Πάρτυ στη βίλα του Ιόλα: μαύρο χιούμορ, συγκίνηση και προβληματισμός

Κι αν περπάτησα εγώ και οι υπόλοιποι μικροί και μεγάλοι επισκέπτες στον εγκαταλειμμένο κήπο και στα χαλάσματα της έπαυλης με ένα κάποιο σιωπηρό δέος έχοντας κατά νου την “μυθική” και ταυτόχρονα θλιβερή ιστορία του Αλέξανδρου Ιόλα, και γνωρίζοντας πως μέχρι να λυθεί η υπόθεση χρήσης και εκμετάλλευσης του χώρου κάτι τέτοιο θεωρείται σπάνια ευκαιρία, τελικά η “γεύση” που μου άφησε το event, ήταν γλυκόπικρη. Μπορεί για τους ανθρώπους που γνώριζαν τον Ιόλα η συγκεκριμένη βραδιά να σήμαινε πολλά, ωστόσο οι εμπνευστές της ιδέας και οι διοργανωτές δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις όλων των παραμέτρων της εκδήλωσης -που είχε θεωρητικά ανοικτό χαρακτήρα- κυρίως όσον αφορά στην προσέγγιση του κοινού, παρά τις “τίμιες” προθέσεις τους και την περίφημη ιδέα που είχαν. Επιπλέον, όσο κι αν υπήρχε διάθεση να “ξορκιστεί” το παρελθόν, δεν μπορούσε κανείς να μην θλίβεται από την τύχη που έχει μέχρι στιγμής η βίλα Ιόλα.

Αν και η ροή της προσέλευσης ήταν κατά μέσο όρο ικανοποιητική και διατηρούσε συνεχώς τη ζωντάνια στον χώρο, η μάλλον πενιχρή ή αργοπορημένη κοινοποίηση της εκδήλωσης σε πολλά Μέσα εκ μέρους των διοργανωτών, συνέβαλε στον περιορισμό του αριθμού των επισκεπτών σε σχέση με το πλήθος που θα μπορούσε να προσελκύσει η περίσταση, αν λάβουμε υπόψη τον βαρύνοντα συμβολισμό και τον ανοικτό χαρακτήρα της. Ούτε καν ο άμεσα ενδιαφερόμενος δήμος Αγίας Παρασκευής δεν είχε δημοσιεύσει κάποια σχετική ανακοίνωση. Όταν η ενημέρωση από τα Μέσα είναι πενιχρή, πώς να ενημερωθούν και οι πολίτες που δεν τυχαίνει να είναι φίλοι των συνδαιτημόνων στο Facebook για να προσκληθούν στο event (ακόμα και οι περίοικοι είχαν άγνοια και ρωτούσαν επιτόπου τι γινόταν στην κατά τα άλλα πάντα κλειστή βίλα), και για το όφελος των οποίων γίνεται η προσπάθεια να αφιερωθεί ο χώρος στον Πολιτισμό… Ίσως η ιδέα να προέκυψε ξαφνικά και να υπήρχε η πρόθεση να χρησιμοποιηθεί οπωσδήποτε ο συμβολισμός “Τρίτη και 13“, κι έτσι να επιβαλλόταν η εσπευσμένη πραγματοποίηση του event. Ίσως πάλι οι διοργανωτές να μην έδωσαν επαρκή σημασία στον παράγοντα “κοινότητα/συμμετοχή” και να αποφάσισαν εκ των υστέρων να προσκαλέσουν και κοινό, ή απλά για οποιονδήποτε λόγο κάποιοι εμπλεκόμενοι να μην ήθελαν να “ανοίξει” πολύ η εκδήλωση. Όπως και να ‘χει, εκείνοι που πήραν μια τέτοια πρωτοβουλία αξίζουν εύσημα για την ωραία κίνησή τους, και θέλουμε να πιστεύουμε πως αν υπήρξαν αστοχίες, δεν ήταν εσκεμμένες.

Στις σύντομες ομιλίες τους, η επί των δημοσίων σχέσεων της εκδήλωσης Κα Έλσα Αγγελοπούλου έκανε την εισαγωγή της βραδιάς, ο βιογράφος του Αλέξανδρου Ιόλα, Νίκος Σταθούλης (το βιβλίο του οποίου οι παρευρισκόμενοι μπορούσαν να αγοράσουν από πάγκο των Εκδόσεων Οδός Πανός), στάθηκε στην μετά από χρόνια αποκατάσταση του “ονόματος” του φίλου του στην συνείδηση της κοινής γνώμης και στην επιθυμία να αποκτήσει ξανά ζωή ο χώρος, ενώ ο επίσης φίλος του Ιόλα, γλύπτης Τάκις, αναπόλησε προσωπικότητες του παρελθόντος και εξέφρασε την απογοήτευσή του που, κατά τον ίδιο, η Ελλάδα δεν έχει σήμερα αντάξιους ανθρώπους για να την εμπνεύσουν και είναι έρμαιο της “παγκοσμιοποίησης”.

Αναφορικά με το “τοπίο”, όπως θα διαπιστώσετε και από τις φωτογραφίες (βλ. gallery παρακάτω), τόσο ο κήπος όσο και το οικοδόμημα φωτίστηκαν “πύρινα”. Σε συνδυασμό με την ημερομηνία, την όψη-φάντασμα της βεβηλωμένης έπαυλης, τις πινελιές “πάρτυ” με μπουφέ, κρασί και μουσική, και με το ότι το “τιμώμενο πρόσωπο” ήταν εκλίπον, το σύνολο αποτέλεσε ένα “προχώ” εγχείρημα που συνδύαζε μνήμες, σεβασμό αλλά και δόσεις μαύρου χιούμορ, στοιχεία που τονίζονταν και από το πανό “Destroy Alexandros Iolas”, όπως ήταν ο τίτλος της έκθεσης που φιλοξενήθηκε εντός του κτηρίου. Στους τοίχους των δύο αιθουσών της πάλαι ποτέ έπαυλης, στις οποίες επιτρεπόταν η πρόσβαση, ήταν αναρτημένες φωτοτυπημένες φωτογραφίες του Ιόλα, σε “στούντιο” και κοσμικές στιγμές του. Ένα μαρμάρινο τραπέζι (είναι βλέπετε πολύ βαρύ για να κλαπεί και αυτό) με κηροπήγια και κονκάρδες με τη μορφή του Ιόλα “by Andy Warhol” δέσποζε στην πρώτη αίθουσα, ενώ ένα μωσαϊκό από -συκοφαντικά κυρίως- δημοσιεύματα εφημερίδων από τη δεκαετία του ’80 κάλυπτε το δάπεδο στη δεύτερη αίθουσα. Και ήταν πράγματι πολύ έντονο το συναίσθημα να βλέπεις να ξετυλίγεται στα πόδια σου μια ιστορία αμαύρωσης της υπόληψης ενός σημαντικού ανθρώπου και να διαπιστώνεις για άλλη μια φορά την ισχύ των Μέσων, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται προς ιδιοτελή οφέλη.

Κάπως έτσι, μετά από πολλά χρόνια, οι επισκέπτες πάταξαν -κυριολεκτικά- τον τότε κιτρινισμό και αναλογίστηκαν (;) πόσο σημαντικό είναι και στις μέρες μας να διαχωρίζουμε τον ιδιωτικό από τον δημόσιο χώρο στην ενασχόλησή μας με τα κοινά, και να αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία, μέτρο, κριτικό πνεύμα και κυρίως ανθρωπιά ό,τι ακούμε και ό,τι ζούμε. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η -έστω ετεροχρονισμένη- γνώση και ο απολογισμός της εκδήλωσης θα επιδράσουν θετικά στην ταλαιπωρημένη υπόθεση “βίλα Ιόλα”.

Σημ.: Στο monopoli.gr εκτιμούμε πολύ την προσοχή που δείχνει το αναγνωστικό κοινό στο περιεχόμενό μας και τη διάθεσή του να διαδίδει ό,τι βρίσκει ενδιαφέρον. Δίπλα στα ευπρόσδεκτα “shares”, υπάρχουν μερικές φορές και περιστατικά αντιδεοντολογικής αναπαραγωγής. Επ’ ευκαιρία ενός τέτοιου περιστατικού για το οποίο μας ενημέρωσαν, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε και τις βασικές αρχές δεοντολογίας αναφορικά με την αναπαραγωγή πρωτότυπου περιεχομένου, σαν αυτή στην οποία προέβη γνωστή κοσμικογράφος και blogger, που αντέγραψε μέρος του πρωτότυπου κειμένου από την προαναγγελία της εκδήλωσης στο monopoli.gr και το ενσωμάτωσε στο ρεπορτάζ της από τη βραδιά, το οποίο και υπέγραψε. Όταν ένα κείμενο υπογράφεται, απαιτείται η δέουσα προσοχή στην έρευνα του υπογράφοντος αναφορικά με το τι προέρχεται από δελτίο Τύπου και επιτρέπεται να αναπαραχθεί, και τι είναι πρωτότυπο κείμενο, η αναδημοσίευση του οποίου απαγορεύεται χωρίς την αναγραφή της πηγής. Ευχαριστούμε.