Κατερίνα Διδασκάλου: Η ζωή γράφει τα πιο άγρια σενάρια!

Αυτήν την περίοδο ερμηνεύει έναν μονόλογο στο θεατρικό έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη “Η πόρνη από πάνω” στο θέατρο Σφενδόνη. Η Κατερίνα Διδασκάλου θεωρεί δώρο το συγκεκριμένο έργο, καθώς εμπεριέχει το δράμα και το γέλιο.

Μιλώντας μας σχετικά με τη συγκεκριμένη παράσταση, αναφέρεται στα άγρια σενάρια της ζωής, στην κάθαρση που προσφέρει το θέατρο, στους διεφθαρμένους δημόσιους λειτουργούς και στην επίσκεψη που είχε από την μητέρα του Γρηγορόπουλου πριν τρία χρόνια.

-Παίζετε στην παράσταση η “πόρνη από πάνω“. Είναι πραγματική ιστορία;
Ο Αντώνης Τσιπιανίτης εμπνεύσθηκε το έργο του από πραγματικά γεγονότα. Δηλαδή μια πόρνη όντως μετακόμισε στο επάνω του διαμέρισμα. Πήρε και γνώμες από φίλες του για τη γυναικεία ψυχολογία. Έχει πιάσει τόσο καλά τη γυναικεία ψυχολογία, που με εκπλήσσει ευχάριστα.

– Υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που επιλέξατε ένα ελληνικό κείμενο;
Πρέπει να σου πω ότι έχω αποφασίσει ότι θέλω να κάνω ελληνικά κείμενα αυτή την εποχή. Πρέπει να υποστηρίζουμε τα δικά μας προϊόντα. Είτε αυτά είναι πορτοκάλια. Είτε αυτά είναι ακτινίδια. Είτε αυτά είναι έργα θεατρικά. Η παραγωγή η εγχώρια των θεατρικών έργων είναι καταπληκτική! Και πρέπει να την υποστηρίξουμε. Και χαίρομαι που υπάρχουν ιδιωτικοί χορηγοί, σε τόσο δύσκολους καιρούς, όπως η Dior σε μένα, που χώνουν το χέρι στην τσέπη και δίνουν λεφτά για την τέχνη.

-Ερμηνεύετε μια γυναίκα, που έχει καταπιεστεί αφόρητα από τον άντρα της, σε βαθμό που να νιώθει λύτρωση από το θάνατό του. Μήπως το έργο δημιουργεί μια εικόνα θυματοποίησης της γυναίκας;
Σε ένα σεμινάριο που έκανα, όπου ήρθαν άνθρωποι από 20 έως 70 ετών- άνδρες και γυναίκες, αλλά πιο πολλές γυναίκες. Τους ζήτησα να γράψουν δικές τους ιστορίες. Ωχριά αυτή η ιστορία μπροστά τους! Δεν φαντάζεσαι! Η ζωή γράφει τα πιο άγρια σενάρια! Πιστεύω ότι μέσα από αυτή την ιστορία και γενικά μέσα από την τραγωδία του άλλου, ο θεατής καθαρίζεται. Ή χαίρεται που δεν του συμβαίνει, ή βλέπει να συμβαίνει το πάθος αυτό πάνω στην σκηνή και τον καθαρίζει. Αυτή είναι η αποστολή του θεάτρου. Η κάθαρση: είτε μέσα από το γέλιο, είτε μέσα από το δάκρυ. Μα τι ευτυχής που είμαι, που τα έχει και τα δύο αυτό το έργο.

-Ποια είναι η ερμηνευτική πρόκληση αυτής της παράστασης, όπου παίζετε έναν μονόλογο για μια καταπιεσμένη νοικοκυρά;
Πρέπει να σου πω ότι είναι ένα πολύ καινούριο άνοιγμα υποκριτικά για μένα. Μέχρι τώρα είχα συνηθίσει σε ρόλους δραματικούς, μοιραίες γυναίκες. Και τώρα κάνω μία βασανισμένη επαρχιώτισσα, που μιλάει και προκαλεί το γέλιο. Το άκουγες από κάτω πόσο πολύ διακόπτανε που γελούσαν. Με ζεσταίνει πάρα πολύ το ότι κάνω το κοινό να γελάει. Δεν το πίστευα ποτέ ότι μπορώ να είμαι τόσο κωμική. Είναι για μένα δώρο. Να’ ναι καλά ο Αντώνης που το έγραψε.

