Γιώργος Γκικαπέππας: “Η Πόλη των Παιδιών” αποτυπώνει την παράνοια της εποχής μας

Πώς ξεκίνησε αυτή η κινηματογραφική «περιπέτεια»;
Ξεκίνησα αυτή την περιπέτεια, έχοντας στο μυαλό μου αληθινές ιστορίες που αποτυπώνουν την παράνοια της εποχής μας και πώς αντιδρούν κάποια ζευγάρια μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, απέναντι στο θαύμα της ζωής. Οι πληγωμένοι έρωτες και το χαμένο νόημα.

Τέσσερις περιπτώσεις εγκυμοσύνης συνθέτουν τον αφηγηματικό ιστό της «Πόλης των Παιδιών». Τι το ιδιαίτερο έχει η κάθε περίπτωση και πώς σχετίζονται μεταξύ τους;
Κάθε ιστορία έχει το δικό της κόσμο, όπως και κάθε ζευγάρι άλλωστε. Ήθελα να παραθέσω διαφορετικές περιπτώσεις ζευγαριών μέσα στην ίδια πόλη, την ίδια εποχή και πώς έρχονται αντιμέτωπα με ένα θεμελιώδες και κρίσιμο ζητημα όπως είναι οι καρποί των ερώτων τους. Τι αλλάζει μέσα σ’ ένα ζευγάρι. Γνώριζα και άκουγα πραγματικές ιστορίες και άρχιζα να γράφω σα να τους έβλεπα όλους μαζί, σα να ήταν ας πούμε ξένοι αλλά και ένοικοι με κάποιο τρόπο της ίδιας πολυκατοικίας. Με ενδιέφερε αυτή η αίσθηση, του να κοιτάζεις την πόλη από ψηλά και να προσγειώνεσαι σε διαφορετικά παράθυρα και να κρυφοκοιτάζεις τις διαφορές. Άλλοι παλεύουν χρόνια να κάνουν ένα παιδί, άλλοι με το που έρχεται τρομάζουν, σε άλλους συμβαίνει στις πιο αντίξοες συνθήκες και άλλοι μένουν στα υπόγεια μονάχοι. Το ότι συνδέονται όλες αυτές οι ιστορίες στο φινάλε σε ένα δυστύχημα δεν είναι σεναριακό εύρημα, καθώς μία από τις αφορμές της ταινίας ήταν το δυστύχημα στα Τέμπη, πριν από κάμποσα χρόνια, μ’ εκείνο το μοιραίο λεωφορείο. Αισθάνθηκα μέσα μου τότε ότι η εποχή μας είναι ώρες ώρες εντελώς παρανοϊκή.

Η ταινία αποτυπώνει εξαιρετικά όλη την κρίση της εποχής μας και πώς αυτή επηρεάζει τις σχέσεις των τεσσάρων ζευγαριών και του περιβάλλοντός τους. Αυτός είναι ο βασικός σας στόχος;
Ναι, κυρίως. Στην ταινία, εστιάζω στον πυρήνα, το ζευγάρι, γιατί αυτό έχει σημασία. Με ενδιαφέρουν τα ζευγάρια που πάνε να μεταμορφωθούν σε γονείς, αλλά παράλληλα έχω πάντοτε ως άξονα τη γενικότερη κρίση που εισβάλλει και επηρεάζει συμπεριφορές και στάσεις. Νομίζουμε καμιά φορά ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν, ότι πέρα από τις εποχές υπάρχουν κάποιες σταθερές, αλλά δεν είναι έτσι. Η αληθινή ιστορία της ιρακινής εγκύου που γέννησε στο διαμέρισμα παρ’ ολίγον αβοήθητη θα συνέβαινε στην αθηναϊκή γειτονιά σαράντα χρόνια πριν; Ή μήπως δεν είναι παράδοξο ότι η αγκαλιά σήμερα είναι πιο σπάνια από τη διένεξη;

