο βλέπουμε να βασίζονται οι περισσότερες παραστάσεις σε χαρισματικούς ηθοποιούς. Και στη μουσική το βάρος πέφτει στον ερμηνευτή. Ακόμα και σε περιόδους χαρισματικών συνθετών και στιχουργών ή ποιητών, πάλι ο τραγουδιστής ήταν σε πρώτο ρόλο. Ίσως ο ερμηνευτής στην Ελλάδα με το έντονο ταμπεραμέντο να είναι απολύτως απαραίτητος, για να διαμεσολαβήσει με την εκφραστικότητα και το υποκριτικό ή τραγουδιστικό του ταλέντο την έμπνευση του δημιουργού στο κοινό. Και η Μποφίλιου είναι μια χαρισματική ερμηνεύτρια σε όλα τα επίπεδα, ενώ είναι και πολύ επικοινωνιακή με το κοινό.

Στη συναυλία της στο Γκάζι έγινε χαμός. Η Τεχνόπολις πλημμύρισε κόσμο. Η Μποφίλιου τραγούδησε ένα ευρύ ρεπερτόριο, που δεν έμεινε μόνο στα δικά της τραγούδια. Κινήθηκε από αμερικάνικες τζαζ μπαλάντες (που ανέδειξαν την τρομερή δύναμη της φωνής της) μέχρι σε χασάπικα και τσιφτετέλια σε όλο το φάσμα του πιο ποιοτικού λαϊκού. Ίσως το έκανε προκειμένου να σπάσει λίγο αυτή η “κοψοφλεβιά” τραγουδιών όπως το “Σ’ έχω βρει και σε ψάχνω” ή το “Κοίτα εγώ” κ.α. (τα δύο αυτά τραγούδια, για να είμαι ειλικρινής μου αρέσουν πάρα πολύ, αλλά δεν ξέρω αν θα μου άρεσαν το ίδιο με μια άλλη τραγουδίστρια).

Ίσως να το παράκανε λίγο με τα λαϊκά. Νομίζω ότι η Μποφίλιου με την φωνή της μπορεί να δείξει και ένα πιο δυτικότροπο χαρακτήρα, από το να γίνει άλλη μια (έντεχνη;) λαϊκή τραγουδίστρια. Τραγούδησε άλλωστε και ένα τραγούδι της Adele που νομίζω ότι το είπε καλύτερα από την διάσημη Αγγλίδα τραγουδίστρια. Βέβαια, σε αντίθεση με την Μποφίλιου, που λατρεύει την Adele, εγώ δεν είμαι φαν της συγκεκριμένης τραγουδίστριας. Όσο για τους μόνιμους συνεργάτες της στα όργανα, κινήθηκαν σε πολύ καλά επίπεδα, ενώ καλός ήταν κι ο ήχος της σκηνής. Ακόμα και κάποια ηχογραφημένα σημεία δένανε ωραία σε αυτή τη συναυλία και δεν ακούγονταν παράταιρα. Η φωνή του Καραμουρατίδη, σε κάποια τραγούδια, ιδίως στο One των U2, δεν μου άρεσε, ενώ σε άλλα, που χαρακτηρίζονταν από το ελληνικό ταμπεραμέντο και το παραδοσιακό μουσικό χρώμα, ήταν καλή.

Γενικά, αν και δεν μου άρεσαν όλα τα τραγούδια που άκουσα, υπήρχαν στιγμές που έμεινα άφωνος με τις φωνητικές επιδόσεις της Μποφίλιου, αυτά τα εκπληκτικά ανεβάσματα, τα οποία έχει για πλάκα. Και δεν είναι πως δεν την έχω ξανακούσει. Απλά, μια τόσο υπέροχη φωνή, όσο διατηρείται σε αυτά τα επίπεδα, θα φυλάει πάντα εκπλήξεις για αυτούς που έχουν την τύχη να την ακούνε.

Γιώργος Σμυρνής