Εμιγκρέδες: Δεν μπορούμε να παίξουμε κάτι δήθεν! Το «δηθενίστες» και το «θεατρίστες» δεν μας αρέσει καθόλου.

Πέρσι οι Εμιγκρέδες κέρδισαν στο Bios το διαγωνισμό Scratch Night στα πλαίσια του Bob Festival και το έπαθλο ήταν να ανεβάσουν την παράστασή τους το Παγκάκι σε μία από τις σκηνές του γνωστού πολυχώρου. Μεγάλωσαν την παράστασή τους, πρόσθεσαν νέους χαρακτήρες και μας το παρουσιάζουν έως τις 29 Οκτωβρίου. Παράλληλα, συνεχίζουν με άλλες παραστάσεις και project, στην Ελλάδα και στην Γαλλία.

Οι τρεις Εμιγκρέδες μας παραχώρησαν συνέντευξη, στην οποία μας μιλούν για το «Παγκάκι» που ενώνει προσωρινά τις ζωές ανθρώπων, οι οποίες δεν συμπίπτουν ποτέ κι όποτε συνέπεσαν, το αποτέλεσμα ήταν η σύγκρουση. Παραδέχονται ακόμα ότι απεχθάνονται το δήθεν στο θέατρο και ότι κάνουν παραστάσεις για όλο τον κόσμο και όχι μια ελίτ διανοούμενων. Επίσης, μας αναλύουν το καλλιτεχνικό τους όραμα και τα επόμενα σχέδιά τους σε Ελλάδα και Γαλλία.

-Ποιοι είναι οι Εμιγκρέδες; Ποιοι οι στόχοι και τα οράματά τους;
Αράς Χαμεντιάν: Εγώ με τον Ηλία Βαλάση πριν 2,5 χρόνια φτιάξαμε την ομάδα Εμιγκρέδες στο θέατρο των Αλλαγών. Μετά ήρθε και ο Δημήτρης μαζί μας. Βάση της ομάδας είναι να δουλέψουμε το ρεαλιστικό θέατρο με τις νέες μεθόδους που υπάρχουν τώρα. Επίσης θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε όσο γίνεται την πραγματικότητα στην κοινωνία της Ελλάδας. Θέλουμε να κάνουμε θέατρο για όλους. Όχι για μια συγκεκριμένη ομάδα θεατών. Δεν απευθυνόμαστε μόνο στον πιο intellectual θεατή. Δεν είναι μόνο το θέμα της κατανόησης του έργου. Επιθυμία μας είναι να μπορούμε να επικοινωνήσουμε με όλους. Σεβόμαστε τους θεατές και πιστεύουμε ότι είναι πολύ έξυπνοι. Γιατί δεν γίνεται να κοροϊδέψεις τον θεατή. Θα το καταλάβει.

Ηλίας Βαλάσης: Εγώ πιστεύω ότι οι στόχοι και τα οράματα δεν σταματάνε. Ό,τι μας δοθεί η ευκαιρία και η δυνατότητα να το κάνουμε, θα το προσπαθήσουμε. Ο Aράς, για παράδειγμα είναι στην Γαλλία για σπουδές και σκεφτήκαμε μήπως μπορούμε να κάνουμε κάτι στα γαλλικά. Από την στιγμή που ξεκινάς αυτό το όνειρο, δεν σταματάει.

Δημήτρης Κατσιμήρης: Εμένα η άποψή μου πάνω στην επιλογή των έργων και στην υποκριτική είναι ότι πρέπει να επιλέγεις κάτι που δεν μπορείς να κάνεις. Αυτό σε βελτιώνει. Και στο «παγκάκι» και στον «Μαξιλαρένιο» οι ρόλοι είναι κάπως εκκεντρικοί. Δεν πάμε στα εύκολα.