Πώς είναι η πόλη που αναμένει αυτά τα παιδιά να γεννηθούν, ο κόσμος μέσα στον οποίο θα μεγαλώσουν;
Στις ταινίες υποθέτω ότι καταγράφουμε τις ανησυχίες μας για ορισμένα περιστατικά. Δεν είναι όλη η εποχή αποπνικτική, ούτε όλο το μέλλον μαύρο. Βλέπουμε τα σημάδια μέσα από συγκεκριμένες περιπτώσεις και βλέπουμε ότι πολλαπλασιάζονται. Έχει δημιουργηθεί μια κάπως μοναχική πραγματικότητα. Το “εμείς” σπανίζει, το “εγώ” γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια. Πώς να συνεννοηθούν οι άνθρωποι μετά; Πώς να χωρέσουν ο ένας μέσα στον άλλον; Και όταν κοιτάζεις μια μητρόπολη, δεν είναι παράξενο το ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι που σφύζουν σ’ αυτήν, τόση πολλή συνύπαρξη μπορεί τελικά να δημιουργεί τόση πολλή ιδιωτεία; Νομίζω ότι οφείλουμε, ο καθένας στο μέτρο που μπορεί, να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας αυτό που παραδίδουμε στα παιδιά που έρχονται.

Οι ενήλικες ήρωες της ταινίας φέρονται ως καταπιεσμένα παιδιά. Αναπαράγουν πράγματα και σχέσεις που έχουν χάσει οι ίδιοι εδώ και χρόνια. Υπάρχει ελπίδα για τους απογόνους όταν οι γονείς δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα που βιώνουν;
Οι ήρωες της ταινίας (οι περισσότεροι) διεκδικούν μια χαμένη ελευθερία, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Πιστεύουν ότι η σχέση έγινε ή μπορεί να γίνει φυλακή και να απειλήσει την ελευθερία τους. Το παιδί γίνεται ο κίνδυνος γι’ αυτήν την ελευθερία. Όλη αυτή η σύγκρουση για τη διεκδίκηση της ελευθερίας μεταφέρεται στα παιδιά. Τα παιδιά είναι αποδέκτες των συμπεριφορών μας. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό μια για πάντα. Μπορείς να τους λες ό,τι νομίζεις, αλλά αυτό που κρατάνε είναι η στάση μας. Μήπως εμείς δηλαδή λειτουργούμε διαφορετικά ως ενήλικες; Η στάση του άλλου μας αφορά, όχι το τι μας υπόσχεται. Έτσι, τα παιδιά αναπνέουν την ασφυξία των γονιών τους και κλείνονται μετά και παίζουν playstation με τις ώρες. Η ελπίδα είναι ότι αυτά τα παιδιά, ενώ φέρουν το τραύμα, θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που τους έμαθαν. Και αυτή νομίζω είναι και η ιστορία της ανθρωπότητας. Κάποιοι δεν έκαναν αυτό που τους έδειξαν για σωστό.

Πέρα από τη σκηνοθεσία, έχετε γράψει επίσης και το σενάριο της ταινίας, για το οποίο κερδίσατε το αντίστοιχο βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Αισθάνεστε ότι υπάρχει πρόβλημα σεναρίου στον ελληνικό κινηματογράφο και τι κάνει ένα σκηνοθέτη να γράψει ο ίδιος το σενάριο της ταινίας του;
Η αλήθεια είναι ότι χωρίς παιδεία ανακαλύπτεις μόνος σου τον τρόπο και αυτό σου παίρνει χρόνο. Δεν διδαχτήκαμε σενάριο και δεν έχουμε οργανωμένη κινηματο-γραφική παιδεία. Έτσι, οι επαγγελματίες σεναριογράφοι στην Ελλάδα δεν ήταν πολλοί. Οι σκηνοθέτες επεξεργάζονταν τις ιδέες τους, συνεργάζονταν με άλλους και γινόταν ό,τι γινόταν. Παρ’ όλα αυτά θα σας πω κάτι που ίσως σας ξενίσει. Εγώ δεν πιστεύω ότι είχαμε τόσο σοβαρό θέμα σεναρίου όσο στόχου και αφήγησης. Οι Έλληνες ξέρουν να γράψουν μια ιστορία. Το θέμα είναι το πως θα την αφηγηθείς ως σκηνοθέτης και πού θα στρέψεις το βλέμμα του θεατή για να είναι αυτό ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό. Τώρα, το ότι γράφω εγώ ο ίδιος τα σενάρια μου είναι από επιθυμία δική μου, όχι από ανάγκη. Γράφω από μικρός.

