Χάρτινα Λουλούδια του Egon Wolff στο θέατρο Ιλίσια

Πρόκειται για μια σκληρή και ποιητική εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης που αναζητά, διεκδικεί, ικετεύει και κατατροπώνει στον αγώνα για αγάπη, αποδοχή, επιβολή και κυριαρχία. Μια αποκαλυπτική ανατομία της ασταμάτητης πάλης των φύλων, των τάξεων, των ιδεολογιών και της διαφορετικότητας, που συνθέτει αυτό τον όμορφο και άγριο κόσμο.

Για τo έργο
H πρώτη παράσταση των «Χάρτινων Λουλουδιών» δόθηκε στο Σαντιάγκο το 1970 και από πολλούς θεωρήθηκε το καλύτερο έργο του Wolff, αφού αντανακλά στο σύνολό τους τα «κλειδιά» της οπτικής του: το κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στην τάξη των προνομιούχων και το περιθώριο, την πάλη ανάμεσα στα άτομα και την απομόνωση των ανθρώπων στον μικρόκοσμό τους, τη βία που ασκεί η ίδια η κοινωνία, αλλά και την ανάγκη των ανθρώπων για αγάπη και τρυφερότητα. Ο ποιητικός λόγος του έργου εμπλουτίζει την ισχυρή δομή και το σύγχρονο ύφος της δραματουργικής του Wolff. Οι μεταφορές και τα σύμβολα χρησιμοποιούνται στην κάθε σκηνή προοδευτικά μέχρι να θεμελιωθούν σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες και προκαλούν τον θεατή να εμπλακεί συναισθηματικά στην ανηλεή σύγκρουση των δυο ηρώων. Ο Μπαρακούντα είναι ένας από τους “Los rotos”, ένας φτωχοδιάβολος, περιθωριακός, άστεγος, απελπισμένος. Όμως είναι και πονηρός, χειριστικός, εντελώς άκαρδος. Εισβάλλει στο σπίτι της Εύας που είναι το αντίθετό του: πολιτισμένη, εκλεπτυσμένη, ειλικρινής και ξεκάθαρη. Η σύγκρουση ανάμεσά τους θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε, και γι’ αυτό το διαμέρισμα της Εύας γίνεται τελικά ένα παγκόσμιο πεδίο μάχης.

Για τoν συγγραφέα Εgon Wolff
Ο Εgon Wolff γεννήθηκε το 1926 στο Σαντιάγκο της Χιλής, από Γερμανούς γονείς, που πίστευαν στη συντηρητική διαπαιδαγώγηση και την προσήλωση στις παραδοσιακές αξίες και ηθική, πεποιθήσεις που οδήγησαν τον πατέρα Wolff στην απόφαση να βάλει τον γιο του σε στρατιωτική σχολή, από την ηλικία των 14 ετών, προκειμένου να τον απομακρύνει από την καλλιτεχνική φύση του που ήδη διαφαινόταν. Όμως η πλούσια βιβλιοθήκη της μητέρας του και ιδιαίτερα τα βιβλία του Τόμας Μαν, του Κάφκα, του Τζέημς Τζόις και του Γουίλιαμ Φώκνερ, είχαν ήδη ασκήσει τη δική τους επιρροή στον νεαρό Egon, που έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το λυκόφως» σε ηλικία 16 ετών. Μια σοβαρή πνευμονία που πέρασε και η εύθραυστη υγεία του δεν μπορούσαν παρά να ματαιώσουν τα σχέδια του πατέρα του για στρατιωτική καριέρα κι έτσι ο Egon Wolff σπούδασε χημικός μηχανικός. Εργάστηκε για αρκετά χρόνια σ’ αυτόν τον τομέα, στον χώρο του εμπορίου και της βιομηχανίας, γεγονός που του έδωσε την ευκαιρία να συναναστραφεί ανθρώπους από διάφορα στρώματα της κοινωνίας και να κατανοήσει στην ουσία του το ζήτημα της «ταξικής διαφοράς» που θα αποτύπωνε αργότερα στα έργα του. Παράλληλα άρχισε να καλλιεργεί τη θεατρική γραφή, επηρεασμένος κυρίως από τους Αρθουρ Μίλλερ και Τενεσί Ουίλλιαμς. Πηγή της έμπνευσής του και ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του ήταν η Carmen Pena, την οποία και παντρεύτηκε το 1953. Το 1960 κέρδισε την υποτροφία Fulbright και παρακολούθησε τη Δραματική Σχολή του Yale. Μόνο μετά την ηλικία των 53 ετών ο Wolff ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη συγγραφή, παρότι από το 1979 δίδασκε στο Escuela de Teatro στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο. Βαθιά πολιτικοποιημένος, δεν μπορούσε παρά τα περισσότερα έργα του να αντανακλούν την ένταση που υπήρχε στη Χιλή ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Όταν το πρώτο έργο του Wolff «Η Επαυλη με τις κουκουβάγιες» ανέβηκε το 1958, η Χιλή απολάμβανε μια δημοκρατική περίοδο, αλλά οι εντάσεις ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις ήταν έντονες, όπως και στις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής: στην ύπαιθρο ανάμεσα στους αγρότες και τους μεγαλοκτηματίες και στις πόλεις ανάμεσα στους εργάτες και τη μεσαία τάξη, μια συνεχής διαπάλη που εκδηλώθηκε ειδικότερα μετά τις εκλογές και τη νίκη του Σαλβαντόρ Αλιέντε το 1970, χρονιά που ανέβηκαν στο Σαντιάγκο τα «Χάρτινα Λουλούδια». Εργα του Egon Wolff έχουν μεταφραστεί σε 19 γλώσσες και έχουν παρουσιαστεί σε 27 χώρες. Αλλα έργα του: «Οι Εισβολείς» (1963), «Μίλα μου για τη Λάουρα» (1985), «Πρόσκληση σε δείπνο» (1993), «Πίσω από την κλειστή πόρτα» (2000), «Το Σταυροδρόμι» (2000), «Η σύσταση» (2003).

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη Κώστα Φιλίππογλου
Ο Κώστας Φιλίππογλου ξεκίνησε τις θεατρικές του σπουδές στην Αθήνα και συνέχισε την εκπαίδευσή του στο εξωτερικό με δασκάλους όπως ο Πήτερ Μπρουκ, η Αριάν Μνουσκίν, και θεατρικούς οργανισμούς όπως το Théâtre de Complicité. Aπό το 1985 εργάστηκε ως ηθοποιός κυρίως με την ομάδα «Θέαμα» του Γιάννη Κακλέα και το «Θέατρο του Νότου» στο Αμόρε. Από το 1999, δουλεύει κυρίως στο εξωτερικό με τη θεατρική ομάδα της Complicite, παίρνοντας μέρος στις παραστάσεις και τα εργαστήρια της ομάδας στη Μ. Βρετανία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Από το 1997 έχει διδάξει υποκριτική και θέατρο τόσο στην Ελλάδα, ως επίκουρος καθηγητής στο θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών, όσο και στο εξωτερικό στα εργαστήρια της Complicite, στο ΜΑΤΑΝ του Ισραήλ, στις ΗΠΑ στο Lee Strasberg Institute, στο Actor’s Studio, στο Actor’s Center κ.α.

Το 2011-2012 σκηνοθέτησε και έπαιξε στην παράσταση «Πολιτική Ανυπακοή» που παίχτηκε στο «Ιδρυμα Κακογιάννης» στην Αθήνα και στο θέατρο «Αρτος» στη Λευκωσία. Επίσης έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο «Ορέστης-Ηλέκτρα 0-1», που παίχτηκε στο Bios στην Αθήνα και στην Κύπρο. Το Φθινόπωρο του 2012 θα παίξει στο Παρίσι στο θέατρο “Bouf du Nord”, τη συλλογική δημιουργία «Η Εκτη Ηπειρος», με δραματουργό τον Daniel Pennac, σε σκηνοθεσία Lilo Baur και παραγωγό τον Peter Brook.

Διεύθυνση
Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας

Τηλέφωνο
210 7210045, 210 7216317