«Κρίμα που είναι πόρνη» στην Στέγη: Το κουκούλωμα της διαστροφής!

H παραγωγή είναι της ομάδας Cheek by Jowl, η οποία έχει διεθνή αναγνώριση στα θεατρικά και όχι μόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ντέκλαν Ντόνελαν και ο σκηνογράφος της παράστασης Νικ Όρμεροντ υπογράφουν την σκηνοθεσία του Bel Ami (Επικίνδυνο πάθος), ταινία εποχής με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Ούμα Θέρμαν, Κριστίν Σκοτ Τόμας κ.α. Στο θέατρο πάντως είναι πολύ καλύτεροι από ό,τι στο σινεμά.

Το «Κρίμα που είναι πόρνη» ανέβηκε στην σκηνή το 1629-30, περίπου 30 χρόνια μετά τον Άμλετ του Σαίξπηρ. Είναι ένα τυπικό ελισαβετιανό έργο, που σε σχέση με τα πιο γνωστά σαιξπηρικά, είναι πιο κοντά στον Τίτο Ανδρόνικο, τουλάχιστον ως προς την ακραία βία που περιέχει. Εκτός από την βιαιότητα, έχει και πολύ σασπένς, απρόβλεπτες εξελίξεις και ανατροπές, αλλά κι ένα θέμα ταμπού, τον έρωτα ανάμεσα σε δύο αδέρφια της Μπολόνια.

Η Αναμπέλα (Gina Bramhill) είναι μια πολύ ωραία γυναίκα, που την διεκδικούν πολλοί άνδρες. Όμως η καρδιά της ανήκει στον αδερφό της Τζιοβάνι (Orlando James). Ο Παράδεισος επί Γης του έρωτα γίνεται μαύρος, όταν η Αναμπέλα μένει έγκυος από τον αιμομικτικό έρωτά τους. Και προσπαθεί να κουκουλώσει την κατάσταση της, με το να παντρευτεί έναν από τους πολλούς διεκδικητές της. Το κουκούλωμα δεν βγαίνει σε καλό και η κατάληξη είναι καλοστημένες συνωμοσίες που οδηγούν σε άγρια αιματοκυλίσματα με μπόλικο σαδισμό.

Στο θέμα αιμομιξία, πρέπει να τονισθούν δύο στοιχεία: 1) Πρόκειται για μια πρακτική που την εφάρμοζαν βασιλικές και αριστοκρατικές οικογένειες, για να μην ανακατεύεται το αίμα τους. 2) Είναι θέμα ταμπού και καταδικαστέο από την θρησκεία. Όμως δεν αφορά μια αγγλική οικογένεια. Αλλά μια ιταλική. Κι εδώ πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη τους θρησκευτικούς πολέμους, ανάμεσα στους καθολικούς και τους προτεστάντες που μάστιζαν εκείνη την περίοδο την Ευρώπη και ότι η αγγλικανική εκκλησία είναι πιο κοντά στον προτεσταντισμό. Επομένως, υπάρχει ένα στοιχείο πολιτικό σε αυτόν τον καταραμένο έρωτα.

Η σκηνοθεσία του Ντόνελαν είναι καθοριστική στο αποτέλεσμα της παράστασης. Κατ’ αρχάς έχει αφαιρέσει πάρα πολλά σημεία, πρόσωπα και εγκληματικές ενέργειες από το κείμενο του Φορντ, για να είναι πιο γρήγορο και πιο εστιασμένο στο κύριο θέμα του. Εφαρμόζει πρωτότυπα σκηνοθετικά ευρήματα. Για παράδειγμα, όταν η Αναμπέλα μιλάει με την τροφό της (Putana) για κάποιον που την διεκδικεί, αυτός εμφανίζεται αυτός ποζάροντας, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι παρών στην σκηνή, σύμφωνα με το κείμενο.

Αυτό το τρικ εφαρμόζεται κατά κόρον και ενισχύει το συμβολικό στοιχείο στην παράσταση. Παράλληλα, κάνει πιο λειτουργική την χρήση του ίδιου σκηνικού σε όλη την παράσταση, που είναι η κρεβατοκάμαρα της Αναμπέλας, με δυο πόρτες που οδηγούν σε δυο άλλα δωμάτια. Η πετυχημένη σκηνογραφία και ενδυματολογία φέρνει το έργο στον 21ο αιώνα, με διάφορα στοιχεία, όπως ηλεκτρονικοί υπολογιστές, περιοδικά, ηλεκτρικά φώτα, αλλά και τα ρούχα που φοράμε σήμερα.

Οι ερμηνείες ως επί το πλείστον δεν είναι πολύ εντυπωσιακές, αλλά είναι καλές. Όμως κάποιοι ηθοποιοί ξεχωρίζουν, ιδίως στα σημεία με την πιο δραματική ένταση. Δένουν, πάντως, συνολικά πολύ καλά με την σκηνοθετική πρόταση του Ντόνελαν, ενώ τα ωραία σώματα και πρόσωπα γυναικών και ανδρών, τονίζουν το αδιαμφισβήτητο σεξ απίλ της παράστασης. Τα λίγα χορογραφικά σημεία έχουν καλό συγχρονισμό, υπάρχουν ωραίες εικόνες από συμπλέγματα σωμάτων των ηθοποιών, που δίνουν εικαστική δύναμη στην παράσταση.

Σε γενικές γραμμές, το «Κρίμα που είναι πόρνη» ήταν, είναι και θα είναι ένα πολύ τολμηρό και προκλητικό έργο. Αν και χαρακτηρίζεται από ακρότητα σε όλα τα επίπεδα,με την φρέσκια πνοή, τα κοψίματα και τις σύγχρονες εικόνες που του έδωσε η σκηνοθεσία του Ντόνελαν, παρακολουθείται με ιδιαίτερη ευκολία και κυλάει πολύ γρήγορα. Μια πολύ ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση.