Late night των Blitz στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών- Χορεύοντας μέχρι θανάτου!

Το Late Night εκτυλίσσεται αργά τη νύχτα, σε μια αίθουσα χορού. Το σκηνικό είναι ένα δωμάτιο που περιβάλλεται από μπάζα. Εκεί, μια ομάδα 6 ανθρώπων -3 ανδρών και 3 γυναικών- τραγουδά και χορεύει. Η μουσική περιέχει μερικά από τα πιο έξοχα βαλς, αλλά και Bach σε fast forward, μουσική των 60’s και 70’s. Tα 3 ζευγάρια, ζαλισμένα από προσωπικές αναζητήσεις, παράφορους έρωτες και τον πόλεμο, χορεύουν. Ο χορός διακόπτεται ή συνδυάζεται με προσωπικές αφηγήσεις σε μικρόφωνο, πάρα πολύ σύντομες, που κόβονται απότομα πριν ολοκληρωθούν. Κι υπάρχουν διάφορα ευρήματα, όπως κάποιες κωμικές απομιμήσεις ακροβατικών και ταχυδακτυλουργικών, ίσως για να υποδείξουν την σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την επίδειξη, αλλά και να την ειρωνευτούν. Η τάση για επίδειξη είναι αποτέλεσμα του ναρκισσισμού των ανθρώπων. Κι οι άνθρωποι είναι νάρκισσοι ακόμα και στον τρόπο που ονειρεύονται τον θάνατό τους. Μια σκηνή της παράστασης βάζει τους πρωταγωνιστές να περιγράφουν πώς ονειρεύονται την κηδεία τους, καθώς, ως… σπουδαίες μορφές, θα πεθαίνουν όλοι με δόξα και τιμή.

Σε αυτή την παράσταση, ο πόλεμος ορίζει το τοπίο των έξι χορευτών. Πρόκειται για έναν φανταστικό πανευρωπαϊκό πόλεμο, με αναφορές και στην σημερινή εποχή. Δεν ξέρω αν η πολεμική ρητορική των πολιτικών σε σχέση με την οικονομική κρίση (πόλεμος των αγορών, Μνημόνιο όπλο μαζικής καταστροφής, η Ελλάδα είναι σε κατάσταση πολέμου κ.ά.) επηρέασαν συνειδητά ή υποσυνείδητα τους Blitz στη δημιουργία αυτού του φανταστικού πολέμου. Έτσι κι αλλιώς, η θεατρική ομάδα των Γιώργου Βαλαή, Αγγελικής Παπούλια και Χρήστου Πασσαλή εμπνέεται συχνά από τον πόλεμο. Το ίδιο το όνομά της προέρχεται από την λέξη Blitzkrieg, τον κεραυνοβόλο πόλεμο που εφάρμοζαν οι Ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παραστάσεις όπως το “Guns, Guns, Guns” και ο “Δον Κιχώτης” έχουν μεγάλες αναφορές στην πολεμική σύγκρουση, είτε για να κάνουν πολιτικό σχόλιο, είτε για να χρησιμοποιήσουν την σύγκρουση ως αλληγορία για να εκφράσουν φιλοσοφικές ή καλλιτεχνικές θέσεις.

Οι Blitz στο Late Night συνθέτουν μια αποσπασματική αφήγηση σε μια αίθουσα χορού. Ακολουθώντας τον μεταμοντερνισμό ως καλλιτεχνική και φιλοσοφική άποψη, η αφήγηση της παράστασης δεν ολοκληρώνεται, χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα, ενώ οι προσωπικές αναμνήσεις των προσώπων συγκρούονται με το χάος της Ιστορίας. Διάλογος ανάμεσα στα ζευγάρια δεν υπάρχει. Υπάρχουν σκέψεις που γεννιούνται, για να απορριφθούν ως ηλίθιες, δηλαδή για να πεθάνουν.

Σε αυτό το έργο υπάρχει πολύ συναίσθημα, σε ένα μεταμοντέρνο πολιτικό και αλληγορικό μελόδραμα. Ο λόγος είναι ποιητικός. Η μουσική είναι γεμάτη λυρισμό. Οι ηθοποιοί, στις αποσπασματικές απαγγελίες τους, βγάζουν συναίσθημα σε μια πολύ μοντέρνα παράσταση. Όλοι τους παίζουν καλά στο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό όραμα, αλλά περισσότερο μου άρεσε η Παπούλια, που έχει μια ιδιαίτερη ζεστασιά στη φωνή της την ώρα που ερμηνεύει.

Βέβαια, δεν είναι όλα τα κομμάτια της παράστασης το ίδιο ενδιαφέροντα και το ίδιο όμορφα. Επίσης, υπάρχουν επαναλήψεις σε κάποια σημεία, που δείχνει κάποια ένδεια σε ιδέες, αλλά και μια εμμονή των δημιουργών και ερμηνευτών στην έννοια του μαρξισμού, του κομμουνισμού, του σοσιαλισμού και της επανάστασης (αναφορές, όχι αξιολογικές, υπάρχουν στον καπιταλισμό κι ακόμα και στον φασισμό, αλλά καταλαμβάνουν πολύ μικρότερη έκταση).

Σε γενικές γραμμές, πάντως, η παράσταση των Blitz είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόταση, σαφώς καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, από τον Δον Κιχώτη στο Φεστιβάλ Αθηνών και δικαιώνει τη σημασία της συγκεκριμένης ομάδας στον χώρο του ελληνικού θεάτρου. Το Late Night είναι ένα σύγχρονο έργο, που συνδυάζει μαύρο χιούμορ, αλληγορία και λυρισμό με πολιτική σκέψη και την προσπάθεια σύλληψης ή απεικόνισης του χάους.

Η παράσταση Late Night παίζεται στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 18 Νοεμβρίου.