Η «Ευρυδίκη» στον σέξι Άδη

Η Ruhl δανείζεται τον πασίγνωστο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, για να γράψει ένα έργο που μιλάει για τον έρωτα και το θάνατο, την μνήμη και τη λησμονιά, το παρελθόν και το παρόν. Ο Τάρλοου επέλεξε να δώσει χαρακτήρα μιούζικαλ στο έργο, μια εύλογη επιλογή, αν λάβει κανείς υπ’ όψην του τον μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ο σύντροφος της χαμένης Ευρυδίκης, ο Ορφέας, είναι ο κορυφαίος μουσικός.

Βέβαια, στην συγκεκριμένη παράσταση η μουσική περισσότερο κυριαρχεί στον κάτω κόσμο, παρά στον επάνω. Η Ευρυδίκη στο έργο γίνεται αντικείμενο αρπαγής από έναν Άδη σκληρό, διεκδικητικό, κτηνώδη και απολύτως αισθησιακό. Είναι ένας τύπος, που είναι ο βασιλιάς στον κόσμο του, αλλά και σε κάθε κόσμο τελικά, του αρέσει να αρπάζει, να παίζει με τις ψυχές των ανθρώπων, να σαγηνεύει, σαν ένας σαχλός Καζανόβας- έτσι διάβασε τον ρόλο ο Τάρλοου και αυτό ζήτησε από τον Κώστα Γάκη. Ο Γάκης από την πλευρά του έδωσε έναν ρόλο που είναι σίγουρα Καζανόβας, όχι όμως σαχλός, αλλά σίγουρα ενδιαφέρων.

Ο Ορφέας (Λαέρτης Μαλκότσης) χάνει την γυναίκα του την πρώτη νύχτα του γάμου του και γίνεται τραγικό πρόσωπο. Ακόμα πιο τραγική είναι η Ευρυδίκη (Κόρα Καρβούνη), που ξεχνάει, θυμάται, επιθυμεί και χάνει την επιθυμία της. Αλλά και ο ήδη νεκρός πατέρας της Ευρυδίκης (Γιάννης Νταλιάνης), ο οποίος στέλνει γράμματα στην κόρη του, όσο είναι η ίδια εν ζωή και προσποιείται ότι έχει ξεχάσει, ενώ θυμάται τα πάντα. Αυτοί είναι οι βασικοί χαρακτήρες του έργου, ενώ υπάρχει και ένας μεταμοντέρνος χορός στον Άδη, που παίζει μουσική κυρίως, με τον Σωκράτη Πατσίκα, τη Νεφέλη Μαρκάκη και την Ελένη Μπούκλη, που παίζουν τις πέτρες που τραγουδούν.

Το έργο της Ruhl δεν με έπεισε ιδιαίτερα σαν κείμενο, ούτε σαν υλικό για μιούζικαλ. Έχει πολλή ανάλυση στον ψυχισμό κι από την άλλη δημιουργεί ένα φανταστικό σύμπαν, χωρίς όμως την φαντασία να το υποστηρίξει επαρκώς. Επίσης, αυτή η πολύ μεγάλη εστίαση στις ψυχοσυνθέσεις και τα παιδικά τραύματα των ηρώων, φαίνεται αταίριαστο υλικό για μιούζικαλ. Οι ρυθμοί που επέλεξε ο Τάρλοου είναι αρκετά ράθυμοι, με εξαίρεση τις σκηνές που εμφανίζεται ο Γάκης, ως «επιφανειακός» ροκ σταρ και γόης Άδης, που νομίζεις ότι βλέπεις άλλο έργο- σαφώς πιο ενδιαφέρον.

Ένα άλλο θέμα είναι η σύγκρουση με τις μουσικές. Ο Ορφέας γράφει μια μπαλάντα για την χαμένη αγαπημένη του. Από την άλλη ο Άδης παίζει τα πάντα, από ροκιές μέχρι ντίσκο. Ενώ τα πιο ποπ κομμάτια του Χάρου ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά, κάτι αντίστοιχο δεν ισχύει με τον Ορφέα. Το δικό του κομμάτι μου φάνηκε κουραστικό. Κι έτσι, ενώ το λογικό θα ήταν να κυριαρχεί μουσικά ο Ορφέας, αφού αυτός είναι ο βασιλιάς της μουσικής, τελικά συμβαίνει το αντίθετο κι ο Άδης κερδίζει και στην μουσική.

Από τις ερμηνείες, πολύ καλός και συγκινητικός είναι Γιάννης Νταλιάνης, ενώ αξιόλογη είναι η ερμηνεία της πάντα ποιοτικής Κόρας Καρβούνη. Καλές και ιδιαίτερα πειστικές στιγμές έχει ο Λαέρτης Μαλκότσης κυρίως στην αρχή. Αλλά αυτός που βλέπεται πιο ευχάριστα από όλους είναι ο Κώστας Γάκης. Έστω κι αν δεν έχει το υποκριτικό ταλέντο των άλλων, αξιοποιείται η πολύπλευρη (χορευτική και μουσική) ικανότητά του και η «τρέλα» του πολύ αποτελεσματικά από τον σκηνοθέτη.

Συνολικά, το έργο «Ευρυδίκη» είναι μια μάλλον παράξενη επιλογή για μιούζικαλ. Έχει ωραίες εικόνες, δυνατά σκηνικά και καλούς ηθοποιούς. Υστερεί όμως αρκετά σε ρυθμό, ενώ το κείμενο είναι περισσότερο πρωτότυπο ως σύλληψη, παρά ως εκτέλεση, ενώ ούτε η μουσική “εξιτάρει”.

Γιώργος Σμυρνής