-Γιατί η γυναίκα αυτή μένει σε αυτό το γάμο, ενώ είναι φανερό ότι δεν αντέχει τον άντρα της;
Έλα ντε; Ξέρεις πόσες τέτοιες γυναίκες υπάρχουν γύρω μας; Ξέρεις ότι πριν που το έκανα, στο καφεθέατρο, έρχονταν γυναίκες και μου έλεγαν ότι έχουν τη θεία τους, την ξαδέρφη τους, τις φίλες τους, που είναι σε αυτή την κατάσταση. Υπήρχαν και γυναίκες που μου έλεγαν ότι το έχουν ζήσει και οι ίδιες. Οι γυναίκες δεν φοβούνται να το πουν, όταν το αναγνωρίζουν.

-Ο άντρας της ηρωίδας είναι αστυνομικός. Υπάρχει κάποιος λόγος που επιλέχθηκε αυτό το επάγγελμα;
Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, ο αστυνομικός είναι σύμβολο του δημόσιου λειτουργού. Αλλοίμονο, υπάρχουν καλοί και κακοί σε όλα τα επαγγέλματα. Μας δείχνει όμως το διεφθαρμένο δημόσιο λειτουργό, από τον οποίο έχουμε χορτάσει.

-Είχατε πριν τρία χρόνια την συγκλονιστική εμπειρία της επίσκεψης από την μητέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου μετά από μία παράσταση. Μπορείτε να μας μιλήσετε γι’ αυτό;
Στο «Δρόμος μακρύς» της Σίλα Στίβενσον, μετά την παράσταση ήρθε η μητέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Την είδα εγώ και πάγωσα. Της λέω «πώς αντέξατε να δείτε αυτή την παράσταση;» Και ξέρεις τι μου είπε; Με καθαρίσατε!

-Έχετε πει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η σκηνή, τόσο καλύτερα νιώθετε. Παίζει ρόλο μια μεγάλη σκηνή σε έναν μονόλογο; Σε τι σας διευκολύνει;
Αυτό το είπα σε σχέση με την προηγούμενη σκηνή, που ήταν ασφυκτική και μικρή και στην οποία, πάλι, δεν μπορώ να πω ότι δεν αισθανόμουν καλά. Όμως, υπάρχει η θεωρία ότι σε έναν μονόλογο, ένας μεγάλος χώρος μπορεί να σε καταπιεί. Εμένα ο σκοπός μου είναι να τον γεμίσω τον χώρο. Κι όταν λέω ότι είναι σαν το σπίτι μου, εννοώ ότι αισθάνομαι σαν μια ευλογία. Να ανεβαίνω πάνω στην σκηνή και να μη νιώθω φοβισμένη και εκτεθειμένη. Όταν μπαίνω στην σκηνή, νιώθω άνετα πολύ! Και ειδικά εδώ, που είναι το σπίτι της ηρωίδας η σκηνή αυτή.

-Νιώθατε πάντα τόσο άνετα στο θέατρο; Από τότε που ξεκινήσατε; Ή είναι κάτι που το κατακτήσατε με την εμπειρία;
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα κι όταν χόρευα με φίλους, αισθανόμουν πιο άνετα όταν υπήρχαν πολλοί που μας κοιτούσαν, παρά όταν δεν υπήρχαν. Η έκθεση δε με φόβιζε ποτέ. Αυτό είναι, άλλωστε, και το ζητούμενο σε έναν ηθοποιό. Φυσικά, η εμπειρία μετράει πάρα πολύ. Πιστεύω ότι χρειάζονται δύο πράγματα στο θέατρο: το χάρισμα, που ή το έχεις ή δεν το έχεις και από την άλλη η άνεση και η χαρά που σου δίνει η εμπειρία.

-Είχα διαβάσει για μια δήλωση που είχατε κάνει, για την παράσταση με τη Λαίδη Τσάτερλι. Ότι το μετανιώσατε για το γυμνό που κάνατε.
Για τίποτα δεν μετανιώνω. Εγώ διαφωνούσα από την αρχή για την ύπαρξη τόσου γυμνού στη Λαίδη Τσάτερλι. Βέβαια, έχω κάνει γυμνό και το υποστηρίζω πάρα πολύ σωστά. Απλώς, στην συγκεκριμένη παράσταση, σκηνοθετημένη από το φίλο μου Χάρη Βούρκα, διαφώνησα μαζί του στο ότι ήταν υπερβολή να έχει τόσο πολύ γυμνό. Θεώρησα ότι ο αισθησιασμός μπορεί να βγει πολύ καλύτερα από τις υποκριτικές ικανότητες κάποιου παρά από το γυμνό.