To κοροϊδάκι της δεσποινίδος στο θέατρο Αλ. Αλεξανδράκης- Η γοητεία του ρετρό

Η υπόθεση είναι γνωστή σε όλους και δεν υπάρχει καμία διαφορά στην θεατρική μεταφορά του σκηνοθέτη Πέτρου Ζούλια. Η Κατερίνα Παπουτσάκη είναι στην θέση της Καρέζη η δεσποινίς, η κόρη του πλούσιου που κάνει μια μπαγαποντιά και ο Σπύρος Παπαδόπουλος είναι ο φτωχός πλην τίμιος υπάλληλος, που γίνεται πιόνι στα χέρια της σέξι κόρης του αφεντικού του, που του κάνει τα γλυκά μάτια για να μην καταδώσει τον πατέρα της στις αρχές. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Τσιφόρος είναι τυπική των έργων του: τα μόρτικα. Το ιδιαίτερο σε αυτό το έργο είναι ότι την γλώσσα αυτή χρησιμοποιεί η πλούσια κοπέλα, που είναι η πιο απελευθερωμένη.

Η Κατερίνα Παπουτσάκη δίνει μια μέτρια, προς το ικανοποιητικό, ερμηνεία του συγκεκριμένου ρόλου, ο οποίος δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολος. Στην σύγκριση με την Τζένη Καρέζη φυσικά υστερεί, αλλά δεν εκτίθεται και είναι αρκετά σέξι, για να υποστηρίξει τον ρόλο της κακομαθημένης και σκανδαλιάρας κόρης πλουσίου. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος επίσης δεν έχει την κλάση του Ντίνου Ηλιόπουλου, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο, αλλά είναι αρκετά καλός και παίζει πειστικά τον ρόλο του. Εξίσου μεγάλη- ίσως και μεγαλύτερη- είναι η απόσταση του Ταξιάρχη Χάνου με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο.

Σε σκηνογραφικό και σκηνοθετικό επίπεδο η παράσταση δεν δίνει κάτι νέο, ως άποψη, σε σχέση με την ταινία. Η παράσταση περνάει ευχάριστα και αρκετά γλυκά, αλλά δεν έχει κάτι να δώσει παραπάνω από το να ξαναδείς για πολλοστή φορά την αυθεντική, κινηματογραφική εκδοχή του έργου. Πάντως, γενικά, δεν ήταν από τις αγαπημένες μου ταινίες έτσι κι αλλιώς. Οι συντελεστές την επέλεξαν γιατί κουβαλάει την αθωότητα της εποχής- για την οποία έχω επιφυλάξεις πάντως για ιστορικούς λόγους. Επίσης, θεωρούν ότι είναι ένα έργο που μιλάει για το σήμερα, λόγω των λαμογιών που περιγράφονται. Συμφωνώ σε αυτό, αλλά πιστεύω ότι αν ήθελαν ένα τέτοιο έργο, θα μπορούσαν να επιλέξουν, για παράδειγμα, το «Φωνάζει ο κλέφτης» του Ψαθά (επίσης με πρωταγωνιστή τον Ηλιόπουλο), που είναι λιγότερο γνωστό κι έχει σαφώς πιο έντονες κοινωνικές και πολιτικές αιχμές. Το «Κοροϊδάκι της δεσποινίδος» δεν παύει να είναι στην βάση του ένα σχετικά ανώδυνο love story.

Γενικά, όσοι αγαπούν πολύ την συγκεκριμένη ταινία θα περάσουν μια ευχάριστη κι ανάλαφρη εμπειρία, βλέποντας την θεατροποιημένη. Δεν θα δουν πάντως κάτι καινούριο, ούτε ερμηνείες ανώτερες αυτών της ταινίας.