Fame στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Ελληνικού Κόσμου – Ποπ φαινόμενο
Αν στις ελληνικές ταινίες πάντα κάποιον παντρεύουν στο φινάλε, στα μιούζικαλ πάντα κάποιος γίνεται διάσημος. Είτε μιλάμε για το Singing in the rain, είτε για το Chicago, είτε για τον Billy Elliot, είτε για το Fame, η έννοια «διασημότητα και πώς θα την κατακτήσεις» με κάποιον τρόπο μπαίνει στο παιχνίδι του story.
Το Fame, που ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Ελληνικού Κόσμου σε σκηνοθεσία Θέμιδας Μαρσέλλου δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα. Μιλάει για νέους wannabe καλλιτέχνες, που τους τρώει ο «Πυρετός της δόξας» ή ο πυρετός της λόξας για την δόξα. Πάνε λοιπόν για να γίνουν μεγάλα αστέρια, σε μια ακαδημία (στις μέρες θα πήγαιναν σε μια Ακαδημία- talent show, αλλά όταν γράφτηκε το έργο reality δεν υπήρχαν.) Εκεί τους μαθαίνουν οι καθηγητές ότι για να γίνουν μεγάλα αστέρια, πρέπει να στρώσουν κάτω τους πισινούς τους και να δουλέψουν σκληρά, να κάνουν το homework και γενικά να είναι καλά παιδιά και άριστοι μαθητές. Γιατί πάνω από όλα, πρέπει να γίνουν σωστά και τίμια αστέρια στην κοινωνία.
Κάποιοι είναι πειθαρχημένοι, κάποιοι είναι αστείοι, κάποιοι ερωτιάρηδες, κάποιοι εμμονικοί με την τέχνη τους, κάποιοι κουβαλάνε συμπλέγματα με τους γονείς τους, με την ράτσα τους και η Demy είναι η Άιρις το κακό κορίτσι, που πάει κόντρα στον κανόνα του καλού μαθητή. Προσπαθεί να πετύχει γρήγορα, αλλά ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα. Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το story του Fame. Συνδυάζεται με κάποιες τελείως στερεοτυπικές αναφορές στην υψηλή τέχνη και τον Σαίξπηρ και επιφανειακούς, σχεδόν χάρτινους χαρακτήρες μαθητών και καθηγητών.
Η παράσταση της Μαρσέλλου βασίστηκε περισσότερο στις φωνητικές δυνατότητες του καστ. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι διάσημοι τραγουδιστές. Έτσι δημιούργησε μία παράσταση ποπ φαινόμενο, με πολύ καλές μουσικές στιγμές και ωραίες ερμηνείες τραγουδιστικές, τόσο σόλο, όσο και σε χορωδίες. Η Demy, η Νάντια Μπουλέ, ο Ησαΐας Ματιάμπα κ.α. έδωσαν το κάτι παραπάνω σε αυτό το κομμάτι, που δύσκολα κάποιος ηθοποιός θα μπορούσε να τους ακολουθήσει.
Η σκηνογραφία ήταν λειτουργική και έξυπνα στημένη. Τα χορευτικά κομμάτια δεν έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Επίσης, οι πρόζες, που έτσι κι αλλιώς στηρίζονται σε χαρακτήρες στερεότυπα, δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο να δείξουν. Πόσο μάλλον όταν τις παίζουν τραγουδιστές και όχι ηθοποιοί. Κάποια σημεία, συνήθως ερμηνευμένα από ηθοποιούς, βγάζουν κάποιο γέλιο, αλλά μέχρι εκεί.
Το κυριότερο πρόβλημα, κατά την γνώμη μου, της παράστασης είναι η μεγάλη της διάρκεια (σχεδόν 3 ώρες). Είναι ανεξήγητος ο δισταγμός της σκηνοθεσίας να αφαιρέσει κομμάτια, ώστε να μειώσει την διάρκεια. Ανεξήγητη είναι και αυτή η εμμονή ότι πρέπει όλοι να τραγουδήσουν όλοι από κάποιο κομμάτι, ακόμα και άνθρωποι που φωνητικά δεν προσθέτουν κάτι.
Γενικά, στο Fame θα βρει κανείς μαζεμένα πολλά αστέρια της σημερινής ποπ σκηνής (Demy, Νίβο, Ματιάμπα κ.α.). Τα κομμάτια μάλιστα που θα πουν στο μιούζικαλ αυτό είναι εν πολλοίς πιο καλά και πιο άρτια ερμηνευμένα από αυτά που παίζουν στις συναυλίες τους. Έτσι, η παράσταση είναι σαν μια μεγάλη συναυλία, που συνδυάζεται για να δέσει καπως από ένα σενάριο με ανέμπνευστη πλοκή, επιφανειακούς χαρακτήρες και αφέλεια ως προς τα ζητούμενα που θέτει. Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα μεγάλο video clip, μόνο που το βλέπει κανείς στο θέατρο. Και διαρκεί σχεδόν 3 ώρες.
Γιώργος Σμυρνής
ΠαίζεταιΤετάρτη έως και Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00 και 21:00 και Κυριακή 20:00.
Στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος- Πειραιώς 254, Ταύρος, Τηλ.: 212 254 0300
Περισσότερες πληροφορίες για το έργο ΕΔΩ
