«Η συνέντευξη» στο θέατρο Αθηνών- Ρουφιάνοι δημοσιογράφοι!

Ένας δημοσιογράφος του πολιτικού ρεπορτάζ αναγκάζεται να πάρει συνέντευξη από μια σταρ της σαπουνόπερας, που δεν ξέρει πού της πάνε τα τέσσερα. Το αποτέλεσμα είναι μια ψυχολογική σύγκρουση ανάμεσα στα δύο πρόσωπα και μια συνέντευξη, στην οποία δεν ξέρουμε ποιός είναι ο συνεντευκτής και ποιός ο συνεντευξιαζόμενος.

16.11.2012

Αυτό είναι το θέμα της παράστασης «Η συνέντευξη» που ανεβαίνει στο Θέατρο Αθηνών με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Κιμούλη (ο οποίος είναι και σκηνοθέτης) και την Δήμητρα Ματσούκα. Το έργο έχει γίνει ταινία στα Ολλανδικά το 2003 και μετά έγινε και αμερικανική παραγωγή το 2007 με πρωταγωνίστρια την γνωστή Σιένα Μίλερ (και στα δύο με τον τίτλο Interview). Ο συγγραφέας του έργου, ο Ολλανδός Τheodor Ηolman είναι δημοσιογράφος και παρουσιαστής, εκτός της συγγραφικής του καριέρα. Ξέρει λοιπόν τα δημοσιογραφικά πράγματα εκ των έσω κι αυτό φαίνεται στο κείμενό του, το οποίο έχει κάποια στοιχεία για την δημοσιογραφική κατάπτωση ή διαφθορά ή κατρακύλα ή αλητεία ή όπως αλλιώς θέλετε πες τε το, αρκετά αληθοφανή.

Το έργο έχει διασκευασθεί από τον Γιώργο Κιμούλη και τον Άκη Δήμου. Το έργο φέρνει σε σύγκρουση έναν ποιοτικό δημοσιογράφο, που έχει κάνει θυσίες για το επάγγελμα του- φαινομενικά- με μια ασήμαντη, αλλά διάσημη σταρ, που πουλάει τις προσωπικές της σχέσης και το κορμί της ως προϊόν της showbiz. Όμως στην πορεία αποδεικνύεται ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, σε μια αφήγηση που παρουσιάζει συχνά ανατροπές. Ο καλός δημοσιογράφος δεν είναι τόσο καλός και η επιφανειακή και χαζή σταρ, δεν είναι ούτε τόσο επιφανειακή, ούτε ηλίθια.

Παράλληλα, υπάρχουν βίντεο με ειδήσεις, που δείχνουν ότι πέφτει η κυβέρνηση, οι οποίες θα κάνουν τον θεατή να ταυτισθεί αρκετά, λόγω της οριακής πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Η ηρωίδα αρέσκεται να βλέπει τον εαυτό της στις σαπουνόπερες που πρωταγωνιστεί και προβάλλονται τέτοια βίντεο με την Ματσούκα, αρκετά πειστικά ως προς το είδος της σαπουνόπερας.

Αυτό όμως που κυριαρχεί στην παράσταση είναι η σχέση των δύο πρωταγωνιστών. Τα συναισθήματα ανάμεσα στους δύο ήρωες παρουσιάζουν πολλές μεταπτώσεις, ίσως με υπερβολική ταχύτητα και ένταση. Ερωτεύονται, ας πούμε και κάνουν έρωτα. Η ερωτική σκηνή ανάμεσα σε Ματσούκα και Κιμούλη δεν μου πολυάρεσε. Αντίθετα, μου άρεσαν τα σκηνικά του Μετζικώφ, αν και στο ενδυματολογικό έχω κάποιες εντάσεις, ιδίως σε αυτό που φορούσε η Ματσούκα.

Ως προς τις ερμηνείες, ο Κιμούλης ήταν καλός στο ρόλο του υποκριτή δημοσιογράφου, που κινείται ανάμεσα στο τραγικό ενός κατεστραμμένου ανθρώπου και το ιλαρό ενός διεστραμμένου κυνηγού της είδησης. Και η Ματσούκα παίζει αρκετά καλά στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, αναμειγνύοντας αποτελεσματικά την σέξι μανιέρα που ακολουθεί με ένα πιο κυνικό παίξιμο μιας «περπατημένης» γυναίκας. Έχω την αίσθηση ότι ο Κιμούλης την έχει βοηθήσει υποκριτικά. Και οι δύο μαζί παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον θεατρικό δίδυμο και μου δημιούργησαν την επιθυμία να τους ξαναδώ σε ένα αντίστοιχης ποιότητας, αλλά πιο ανάλαφρο κείμενο.