-Ένας εκκεντρικός ρόλος είναι πιο δύσκολος;
Η.Β.: Εκκεντρικός σε σχέση με τον ψυχισμό. Σε σχέση με αυτό που κουβαλάει από πίσω. Όχι εκκεντρικός, στην έννοια της καρικατούρας. Εμείς γενικά επιλέγουμε ρόλους που κουβαλάνε πράγματα από πίσω τους. Αυτό σημαίνει όχι να κάνεις μια καρικατούρα, αλλά να κουβαλάει μια αλήθεια, που είναι δύσκολο να την κουβαλάμε εμείς σαν άνθρωποι. Στο παγκάκι, π.χ., ο Δημήτρης παίζει την τραβεστί. Το θέμα δεν είναι να ντυθείς σαν τραβεστί- είναι το πιο εύκολο πράγμα. Το θέμα είναι να μιλήσεις σαν τραβεστί, να έχεις την κινησιολογία της τραβεστί, να μιλάς σαν τραβεστί και να νιώθεις σαν τραβεστί. Να νιώθεις αυτήν την απόρριψη που υπάρχει και που την ζούνε κι αυτοί. Εμείς με την ομάδα μας ό,τι έχουμε κερδίσει και ό,τι έχουμε κάνει είναι γιατί ψάχνουμε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι αυτό που μας ενώνει σαν ηθοποιούς. Δεν μπορούμε να παίξουμε κάτι δήθεν. Το δηθενίστες και το θεατρίστες δεν μας αρέσει καθόλου. Ο Άρας είναι δύσκολο να παίξει τον φτωχό, ενώ δεν είναι. Ή τον κατατρεγμένο από την κοινωνία, ενώ είναι πρώτος στο πανεπιστήμιο του και έχει παίξει σε δύο ταινίες και είναι πολύ αρεστός στην κοινότητα τη δική μας.

-Γιατί επιλέξατε το όνομα Εμιγκρέδες;
Α.Χ.: Γιατί με τον Ηλία πριν 2,5 χρόνια δουλέψαμε με μεγάλη επιτυχία το έργο Εμιγκρέδες και μας βγήκε πολύ καλό. Κι έτσι κρατήσαμε το όνομα.

-Παίξατε στο Bios την παράσταση «το παγκάκι». Γιατί το γράψατε και τι θέλατε να πείτε με αυτό το έργο;
Δ. Κ.: Το παγκάκι είναι ένας χώρος που γενικά περνάνε πολλοί άνθρωποι κάθε μέρα. Αυτή η συνάντηση μπορεί να είναι στιγμιαία, αλλά κάποιες φορές μπορεί να επηρεάσει τις ζωές. Εμείς σταθήκαμε στο σημείο που βρέθηκαν εκεί μαζί δύο ξεχωριστές προσωπικότητες και η μία ζωή επηρέασε την άλλη. Υπάρχει μία συνάντηση μιας τραβεστί με έναν ντροπαλό μουσικό και της ίδιας τραβεστί με έναν Ιρανό, που έχει μια παιδική αφέλεια και είναι ερωτευμένος μαζί της. Όλα αυτά μπλέκονται στο τέλος, που εμφανίζεται ένας ηλικιωμένος με ρατσιστικές αντιλήψεις και καταλήγουμε σε μια ανατροπή στο φινάλε.

-Γιατί βάλατε μέσα στο έργο τον ρόλο της τραβεστί πόρνης;
Δ. Κ.: Διαλέξαμε ρόλους που δεν ήταν καθημερινοί, αλλά κάπως εκκεντρικές προσωπικότητες. Επίσης, όλο αυτό σκόπιμα ήταν μια αντίθεση. Ο ντροπαλός μουσικός, ο φιλήσυχος Ιρανός μαζί με την εξωστρεφή πόρνη.