Η ταινία σας έχει ήδη προβληθεί σε 9 φεστιβάλ του εξωτερικού, αποσπώντας θετικά σχόλια. Ποιο είναι το διαβατήριο που πρέπει να έχει μια ελληνική παραγωγή για να μπορέσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό;
Η ιστορία της, οι ήρωές της και η αφήγησή της να αφορούν τους θεατές και τους επαγγελματίες του σινεμά σε άλλους τόπους. Και φυσικά να υπάρχει μια ανανεωτική γλώσσα και μια ιδιαίτερη προσέγγιση στη θεματολογία. Έξω ψάχνουν νέες ιδέες και φόρμες συνεχώς. Όταν οι programmers ενός φεστιβάλ βλέπουν χιλιάδες ταινίες κάθε χρόνο, εσύ μπορεί να πιστεύεις ότι έχεις κάνει καλή ταινία και να το πιστεύουν κι εκείνοι, αλλά αν την αντίστοιχη με τη δική σου ταινία την έχουν κάνει είκοσι σκηνοθέτες πριν από σένα, δεν ενδιαφέρει το φεστιβάλ και είναι λογικό. Κάθε φεστιβάλ κοιτάζει το καινούργιο.

Περιμένατε όλα αυτά τα βραβεία στην πρώτη σας προσπάθεια σε ταινία μεγάλου μήκους;
Όχι ειλικρινά. Ξεκίνησα σχεδόν πειραματικά και δεν φανταζόμουν αυτήν την πορεία. Είμαι πολύ χαρούμενος πάντως.

Η Πόλη των Παιδιών είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή. Πόσο εύκολο ήταν να τα βγάλετε πέρα;
Καθόλου εύκολο και ακόμη και τώρα δεν τα βγάζω πέρα. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, με περιορισμένη αγορά, χωρίς εισιτήρια και χωρίς πια καμιά υποστήριξη της κινηματογραφικής παραγωγής. Τα κρατικά χρήματα σταμάτησαν και όλοι προσπαθούν να βρουν πόρους, αλλά οι πόροι σήμερα είναι κάτι σπάνιο. Ευτυχώς, η αγάπη των συνεργατών και η κατανόηση των εργαστηρίων μας στηρίζουν για να συνεχίσουμε να κάνουμε σινεμά.

Ποιο είναι το σημαντικότερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει σήμερα ένας έλληνας σκηνοθέτης;
Οι αντίξοες συνθήκες παραγωγής, η έλλειψη χρηματοδότησης και ο εαυτός του. Πάντοτε.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

• FIPRESCI PRIZE (The International Federation of Film Critics)
• 52Ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2011
• ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ (Π.Ε.Κ.Κ. Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) 52ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2011
• 3 ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 2012
• Σεναρίου (Γιώργος Γκικαπέππας)
• Α’ Γυναικείου Ρόλου (Κίκα Γεωργίου)
• Οπτικών εφφέ (Γιώργος & Αργύρης Αλαχούζος)
• ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2012: Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενης Ηθοποιού (Κίκα Γεωργίου)

info
CAST: Κίκα Γεωργίου, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιώργος Ζιόβας, Μαρία Τσιμά, Ναταλία Καλημερατζή, Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Κοτζιάς,
Υρώ Λούπη,  Λεωνίδας Κακούρης,  Ιωσήφ Πολυζωίδης, Μιχάλης Σαράντης
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Γιώργος Γκικαπέππας
Φωτογραφία: Κώστας Τριανταφύλλου
Μοντάζ: Λάμπης Χαραλαμπίδης
Μουσική: Δημήτρης Φριτζαλάς
Casting: Άκης Γουρζουλίδης
Ηχολήπτης: Γιώργος Πόταγας
Μιξάζ: Γιώργος Φασκιώτης
Σκηνογράφοι: Κική Πίττα, Γιώργος Δρακίδης
Κοστούμια: Γιώργος Μελετίου
Μακιγιάζ: Ιωάννα Συμεωνίδη, Δώρα Νάζου, Μαρία Βλάχου
Παραγωγός: Γιώργος Γκικαπέππας
Παραγωγή: Film Society-Γιώργος Γκικαπέππας
Συμπαραγωγοί: Nova, White Balance-Μιχάλης Κτιστάκης,
Με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
Διανομή: Seven και Σπέντζος Φιλμ

https://www.facebook.com/thecityofchildren