Συνολικά, το πνεύμα του έργου είναι ένας κυνικός ρεαλισμός για τον κόσμο που κουβαλάνε δύο εκπρόσωποι του μιντιακού μας συστήματος. Ίσως αυτός ο κυνικός ρεαλισμός να υπονομεύεται από την υπερβολική συναισθηματική φόρτιση κάποιων σημείων του έργου. Πάντως, Ματσούκα και Κιμούλης ταιριάζουν υποκριτικά και «Η συνέντευξη» είναι ένα έργο που το παρακολουθείς με ενδιαφέρον.

Γιώργος Σμυρνής

Αυτό είναι το θέμα της παράστασης «Η συνέντευξη» που ανεβαίνει στο Θέατρο Αθηνών με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Κιμούλη και την Δήμητρα Ματσούκα. Το έργο έχει γίνει ταινία στα Ολλανδικά το 2003 και μετά έγινε και αμερικανική παραγωγή το 2007 με πρωταγωνίστρια την γνωστή Σιένα Μίλερ. Ο συγγραφέας του έργου, ο Ολλανδός Τheodor Ηolman είναι δημοσιογράφος και παρουσιαστής, εκτός της συγγραφικής του καριέρα. Ξέρει λοιπόν τα δημοσιογραφικά πράγματα εκ των έσω κι αυτό φαίνεται στο κείμενό του, το οποίο έχει κάποια στοιχεία για την δημοσιογραφική κατάπτωση ή διαφθορά ή κατρακύλα ή αλητεία ή όπως αλλιώς θέλετε πες τε το, αρκετά αληθοφανή.

Το έργο έχει διασκευασθεί από τον Γιώργο Κιμούλη και τον Άκη Δήμου. Το έργο φέρνει σε σύγκρουση έναν ποιοτικό δημοσιογράφο, που έχει κάνει θυσίες για το επάγγελμα του- φαινομενικά- με μια ασήμαντη, αλλά διάσημη σταρ, που πουλάει τις προσωπικές της σχέσης και το κορμί της ως προϊόν της showbiz. Όμως στην πορεία αποδεικνύεται ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, σε μια αφήγηση που παρουσιάζει συχνά ανατροπές. Ο καλός δημοσιογράφος δεν είναι τόσο καλός και η επιφανειακή και χαζή σταρ, δεν είναι ούτε τόσο επιφανειακή, ούτε ηλίθια.

Παράλληλα, υπάρχουν βίντεο με ειδήσεις, που δείχνουν ότι πέφτει η Ολλανδική κυβέρνηση, οι οποίες θα κάνουν τον θεατή να ταυτισθεί αρκετά, καθώς κι εδώ η πολιτική κατάσταση είναι οριακή. Η ηρωίδα αρέσκεται να βλέπει τον εαυτό της στις σαπουνόπερες που πρωταγωνιστεί και προβάλλονται τέτοια βίντεο με την Ματσούκα, αρκετά πειστικά ως προς το είδος της σαπουνόπερας.

Αυτό όμως που κυριαρχεί στην παράσταση είναι η σχέση των δύο πρωταγωνιστών. Τα συναισθήματα ανάμεσα στους δύο ήρωες παρουσιάζουν πολλές μεταπτώσεις, ίσως με υπερβολική ταχύτητα και ένταση. Ερωτεύονται, ας πούμε και κάνουν έρωτα. Η ερωτική σκηνή ανάμεσα σε Ματσούκα και Κιμούλη δεν μου πολυάρεσε. Αντίθετα, μου άρεσαν τα σκηνικά του Μέτζικωφ, αν και στο ενδυματολογικό έχω κάποιες εντάσεις, ιδίως σε αυτό που φορούσε η Ματσούκα.

Ως προς τις ερμηνείες, ο Κιμούλης ήταν καλός στο ρόλο του υποκριτή δημοσιογράφου, που κινείται ανάμεσα στο τραγικό ενός κατεστραμμένου ανθρώπου και το ιλαρό ενός διεστραμμένου κυνηγού της είδησης. Και η Ματσούκα παίζει αρκετά καλά στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, αναμειγνύοντας αποτελεσματικά την σέξι μανιέρα που ακολουθεί με ένα πιο κυνικό παίξιμο μιας «περπατημένης» γυναίκας. Έχω την αίσθηση ότι ο Κιμούλης την έχει βοηθήσει και οι δύο μαζί παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον υποκριτικό δίδυμο και μου δημιούργησαν την επιθυμία να τους ξαναδώ σε ένα αντίστοιχης ποιότητας, αλλά πιο ανάλαφρο κείμενο.

Συνολικά, το πνεύμα του έργου είναι ένας κυνικός ρεαλισμός για τον κόσμο που κουβαλάνε δύο εκπρόσωποι του μιντιακού μας συστήματος. Ίσως αυτός ο κυνικός ρεαλισμός να υπονομεύεται από την υπερβολική συναισθηματική φόρτιση κάποιων σημείων του έργου. Πάντως, Ματσούκα και Κιμούλης ταιριάζουν υποκριτικά και «Η συνέντευξη» είναι ένα έργο που το παρακολουθείς με ενδιαφέρον..