-Τι σας ενέπνευσε για το δεύτερο μέρος της παράστασης, που έχει ένα κάπως αντιαστυνομικό και αντεξουσιαστικό περιεχόμενο;
Η. Β.: Αντιαστυνομικό δεν είναι. Απλά έτυχε να είναι ο χαρακτήρας αστυνομικός. Δεν έχουμε τίποτα εναντίον της αστυνομίας, όπως δεν έχουμε τίποτα εναντίον κανενός ανθρώπου. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ψυχή των ανθρώπων. Και το «αντί» της ψυχής. Και τα έχουμε με την εξουσία, όταν αυτή προσπαθεί να καταβάλλει τις ψυχές των ανθρώπων. Όμως και το θέατρο έχει ένα είδος εξουσίας. Κι εμείς έχουμε την εξουσία του να πάρουμε έναν χαρακτήρα, έναν αστυνομικό, έναν πολιτικό, κάποιον που έχει την εξουσία στα χέρια του και να τον κάνουμε θέατρο και να τον εκθέσουμε. Εμείς δεν το κάνουμε αυτό. Απλά ο χαρακτήρας του αστυνομικού είναι εμπνευσμένος από ένα κείμενο, που ήδη υπάρχει.

Δ. Κ.: Στο τέλος δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Στο τέλος καταλήγουμε με ερώτημα. Οπότε δεν έχουμε πάρει κι εμείς θέση.

-Γιατί διαλέξατε το τραγούδι της Αλεξίου “Με μια πιρόγα”;
Η.Β.: Διαλέξαμε το τραγούδι της κ. Αλεξίου “Ερωτικό (Με μια πιρόγα)” μετά από μεγάλη αναζήτηση, γιατί αυτό το τραγούδι είναι όλο το έργο. Είναι πέντε άνθρωποι με τελείως διαφορετικές διαδρομές. Δεν συμπίπτουν πουθενά οι ζωές τους και όπου συνέπεσαν, επήλθε σύγκρουση. Και το τραγούδι αυτό συμφωνήσαμε όλοι ότι έχει τα στοιχεία που το κάνουν να ταιριάζει με το έργο. Και είναι και λίγο οξύμωρο ένα τραγούδι της Αλεξίου, που είναι ποιοτική, να το τραγουδάει ένας Ιρανός μετανάστης. Κι όμως έχει την τέχνη μέσα του τελικά, γιατί τον αγγίζει η πραγματική ποιότητα της Ελλάδας.

-Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Δ. Κ.: Εγώ συμμετέχω σε μια παιδική παράσταση στο θέατρο εν Αθήναις. Λέγεται «από πού πάνε στο κάστρο παρακαλώ;» Συνεχίζουμε για τρίτη χρονιά φέτος το «Αυτοσχεδιάζοντας» του Ευδόκιμου Τσολακίδη, στο θέατρο Ειλισσός κάθε Τρίτη και Τετάρτη. Και ευελπιστούμε να πάει καλά το Παγκάκι.

Η. Β.: Επίσης, έχουμε στα σχέδιά μας να ανεβάσουμε σε κάποιο θέατρο τον «Μαξιλαρένιο» του Μάρτιν Μακντόνα, που είναι πολύ σκληρό και ιδιαίτερο έργο. Είναι ένα έργο πολύ αληθινό και πολύ μέσα στο πιο σημαντικό ζήτημα, που είναι το παιδί. Και παίζουμε στις «Τρεις αδερφές» του Τσέχοφ στο Ελιάρτ, πάλι με σκηνοθέτη τον Ευδόκιμο Τσολακίδη.

Α.Χ.: Εγώ σπουδάζω θεατρολογία. Μέσω του Erasmus σπουδάζω στην Σορβόνη. Επίσης παίζω σε μια νέα ταινία. Λέγεται For a better life. Και στην Γαλλία έχω συζητήσεις για μια ταινία μετά τα Χριστούγεννα, αλλά και κάτι παραστάσεις χορού. Αλλά συνεχίζω με την ομάδα. Είμαστε συνέχεια σε επικοινωνία.